tag:blogger.com,1999:blog-66277090447323852492024-02-08T09:00:14.921-08:00Mayi's Blogనా మనసులోని భావాలుkiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-70485564931572809172011-07-09T01:30:00.000-07:002011-07-10T00:54:11.058-07:00నేను కధ రాశాఎప్పటి నుంచో ప్రయత్నం "ప్రతిబింబం" వ్రాయాలని. ఇప్పటికి కుదిరింది. భయం భయం గానే పోస్ట్ చేస్తున్నా <br />
ఓ పాలి సూసి కామెంట్ పడేద్దురూkiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-70802601469563750272011-07-09T01:29:00.000-07:002012-08-15T18:42:07.139-07:00ప్రతిబింబం<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"వెల్, ఐ ఎన్జోఎడ్ ది ఫస్ట్ డే అఫ్ క్లాస్. హోప్ యు డిడ్ టూ. ఐ విల్ సి యు ఇన్ ది నెక్స్ట్ క్లాస్" అంటూ నిన్నటి మొదటి క్లాస్ ముగింఛి బయటకి నడిచాను. ఒక్కొక్క విద్యార్థి అడిగే ప్రశ్నలకి సమాధానం చెప్పుకుంటూ, పిచ్చాపాటి మాట్లాడుతూ క్లాసు బయటకి వచ్చేటప్పటికి అయిదున్నర దాటింది. అదే ఆఖరు క్లాసు అవడంతో తిన్నగా కార్ వైపు నడిచాను. "డాక్టర్ శ్రీ రామా, హాంగ్ ఆన్ వన్ సెకండ్ ప్లీజ్" వెనకాల పరిగెడుతూ వస్తోంది నాన్సీ. అమ్మా, నాన్న ఎంతో ముద్దుగా పెట్టుకున్న పేరు "శ్రీ రమ". ఇక్కడకోచ్చాక, శ్రీ రామా గా మారింది. నాన్సీ భలే చురుకైన పిల్ల. సాయంత్రం అయినా, రోజంతా ల్యాబ్ లో రిసెర్చ్ చేసి చేసి ఉన్నా, నా దగ్గర టీచింగ్ అసిస్టెంట్ షిప్ చేసేటప్పుడు మాత్రం ఎప్పుడు నవ్వుతూనే ఉంటుంది. దేవుడు కొంత మందికే ఆ వరం ఇస్తాడెమో. హైదరాబాద్ లో ఎం ఫిల్ చేసి, యునివర్సిటీ అఫ్ పెన్సిల్వేనియా లో గణితశాస్త్రం లో పి హెచ్ డి పట్టా పుచ్చుకుని, చిన్న, చితక కాలేజీ లలో అసిస్టెంట్ ప్రొఫెసర్ గా పనిచేసి, అయిదేళ్ళ క్రితమే, మా ఆయన ఉద్యోగం మారటం తో, అసోసియేట్ ప్రొఫెసర్ గా వెర్మోంట్ లో ఉన్న ఈ కాలేజీ కి వచ్చాను. మా ఆయనకి వచ్చిన ఉద్యోగం తనకి చాల నచ్చటం ఒక కారణమైతే, వెర్మోంట్ లో ఉన్న ప్రకృతి అందాలు నాకు చాల నచ్చటం ఇక్కడికి రావటానికి రెండో కారణం. "నిన్న మీరు చెప్పిన పనులన్నీ అయిపోయ్యాయి, ఇంకేదయినా కావాలంటే ఈమెయిలు చెయ్యండి. ఇదిగో క్లాసు లిస్టు. మీకు తెలుసా? మీ లాస్ట్ నేమ్ తో ఒక స్టూడెంట్ ఉంది క్లాసు లో" అంటూ లిస్టు చేతికిచ్చి, గడ గడా ఇంకో పది నిమిషాలు కబుర్లు చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. <br />
ఈరోజు క్లాసు కి వెళ్ళేవరకు మళ్ళి ఆ లిస్టు వైపే చూడలేదు. క్లాసు ముగించుకుని పుస్తకాలన్నీ బాగ్ లో సద్దుతూ ఉంటె ఎవరో నా వైపే తీక్షణం గా చూస్తున్న భావన. తల పైకెత్తి చూసాను. నా వైపే చూస్తున్న అమ్మాయి. అది కాదు నన్ను ఆకట్టుకున్నవిషయం. ఆ అమ్మాయి చిన్నప్పటి నా ప్రతిబింబం లా ఉంది. ఒక్క క్షణం నాకే ఆశ్చర్యం వేసింది. నా దగ్గర కొచ్చి "హాయ్ ఐ అం జేన్నిఫెర్. ఐ థింక్ యు నో మీ. ఐ లుక్ ఫార్వర్డ్ టు బీఇంగ్ ఇన్ యువర్ క్లాస్". ఇదేంటి? గొంతు కూడా చిన్నప్పటి నా గొంతు లానే ఉంది. జేన్నిఫెర్. ఓహ్ మై గాడ్. పోలికలు ఇంత స్పష్టం గా ఒక తరం నించి ఇంకో తరం కి సంక్రమిస్తాయా? <br />
"హాయ్", తెలిసిన, తెలియని వాళ్ళ పలకరింతలకి మర్యాదగా సమాధానం చెప్తూ అస్తవ్యస్తంగా నా రూం కి వెళ్లాను. ముందు చల్లటి మంచినీళ్ళు తాగాలి. గొంతులో తడారిపోతోంది. అర్జెంటు గా నాలుగైదు కష్టమైన లెక్కలు చేసి మనసు చల్లబరుచుకున్నాను. లెక్కలు నా అభిరుచి, బ్రతుకు తెరువు మాత్రమే కాదు. నా వ్యసనం. మనసుని మళ్లించాలంటే లెక్కలు ముందేసుకుని కూర్చోవటం నా అలవాటు. అప్పుడు చూసాను నిన్న నాన్సి ఇచ్చిన క్లాసు లిస్టు. జేన్నిఫెర్ ఇంటి పేరు మీద నా కన్ను పడింది. అమెరికన్లు పలకలేని స్వచ్చమైన తెలుగింటిపేరు. ఆ పేరు పలకలేకే, నన్ను అందరు డాక్టర్ శ్రీ రామా అంటారు. అవును. నాది ఆ అమ్మాయిది ఒకే ఇంటి పేరు. <br />
<br />
ఎవరో తలుపు కొట్టటంతో బయటికి వెళ్తే ఎదురుగా జేన్నిఫెర్. "ఐ అం సారీ. మిమ్మల్ని ఇవ్వాళ క్లాస్ లో అప్సెట్ చేసానా? అమ్మ మీ పేరు, మీరు చదివిన యునివర్సిటీ చెప్తే, మిమ్మల్ని ఇంటర్నెట్ లో వెతికి పట్టుకుని, కనీసం ఒక్క ఫ్యామిలీ మెంబెర్ కైనా దగ్గరున్దామని ఈ కాలేజీ లో చేరాను. నన్ను అర్ధం చేసుకుంటారని అనుకుంటున్నాను" ఈ మధ్యే తెలుగు నేర్చుకున్నట్టుంది. మొహం లో నాలాగ భావాల్ని చూపించటం ఈ అమ్మాయికి ఎలా వచ్చింది. మా అమ్మాయికి కూడా నా పోలికలు ఇంత స్పష్టం గా రాలేదు. "ఫరవాలేదు. లోపలి రా" అని ఆహ్వానించాను. "వెళ్లి పోవాలి. వేరే క్లాస్ ఉంది. రేపు రానా?" అభ్యర్ధన గా అడిగింది. "అలాగే. లంచ్ కి కలుద్దాం".<br />
<br />
ఎలాగోలా ఆ రోజుకి మిగతా పాఠాలు ముగించుకుని ఇంటికి బయలుదేరాను. దారి పొడుగునా గత స్మృతులు నన్ను చుట్టుముట్టాయి. <br />
<br />
మా నాన్న మా ఊర్లో చాలా పేరున్న లాయర్. చూట్టు పక్కన ఊళ్ళనించి కూడా చాల కెసులోచ్చేవి. పేదవాళ్ళ లాయర్ అనేవాళ్ళు. ఎంత ఇవ్వగలిగితే అంతే ఫీజు. ఒక్కొక్కసారి అరిటి పళ్ళు, వాళ్ళ ఇళ్ళల్లో పండిన కూరగాయలు తెచ్చిచేవారు పేద వాళ్ళు. చిన్న పిల్లలతో వస్తే వాళ్లకి నా చాక్లెట్లు, బిస్కట్లు ఇవ్వటం. వాళ్ళు ఏమి ఇవ్వలేకపోతే మా ఇంటిలోనే రాత్రి భోజనం, పొద్దున్న కోర్టుకు వెళ్లేముందర కాఫీ, పలహారం. అమ్మా, పెద్దమ్మ కూడా అంతే. మా నాన్నకి ఇద్దరు భార్యలు. మా అమ్మ చిన్నావిడ. కోర్ట్ ఉద్యోగి గా మా అమ్మ వచ్చినప్పుడు వాళ్ళ పరిచయం అయ్యింది.<br />
సమాజాన్ని ఎదిరించి పెళ్ళైతే చేస్కుంది కాని మా అమ్మ సమాజం లో తన ఉనికిని కోల్పోయింది. ప్రేమ కొన్ని రోజులకి కోపంగా, చిరాకుగా చివరికి బాధగా మారేలోపల నేను భూమి మీద పడ్డాను. మొదట నేను, నాన్న, ఉద్యోగమే తన ప్రపంచం. మెల్ల మెల్లగా నాన్న ఆ ప్రపంచంలోకి అప్పుడప్పుడు వచ్చే అతిధి మాత్రమే అయ్యారు. భౌతికంగా రెండు చోట్ల రెండు రోజులకొకసారి ఉన్నా, ఆయన మనసు మాత్రం పని మీదే. పెద్దలనాటి ఇల్లు, అయిదుగురు అన్నదమ్ములు, నలుగురు అక్క చెల్లెళ్ళు. అదే ఆయన ఆస్తి. అమ్మ, నేను నాన్న వేరే ఇంట్లో ఉండేవాళ్ళం. చూట్టు పక్కల అందరికి అమ్మ మీద గాఉరవం ఉన్నా, అమ్మ "రెండో ఆవిడ" గానే మిగిలి పొయ్యింది. ఇద్దరాడపిల్లలు, ఒక మగ పిల్లవాడి తల్లి అయిన పెద్దమ్మ జీవితం లో ఏదో వెలితి. తాతలనాటి ఇంట్లో ఆవిడ, పిల్లలు ఉండేవారు. పై పై కి అంతా బాగానే ఉన్నా, అక్కా అన్న అని పిలిచి, పిలిపించుకున్నా, పెద్దన్నాన్నల, బాబాయిల పిల్లలు నన్ను బయిట దాని లాగే చూడడం నాకు పెద్దవుతున్న కొద్ది స్పష్టమయ్యేది. అప్పుడే నాన్న హైదరాబాద్ కి ప్రాక్టీసు మార్చారు. సిటీ. కొత్త ప్రపంచం. ఇళ్లు, స్కూళ్ళతో బాటు, మా మనసులు దూరమయ్యాయి. నాన్న ఎప్పటి లానే రెండు రోజులిక్కడ, రెండు రోజులక్కడ. నా గురించి తెలిసిన చుట్టాలకి నా మీద, మా అమ్మ మీద రెండే రెండు రకాల భావాలు ఉండేవి.అయితే జాలి లేక అసహ్యం. ఈ విషయం నాకు రోజు రోజు కి స్పష్టం అయ్యేది. ధైర్యం చేసి నన్ను అడిగిన వాళ్ళని నాకు తోచిన తర్కం తో ఒప్పించేదాన్ని, చేసింది తప్పే అయితే దానికి మా నాన్న కూడా బాధ్యులేనని, మా అమ్మ మాత్రమే కాదని. అడగని వాళ్ళు చూసే చూపులే భరించటం కష్టం అయ్యేది. బాధ భరించటం కష్టం అయినప్పుడు మనిషి మనసు మళ్లీన్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తాడు. నేనూ చేసాను. లెక్కలతో. చుట్టుపక్కల నా అంత బాగా లెక్కలు చేసే వాళ్ళు ఎవ్వరు ఉండేవారు కాదు. నా తోటి పిల్లలందరూ geometry తో కుస్తీ పడుతుంటే, నేను అది పూర్తి చేసేసి కాల్కులస్ మీద పట్టు సాధించాను. నా స్నేహితులందరూ ప్రోబబిలిటి తో బుర్ర బద్దలు కొట్టుకుంటుంటే, నేను విశ్వవిద్యాలయం లైబ్రరీ నించి statistics పుస్తకాలు తెచ్చి చదువుకున్నాను.మన జీవితానికి ఒక లక్ష్యం పెట్టుకుని దాన్ని సాధించటం కోసం కష్టపడటంలో నిమగ్నమైతే మనసులో బాధని మానిపించటం తేలికని, ఆ లక్ష్యాన్ని గనక సాధిస్తే సమాజం లో మనకి గౌరవం దానంతటదే వస్తుందని అనిపించిది. అంతే. ఆ లక్ష్య సాధనలో పడ్డాను. నా కాళ్ళ మీద నేను నిలపడాలి. ఎవ్వరి దగ్గరా ఏది ఆశించకూడదు. <br />
నాకు ఇంజనీరింగ్ లో సీట్ రాలేదు. పెద్దమ్మ కొడుకు కృష్ణన్నయ్య ఫీజు కట్టి ప్రైవేటు ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ లో చేరితే నేను బి ఎస్ సి లో చేరాను. తను ఎం ఎస్ కోసం అమెరికా కి వెళ్తే నేను ఎం ఎస్ సి చేసి తరవాత ఎం ఫిల్ చేసాను. క్రిష్ణన్నయ్యకి చాలానే సంబంధాలు వచ్చాయి. ప్రతి సంబంధాన్ని, మా పిల్లాడికి తగదంటూ వదిలేసుకున్నారు నాన్న, పెద్దమ్మా, అక్కయ్యలు. నాకు సంబంధాలు చూడడానికి ఎవ్వరు ముందుకు రాలేదు. మా పిన్ని తీసుకొచ్చిన ఒకటి, అరా సంబంధాలు నాకు నచ్చలేదు. గౌరవంగా బ్రతకటానికి నాకు మగతోడు ఆఖర్లేదని, నన్ను నన్నుగా ఇష్టపడే వాడినే సమయమోచ్చినప్పుడే పెళ్లి చేసుకోవచ్చని అనుకుని, లెక్చరర్ పోస్ట్ లకి ఇంటర్వ్యూ లకి వెళ్ళటం మొదలెట్టాను. సిటిలోను, జిల్లాలలోను చాలా పేరున్న మూడు నాలుగు విద్యా సంస్థల్లో ఆఫర్లు వచ్చాయి. జిల్లాలకి వెళ్ళటం ఇష్టం లేక సిటి లో పోస్టింగ్ నే ఎంచుకున్నాను. ఒక సంవత్సరం ముగిసిన వెంటనే, నన్ను అమ్మాయిల కాలేజీ కి ట్రాన్స్ఫేర్ చేస్తామన్నారు. ఎందుకనడిగాను. "అమ్మాయిల కాలేజీ లో ఉన్న సారు గారు ఇక్కడ చెప్పటానికి ఉబలాట బడుతున్నారు మేడం. ఎలాగోలా సద్దుకోండి" అని సమాధానం వచ్చింది. ఇదేమైనా ట్రైన్ లో సామానా సద్దుకొటానికి? అమ్మాయిని కాబట్టి అబ్బాయిల కాలేజీ లో చదువు చెప్పి మంచి పేరు తెచ్చుకుంటే అక్కడ ఉన్న "మేల్" లెక్చరర్ లకి అందరికి నామోషి. ఒళ్ళు మండి రిజైన్ చేసాను. <br />
ఆ రోజుల్లోనే పీ హెచ్ డి చెయ్యాలని ఆలోచన వచ్చింది. జి ఆర్ ఇ, టోఫెల్ పరీక్షలు రాసి స్కాలర్ షిప్ సాదించాను. కొందరు శభాష్ అన్నారు కొందరు పెదవులు విరిచారు. నేను పట్టించుకోలేదు. అమ్మ మాత్రం నేను బయలుదేరే రోజు "నన్ను మర్చి పోకు" అంది. ఆ రోజు నించి ఈ రోజు వరకు ప్రతి రోజు కనీసం ఒక్క సారైనా అమ్మకి ఫోన్ చేస్తాను. రెండో సంవత్సరం నాన్న కేసు పని మీద యూరోప్ వచ్చి పని ముగించుకుని అమెరికా వచ్చారు. నెల రోజులు నాదగ్గరా నెల రోజులు కృష్ణన్నయ్య దగ్గర ఉన్నారు. అప్పటికే మా చుట్టాల కుటుంబాలలో నాన్న పెద్దమ్మ కుటుంబాన్ని నిర్లక్ష్యం చేసారని, అందుకే కృష్ణన్నయ్య దాదాపు పిచ్చివాడైయ్యాడని వార్తలు రాజ్యమేలుతున్నాయి. ఇవన్ని విని మా నాన్న మనసు గాయపడిందని నాకు తెలుసు. అందుకే నాన్న కృష్ణన్నయ్యతో చాలా సమయం గడిపి తను అడిగిన ప్రశ్నలన్నింటికి ఓపికగా సమాధానాలు చెప్పారని కూడా నాకు తెలుసు. నాన్న ట్రిప్ ముగించుకుని హైదరాబాద్ తిరిగి వెళ్ళారు. కృష్ణన్నయ్య, బాబాయ్ పిల్లలు అమావాస్యకో, పున్నమికో ఫోన్లు చేస్తున్నా, నా క్షేమ సమాచారాలు కనుక్కునేది మాత్రం నా స్నేహితులు మాత్రమే. ఉన్నట్టుండి ఒక రోజు మా అత్తయ్య కూతురు హైదరాబాద్ నుండి ఫోన్ చేసి, పిచ్చా పాటి మాట్లాడి, "మీ అమెరికన్ వదిన ఎలా ఉంది" అనడిగింది. నాకర్ధం కాలేదంటే, తడపడి. "ఎం లేదులే" అంది. సరే వీళ్ళ గొడవ నాకెందుకులే అని నా పని నేచేసుకుంటుంటే అప్పుదోచ్చింది కృష్ణన్నయ్య ఫోన్. "నేను పెళ్లి చేసుకున్నాను" అన్నాడు ఉపోద్ఘాతం లేకుండా. "ఎవరా అమ్మాయి ఏంటా కధ" అనడిగాను. "ఇక్కడ పరిచయం అయ్యింది. పెళ్లి చేసుకున్నాం" అని సమాధానం చెప్పాడు. నాన్న మనసు గాయపడింది. ఆ విషయం కదిపితే మాట మార్చేసేవారు. కొన్ని రోజులకి హైదరాబాద్ వెళ్ళాను. పెద్దమ్మ ఇంట్లో ఫోటోలు చూసాను. అమెరికన్ అమ్మాయి, పేరు జెస్సికా. అన్నయ్య కన్నా రెండేళ్ళు పెద్దది. నాన్న కొంచెం తేరుకున్నట్టే అనిపించినా గాయం ఇంకా మానలేదు. మూడు నెలల తరవాత జెస్సికా ఫోన్ చేసింది. గర్భం తో ఉన్నానని, అన్నయ్య తనతో గొడవ పడి వెళ్లి పోయ్యాడని చెప్పింది. వినటం తప్ప ఏమి చెయ్యలేకపోయాను. సంవత్సరం తరవాత చివరి సారిగా ఫోన్ చేసింది. ఆడపిల్ల పుట్టిందని, జేన్నిఫెర్ అని పేరు పెట్టానని. <br />
<br />
కాలం మన కోసం ఆగదు కదా? జీవితం ముందుకి సాగుతోంది. చదువులో ముందుకి సాగుతూ నేను ప్రగతిని సాధించే సమయంలో విధి నాకు పరీక్ష పెట్టింది. నా ప్రాణ స్నేహితుడు శశాంక్ రూపం లో. ఒక రోజు అర్ధాంతరంగా వచ్చి పెళ్లి చేసుకుంటానన్నాడు. నాన్న సరే అన్నారు. అమ్మ గయ్యి మంది "మన" కులం వాడు కాదు అని. నా మనసులో ఎన్నో ప్రశ్నలు. నాది ఎ కులం? అమ్మ దా? నాన్న దా? ఎవ్వరు నన్ను వాళ్ళల్లో ఒకదానిగా చూడలేదే. సమాజం కోసం, నాన్న ఇంటి పేరు నా పేరు పక్కన పెట్టుకున్నా, ఆ కట్టు బాట్లతో పెరగ లేదే? అమ్మ అసలు నాన్న భార్యగా సమాజంలో గుర్తిన్చబడలేదే? శశాంక్ ఇవేవి పట్టించుకోలేదు. నువ్వు నా జీవితం లో ఉంటె చాలన్నాడు. చాలా రోజులు ఆలోచించాను. ఇప్పుడు వద్దనుకుంటే జీవితంలో చాలా గొప్ప స్నేహాన్ని పోగొట్టు కుంటానని, నేను ఇంకొకరిని పెళ్లి చేసుకుని అతన్ని ఇష్టపడటం కంటే, నన్ను ప్రేమించే స్నేహితుణ్ణి పెళ్లి చేసుకుంటే జీవితంలో సుఖపడతానని అనిపించింది.<br />
<br />
<br />
<br />
రోజు పది నిమిషాల్లో ఇంటికి చేరేదాన్ని అలాంటిది ఇవ్వాళ్ళ అరగంట పైనే పట్టింది. పిల్లలు ఆడుతున్నట్లున్నారు, కేకలు వినిపిస్తున్నాయి. శ్రీవారు కాఫీ తాగుతూ మెయిల్ చూస్తున్నారు. దగ్గరగా వెళ్లి తన వొళ్ళో తల పెట్టుకున్నాను ఎంత ఆపుకున్నా దుఖం ఆగట్లేదు. ఏడుస్తూనే ఈ రోజు జరిగిన పరిచయం గురించి చెప్పాను. "ఎం చేద్దామనుకున్తున్నావ్?" సూటిగానే అడిగారాయన. "నా లాగ ఇంకో ఆడపిల్ల కుటుంబం ప్రేమ కోసం పరితపించ కూడదు. నా కుటుంబం గురించి నాకు తెలిసిన విషయాలన్నీ జేన్నిఫెర్ కి చెప్తాను. మేనత్త స్నేహాన్ని ఆ చిన్నారికి చూపిస్తాను" అని స్థిరంగా చెప్పాను. శశాంక్ చిరునవ్వులో మెచ్చుకోలు. వంట చెయ్యటానికి ఉపక్రమిస్తూ అమ్మకి ఫోన్ కలిపాను, రేపటి లంచ్ కోసం గుత్తి వంకాయ కూర రెసిపి అడగటానికి.</div>
kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-86271039261324718052011-06-13T14:24:00.001-07:002011-06-13T14:24:27.185-07:00ఆహా నా టీవీ, ఓహో నా టీవీచిన్నప్పుడు టీవీ, radio కంటే ఎక్కువ పొపులర్ గా ఉండేది. దృశ్య శ్రవణ మీడియాల్లో "దృశ్య" కి ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత దీనికి ఒక కారణం కావచ్చు. ఆ రోజుల్లో (అంటే నేను ఇప్పుడు పెద్ద ముసలి దాన్నేం కాననుకోండి, ఇరవయ్యో ఏడు మొన్న పదిహేనేళ్ళ క్రితమే వచ్చి జస్ట్ ఏడాది దాటిందంతే. అంటే నా వయస్సు ఎంతున్తున్దంటారు?) కొన్ని పొపులర్ కార్యక్రమాలు ఉండేవి. చిత్రలహరి, చిత్రహార్, ఎ జో హాయ్ జిందగీ, హం లోఒగ్, క్విజ్ టైం. సెలవరోజుల్లో అయితే సాయంత్రం ఏడు గంటలకి వార్తలు వచ్చే ముందర ముప్ఫై నిమిషాల హైదరాబాద్ దూరదర్సన్ వారి నాటకం, అంతకు ముందు వచ్చే రైతుల కార్యక్రమం అన్ని వరస పెట్టి చూసే వాళ్ళం. స్కూల్ లో న్యూస్ చదివే పిల్లలైతే, తప్పకుండా తెలుగు, హిందీ , ఇంగ్లీష్ న్యూస్ చూస్తే గాని నిద్రపొయ్యేవారు కాదు. శాంతి స్వరూప్ అనే ఒకాయన న్యూస్ చదివే వారని నాకు బాగా జ్ఞాపకం. అలాగే ఇంగ్లీష్ లో గీతాంజలి అయ్యర్ అని ఒకావిడ చదివేది. హిందీ న్యూస్ రీడర్ ఒకావిడ తలలో సైడ్ కి గులాబి పువ్వు పెట్టుకునేది. ఆవిడ పేరు గుర్తు రావట్లేదు. కొన్ని రోజుల తరవాత రామాయణ్ మరియు బునియాద్ ఆ తరవాత మహాభారత్ లాంటివి పొపులర్ అయ్యాయి వరసగా. తరవాత DD2 అని అనుకుంటా మొదలెట్టారు అందులో ప్రోగ్రామ్స్ నాకు అంతగా గుర్తులేవు. తరవాత కేబుల్ సిస్టం మొదలయ్యింది. ముందర మన ఇంటి దగ్గర "కేబుల్ అబ్బాయి" దగ్గర కనెక్షన్ తీసుకుని, వస్తు పోతు ఈ రోజు ఈ సినిమా వేస్తావా, ఆ సినిమా వేస్తావా అని అడిగే వాళ్ళం. ఓ ఆరు నెలలో ఏదో అనుకుంటా ఆ ప్రక్రియ సాగిన తరవాత పిచ్చ పిచ్చగా చానల్స్ రావటం మొదలెట్టి ఓ యాడాదికి అసలు ఎ ఛానల్ ఎక్కడోస్తోంది, అందులో ఎం ప్రసారమవుతోంది, remote లో ఉన్న ఈ బటన్ ఎం చేస్తుంది అని జనాలు వీర లెవెల్ లో కొట్టుకునే టైం కి మనం దేశం విడిచి ఇదిగో ఇక్కడకొచ్చాం. ఆ తరవాత భారత దేశం లో చానల్స్ గురించి ఎక్కువ పట్టించుకోలేదు. అప్పుడప్పుడు, అమ్మ SPB గారి పాడుతా తీయగా గురించో మరోటో చెప్తే వినటం తప్ప. ఈ సుత్తంతా ఎందుకు వ్రాస్తున్నానంటే, పోయిన సంవత్సరం అమ్మ వాళ్ళు వచ్చినప్పుడు ఒక అయిదారు చానల్స్ package కనెక్షన్ తీసుకున్నాం. అసలు జనాలు ఆ న్యూస్ చదవటం ఎంటండి బాబు? "ఈ రోజు ఆట లో ధోని అదరగొట్టాడు". ఏమిటిది? బాగా ఆడాడు అని చెప్పటం సొంపా? costumes అయితే కొంతమందివి పరమ వికారం గా. ఏదో వంటల కార్యక్రమం అట. ఆ anchor ఒక వంట చేసే ఆవిడని "మొదట ఎం చెయ్యాలండి?" అని అడిగితే ఆవిడ సమాధానం "స్టవ్ వెలిగించాలండి". ఆవిడ మీడియా ప్రొఫెషనల్ కాదు. అలాంటప్పుడు కొంచెం ముందర వాళ్ళతో మాట్లాడి ప్రోగ్రాం ఇంటెరెస్టింగ్ గా చెయ్యాలి కాని మరి తెలివి లేకుండా ఇదెక్కడి గొడవ. విసుగొచ్చేసింది. ఇంక మన చిన్నప్పటి టీవీ రోజులు మళ్ళి రావా?kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-10646977710125554292011-05-20T14:29:00.001-07:002011-05-20T14:29:21.044-07:00నాలో కవయిత్రి, మ్యూజిక్ డిరేక్టరిత్రి నిద్ర లేస్తోంది.... లేచింది.... లేచేసిందిప్రెగ్నెంట్ గా ఉన్నప్పుడు, బేబీ గురించి ఆలొచిస్తూ, పాప ఏడ్చినప్పుడు ఏమేం లాలిపాటలు పాడాలి అని నాకు తెలిసిన పాటలన్నీ గుర్తు తెచ్చుకుని ప్రాక్టీసు చేసుకునే దాన్ని.<br />
వటపత్ర సాయి కి వరహాల లాలి, ముద్దుల మా బాబు, గుడియా రాణి ఇవన్ని రోజు పాడుకునేదాన్ని. పుట్టిన వారం రోజుల నించి రోజు సాయంత్రం మూడు నాలుగు గంటలు ఏడ్చేది. ఒక్కొక్క సారి ఆ ఏడుపు విని చాలా బాధేసేది. మా అమ్మ నాన్న అయితే గిల గిల లాదిపోయ్యేవారు ఆ ఏడుపు విని. తరవాత తెలిసింది దాన్ని "colic " అంటారని అది బేబీకి మూడు నాలుగు నెలలు వచ్చాక దానంతటదే తగ్గి పోతుందని. దాదాపు డిసెంబర్ చివరి వరకు ఆ నొప్పి ఎలా భరించిందో ఆ దేవుడి కే తెలియాలి. సాయంత్రం అవుతోందంటే మా అమ్మా, నాన్న భయపడి పొయ్యేవారు. ఎవరైనా ఇంటికొస్తే మాత్రం ఏడిచేది కాదు. నేను ఆఫీసు నించి వచేవరకు అమ్మ నాన్న ప్రాణాలు అరిచేతులు పెట్టుకున్నట్టు ఉండేవారు. Anyway , ఆ ఏడుపుని నా పాటలు అస్సలు ఆపేవి కాదు. దాంతో పాటలు పాడటం కొన్ని రోజులు మానేసాను. ఎవరో చెప్పారు కొంచెం secure గా బ్లాంకెట్ లో చుట్టి పెడితే కాళ్ళు చేతులు ఆడించకుండా పడుకుంటారు, అది కొలిక్ తగ్గిస్తుంది అని. అందుకని "burrito wrap " చేసి పడుకోపెట్టేవాళ్ళం. ఒకరోజు అల్లాగే చుట్టి ఎత్తుకుని ఊపుతుంటే, నేను ప్రెగ్నెంట్ గా ఉన్నప్పుడు "Moe 's " లో తిన్న burrito గుర్తొచ్చింది. నాకు తెలీకుండానే ఒక పాట/కవిత వ్రాసేసి, పాడేశా. ఆశు కవిత్వం అంటారు కదా? ఆ టైపు లో. వదల మంటారా. అనఖర్లె. ఇదిగో. <br />
<br />
పల్లవి:"చిన్న బరిటో, చిట్టి బరిటో, పొట్టి బరిటో, టుట్టి బరిటో"<br />
అనుపల్లవి:"నిన్ని బరిటో, బన్ని బరిటో, డిన్ని బరిటో, మిన్ని బరిటో"<br />
<br />
Guacamole ఉందా? బ్రౌన్ రైస్ ఉందా?<br />
గ్రీన్ బీన్స్ ఉన్నాయా? పెప్పర్స్ ఉన్నాయా? "చిన్న" <br />
<br />
కారట్స్ ఉన్నాయా? చిల్లీస్ ఉన్నాయా?<br />
టోమాతోస్ ఉన్నాయా? సాల్సా ఉందా? "చిన్న"<br />
<br />
olives ఉన్నాయా? cucumbers ఉన్నాయా?<br />
sour క్రీం ఉందా? cilantro ఉందా? "చిన్న"<br />
<br />
ఎక్కడనించి వచ్చావు? mexico నా? puerto rico నా?<br />
taco బెల్లా? చిపోట్లే నా? "చిన్న"<br />
<br />
రా బరిటో , కూర్చో బరిటో<br />
పడుకో బరిటో, నిద్రపో బరిటో <br />
చిన్న బరిటో చిట్టి బరిటో<br />
యమ్మి బరిటో ...... అమ్మ బరిటో <br />
<br />
ఎలా ఉంది మన టాలెంట్? అలా తప్పట్లు కొట్టకండి. నాకసలే modesty ఎక్కువ బాబు.<br />
అబ్బో అసలు నేను... ఆజ్జ బాబో (మెలికలు తిరిగి పోతున్న నేను)kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-75811577547924696472011-05-19T04:37:00.000-07:002011-05-19T04:37:46.174-07:00మాతృత్వం : "The fun begins"<div><div><div><div>2009 లో నా ఫ్రెండ్ వాళ్ళ అబ్బాయి ఇరవై ఒకటో రోజు ఫంక్షన్ కి వాళ్ళ ఊరు (బోస్టన్) రమ్మని పిలిచింది. ఆవేళ స్నో ఉండటం తో మేము తప్ప ఇంకెవ్వరు రాలేదు. వాళ్ళ అమ్మగారు ఆరోజు బాబుని తొట్టిలో పెట్టిన తరవాత నన్ను , సంధ్యని నిలపెట్టి ఒక బకెట్ లో నీళ్ళు పెట్టి, బావిని simulate చేసి, సంధ్య తో నాకు తాంబూలం ఇప్పించి, నా వీపు మీద దానితో రెండు సార్లు కొట్టించి, తాంబూలం లో పెట్టిన ఒక లడ్డు, వెల్లుల్లి నన్ను మా ఆయన్ని తినేయ మన్నారు. ఆ లడ్డుని కాయం అంటారని, అవి తింటే పిల్లలు పుడతారని చెప్పారు. ఇది నాకు ముందే మా అమ్మ చెప్పడం తో ఇంటికి వచ్చాక ఇద్దరం ఆ లడ్డూ ముక్కని నోట్లో వేసుకున్నాం. అంతే, మా ఇద్దరి మొహాలు చూడాలి. అందులో స్వీట్ తప్ప ప్రపంచం లో ఉన్న వేరే రుచులన్నీ ఉన్నాయి. ఘోరం గా ఉంది. సరే వెల్లుల్లి పులుసులో వేసేసుకున్నాం. మూడు నెలల తరవాత నేను కన్సీవ్ అయ్యాను. అందరూ అది కాయం ప్రభావమే అన్నారు. నేనైతే దేవుడి దయ అనుకున్నాను. ఆగష్టు ఇరవై ఐదో తారికున అమ్మ, నాన్న పొద్దున్నపదింటికి వస్తారని వంట చేసి ఇంటర్నెట్ లో ఎయిర్ ఇండియా వెబ్సైటు తెరిచాను. బొంబాయి నుంచి బయలు దేరే ఫ్లైట్ ఆలస్యమవడంతో మరి అసలు ఫ్లైట్ లో ఉన్నారో లేదా ఫ్లైట్ మిస్ అయ్యి తరవాతి ఫ్లైట్ కి వస్తున్నారో అని ఆలోచిస్తుంటేనే సాయంత్రం నాలుగైపోయింది. నాకు టెన్షన్ మొదలయ్యింది. JFK కి వచ్చి connecting delta ఫ్లైట్ లో అట్లాంటా రావాలి. ఆలోచిస్తూ, ఎయిర్ ఇండియా కి ఫోన్లు చేస్తుండగానే సాయంత్రం ఆరయ్యింది. ఫోన్ల సారాంశం ఏంటంటే అమ్మా, నాన్న బొంబాయి లో ఫ్లైట్ ఎక్కారు కాని delta ఫ్లైట్ ఎక్కలేదు. ఎం చెయ్యాలో అర్ధం అవ్వట్లేదు. ఆరున్నరకి మా అమ్మ ఎవరి ఫోన్ లోంచో కాల్ చేసి ఇప్పుడే అట్లాంటా ఐర్పొర్ట్ లో దిగాము వచ్చి మమ్మల్ని తీసుకెళ్ళు అని చెప్పింది. ఇంత పెద్ద పొట్ట వేసుకుని వెళ్ళిన నన్ను చూసి మా అమ్మ మురిసిపోయింది. నాన్న మోహంలో ఆనందం. emotions ని కళ్ళల్లోనే చూపిస్తారాయన. పెదవుల మీదకి ఎప్పుడు తీసుకురారు.<br />
ఇక వాళ్ళు చెప్పిన ప్రయాణపు పదనిసలు:<br />
JFk లో దిగగానే ఎయిర్ ఇండియా వాళ్ళు టికెట్స్ చేతికిచ్చి, మీ ఫ్లైట్ మిస్ అయ్యింది, మీకు అమెరికన్ ఎయిర్ లో తికెట్ తీసుకున్నాము, ఫలానా గేటు కి వెళ్ళండి, మీ suitcase మేము అమెరికన్ ఎయిర్ కి పంపిస్తాము అని చెప్పాడట. వీళ్ళు అమెరికన్ ఎయిర్ కి చెక్ ఇన్ కి వెళ్తే, వాళ్ళు ఈ ఫ్లైట్ ఇక్కడ నించి కాదు, లగాడియా airport నించి అని చెప్తే అమ్మా నాన్న ఐర్పొర్ట్ నించి బయట పడి, shuttle లో లగాడియా చేరుకున్నారు. అప్పటికే boarding మొదలయ్యింది. అట్లాంటా లో వాళ్ళ బాగ్స్ కనిపించలేదు. అమెరికన్ ఎయిర్ వాళ్ళేమో ఫిరియాదు నమోదు చేసుకున్నారు. నేను వెళ్లి కూడా మళ్లీ అన్ని వివరాలు చెప్పి మొతానికి బయట పడ్డాం. దారిలో నాకు అర్థం అయిపోయింది వాళ్ళ మనసంతా సామాను మీదే ఉందని. వాళ్ళని ఆ టాపిక్ నుంచి divert చెయ్యటం నా వల్ల కాలేదు. ఇంకా చూసుకోండి ఎయిర్ ఇండియా కి, అమెరికన్ ఎయిర్ కి రెండు రోజులు ఏక బిగిన ఫోన్లు. మొతానికి తేలింది ఏంటయ్యా అంటే, బాగ్గులు JFK లోనే ఉన్నాయి. చివరికి మూడు రోజుల తరవాత అవి మాదగ్గరకి చేరాయి.</div>అప్పుడింక అమ్మ సీమంతం preparations మొదలుపెట్టింది. మా ఆయన ఇక్కడ ఉండరు కాబట్టి, డెలివరీ టైం కి తను లీవ్ తీసుకోవాలి కాబట్టి ఇప్పుడు తీసుకోవటం కుదరదు కాబట్టి చిన్నగా పూర్తి చేసేద్దాం అని డిసైడ్ అయ్యాం. సరే శనివారం అని అనుకున్నాక ఆఫీసు లో పిలవాల్సిన వాళ్ళందరికీ ఈమెయిలు పంపించాను. మా ఆయనేమో ఆ వారాంతం డ్రైవ్ చేసి ఆదివారం మధ్యాన్నం కి వచ్చేస్తానన్నారు. బుధవారం కొంచెం discomfort అనిపిస్తే, డాక్టర్ ఆఫీసు కి ఫోన్ చేసాను. మీ డాక్టర్ ఇవ్వాళ్ళ డ్యూటీ లో లేరు, వేరే ఆవిడ ఉన్నారు, ఒకసారి వచ్చి చెక్ చేయించుకోండి అంటే వెళ్లాను. ఆ డాక్టర్ నాకు "this is not labor. labor is a lot more severe than this. When you are in labor, you will know . They call it labor for a reason. come back if your contractions are five minutes apart" అని పెద్ద క్లాస్ తీసింది. సరే కాబోలు అనుకుని ఇంటికెళ్ళాను. అసలు contraction అనగానేమి? తెలీదు. ఎందుకంటే, హాస్పిటల్ లో చెప్పే క్లాసులకి నే వెళ్ళలేదు. ఎందుచేత? సింపుల్. భయం వేసి. labor ఎలా ఉంటుందో తెలుస్తే భయం వేస్తుంది, "ignorance is bliss" అన్న టైపు లో ఉండి పోదాం అని. సరే గురువారమ సుబ్భరంగా సాయంత్రం ఆరున్నర వరకు వర్క్ చేసి ఇంటికోచేసా. నేను చేస్తున్న ఇంకో పనేంటంటే ప్రతి రోజు పది-పదిహేను నిమిషాలు ట్రైన్ స్టేషన్ కి నడిచి వెళ్లి ట్రైన్ ఎక్కటం, మళ్లీ సాయంత్రం తిరిగి ట్రైన్ దిగి నడిచి రావటం. సరే గురువారం ఇంటికొచ్చి అమ్మ పెట్టిన అన్నం కూర తిని అమ్మ తెచ్చిన చేకోడిలు, లడ్లు (అవును, లడ్లె, ఒక లడ్డు కాదు, ఏకంగా నాలుగైదు) ప్లేట్లో పెట్టుకుని కంప్యూటర్ మోదేసుక్కూచున్నా. రాత్రి పదిన్నరకలా కడుపులో ఒక టైపు లో నొప్పి మొదలయ్యింది. అది రాత్రంతా ఉండి, పోద్దున్నకేక్కువయ్యింది. రాత్రి మొత్తం బాత్రూం లోకి వెళ్ళాలని అని పిస్తోంది కాని ఏమి అవ్వట్లేదు. అనవసరం గా లడ్లు తిన్నానేమోరా బాబు, కడుపు అప్సెట్ అయ్యినట్టుంది అనుకున్నా.సరే పొద్దున్నే ఉద్యోగానికి పోవాలి కదా? దానికి తోడు మీటింగ్ ఒకటి అటెండ్ అవ్వాలి. "అవసరం అయితే టాక్సీ లో వెళ్లి పోతాను" అని అమ్మ తో చెప్పి, స్నానానికని బాత్ రూం లో దూరా. స్నానం చేస్తుంటే lower stomach లో తిమ్మిరి టైపు ఫీలింగ్, నొప్పి (= contraction ). బయటకి వచ్చాక మా అమ్మ "వెధవ గోల జుట్టు విరబోసుకు తిరుగుతారు. ఎ దిష్టి అయినా తగిలిందేమో. ఉండు ముందు సుబ్భరంగా నునే రాసి జడ వేస్తాను" (మా అమ్మ సుబ్బరం గా నూనే అంది అంటే ఆరోజు నన్ను స్కూల్ లో అందరు "మీ నాన్న కొత్త నునే ఫ్యాక్టరీ కొన్నారా అని ఏడిపించే వారు"). "అమ్మా నొప్పెడుతోంది, మీటింగ్ కి వెళ్ళాలి, అన్నం పెట్టు, జడ తరవాత". "బేబీ తల descend అవుతోందేమో, ఇవి నొప్పులే అయితే సీమంతం చెయ్యడం కుదరదు. ఒక్కసారి పట్టు చీర కట్టేసుకోవే. నాన్న ఫోటో తీసేస్తారు" "అమ్మా ప్లీజ్ నొప్పెడుతోంది, కళ్ళు తిరుగు తున్నాయి. ఎం చెయ్యనే". "ముందు దానికి ఒక బిస్కెట్ ఇచ్చి కూర్చో పెట్టు, పాపం నొప్పి అంటోంది కదా" ఇది మా నాన్న. మా తోటి కోడలికి ఫోన్ చేసాను. ఆవిడేమో "ఏమి పరవాలేదు. due డేట్ ఇంకా పదిహేను రోజులుంది కదా? కొంచెం మంచి నీళ్ళు తాగి పడుకోండి. తగ్గి పోతుంది". ఎందుకైనా మంచిది అని సెల్ ఫోన్ పుచ్చుకుని contractions టైం చేశా. మొదట పది నిమిషాల కొకటి, తరవాత ఏడు నిమిషాల కొకటి ఇంకొంచెం సేపయ్యాక మూడు నిమిషాల కొకటి. ఇది లాభం లేదని డాక్టర్ ఆఫీసు కి ఫోన్ చేశా.<br />
నర్స్: మీ పేరు<br />
నేను: కిరణ్మయి<br />
నర్స్: స్పెల్లింగ్ చెప్పండి</div>నేను: k-i-r-a-n, n for nancy, m for monkey.......</div>నర్స్: సోషల్ సెక్యూరిటీ నెంబర్<br />
నేను: నీ మొహం మండా నాకు నొప్పి పెడుతోంది తల్లొఇ (మనసులో)<br />
నర్స్: ఎన్ని నిమిషాలకొక ..........<br />
మా అమ్మ: ఇదేక్కడ గొడవే. నంబర్లు చెప్తూ కూచుంటే ఎలా?<br />
.......................<br />
నర్స్: ఇప్పుడు ఆఫీసు కి రాగాలుగుతారా?<br />
నేను: వస్తున్నా తల్లి. ఇదిగో ఇప్పుడే.</div>కాని ఎందుకో టాక్సీ పిలవాలని పించక అంబులన్స్ కి ఫోన్ చేశా. paramedics వచ్చినప్పుడు మా appartment వాళ్ళు చూసి, మా నాన్నని హాస్పిటల్ దగ్గర దింపటానికి వచ్చారు. నాకు తెలిసిన తమిళ్ అమ్మాయి ఇల్లు తాళం వేస్తానంది. హాస్పిటల్ కి వెళ్ళగానే నొప్పి భరించలేక గట్టి కేక పెట్టా. అందరు వింతగా చూసారు. I don't give a damn అనుకుని మళ్లీ నొప్పేట్టగానే ఇంకా గట్టిగా అరిచా. అప్పటికి నన్ను రూం లోకి తీసుకెళ్ళి పొయ్యారు. నర్స్ ఒకమ్మాయి టిక్కు టక్కు లాడించుకుంటూ వచ్చి "నొప్పులంటే అల్లానే ఉంటాయి. అరవకు" అని కొట్టినట్టు చెప్పింది. నువ్వు నాకు మళ్లీ కనపడక పోతావా అనుకుని పంటి బిగువన నొప్పి ఒర్చుకోవటానికి ట్రై చేశా. ఇంతలో ఇంక్కావిడ వచ్చి"నీ పేరు ఎలా ప్రొనౌన్స్ చెయ్యాలి?" అంది. నా పేరు చెప్పించే టప్పటికి నాలో ఉన్న సహనం కాస్త నశించింది. ఇక వీర లెవెల్ లో నొప్పి మొదలయ్యింది. పేరు అడిగిన అమ్మాయి "పుష్ కిరణ్మయి , పుష్" అని అరవటం, డాక్టర్ ఒకటి నించి పది లెక్కపెట్టటం, "ఒర్చుకోమ్మా ఇంకొంచెం సేపే" అని మా అమ్మ చెప్పటం, నా బాధ చూడలేక మా నాన్న రూం లోంచి బయటకి వెళ్ళటం, "ఐ కెన్ సి యువర్ బేబీ'స్ హెడ్" అని డాక్టర్ అనటం, నాలో బరువేదో అమాంతం తగ్గి పోవటం, నేనో పెద్ద గమ్యం సాధించినట్టు అందరు అరవటం, "హియర్, సి యువర్ బేబీ" అని ఎవరో అనటం, మా అమ్మ కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టేసుకోవటం, అంతా ఒక నలభై నిమిషాల్లో జరిగి పోయింది. మా అమ్మ దగ్గర ఫోన్ తీసుకుని మా ఆయనకీ ఫోన్ చేశా "బేబీ ఇస్ హియర్. స్టార్ట్ డ్రైవింగ్" అనగానే కుర్చీలో ఒక్కసారి కూర్చుండి పొయ్యి "I don't know what to say. give me a minute" అన్నాడు తను. ఇంకేం అంటాడు?kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-10700264334404581242011-01-02T17:07:00.000-08:002011-01-02T17:08:23.595-08:00మళ్ళి బ్లాగ్ లోకం లో నేను<div><span style="font-size:130%;"><span></span>అందరికి <span id="6_TRN_t">కొత్త</span> సంవత్సర శుభాకాంక్షలు. గత కొద్ది నెలలుగా నేను టపాలు పెట్టలే. విషయం <span id="6_TRN_u">ఏమిటంటే</span> పోయిన సంవత్సరం సెప్టెంబర్ లో మాకు పాప పుట్టింది. సంయుక్త మనస్విని అని పేరు పెట్టుకున్నాం. అప్పటి నించి మాతుత్వం లో తన్మయత్వం అనుభావిస్తున్నానన్నమాటే గాని రోజుకి ఇరవై నాలుగు గంటల సమయం చాలటం లేదు. ఆరు వారాలవ్వగానే ఉద్యోగం లో జాయిన్ అవ్వాల్సి వచ్చింది. (ఇదెక్కడి అన్యాయం అని అడగకండి. అదంతే). అప్పటినుంచి ఇల్లు, ఆఫీసు, ఇదే పని. ఇంతక ముందు పుస్తకాలు చదువుకునేదాన్ని, రకరకాల వంటకాలు ట్రై చేసేదాన్ని, టీవీ చూసేదాన్ని. అబ్బే. అల్ తట్ వ్యాస్ లాంగ్ టైం అగో. సెప్టెంబర్ నుంచి ఎక్కడ పనులక్కడే. వీలున్నప్పుడు నాకిష్టమైన బ్లాగ్స్ చదువుకున్నా, కామెంట్లు పెట్టటానికి ఒపికుండేది కాదు. ఇప్పటినుంచి మళ్లీ వీలున్నపుదల్లా టపాలు (మరియు కామెంట్లు) పెడదామని నిర్ణయించేసా. </span></div>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-42617538876285434472010-06-08T15:49:00.000-07:002010-06-08T15:57:50.921-07:00New Jersey లో బాలు<span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">ఇప్పుడే సుజాత గారు బాలు గారికి వ్రాసిన లేఖ చూసా. రెండు వారల క్రితం న్యూ జెర్సీ లో ఆయన లైవ్ ప్రోగ్రాం కి వెళ్లాం. దాని మీద టపా వ్రాద్దాం వ్రాద్దాం అని బాధకిస్తున్డగానే సుజాత గారు తట్టి లేపినట్టుగా ఉంది ఆవిడ లేఖ.<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">ప్రోగ్రాం సాయంత్రం ఆరున్నరకి అంటే, ఆరు గంటలకల్లా వెళ్ళాం. చాంతాడంత లైను, పట్టు చీరల్లో వచ్చిన ఆంటిలు. సరే లైనులో నిలపడ్డాక "cameras not allowed" అని గుస గుస వినిపించింది. ఆఫీసు లో అడిగితే ఆడిటోరియం రూల్స్ వేరు, ప్రోగ్రాం రూల్స్ వేరు, మీరు అర్గానైజేర్స్ ని కనుక్కోండి అన్నారు. ఆ రద్దీ లో మనకి అర్గానైజేర్స్ ఎలా తెలుస్తారులే అని మా ఆయన్ని కామెర కార్ లో దాచమని చెప్పి నేను లైను లో నిలపడ్డా. ప్రోగ్రాం మొదలయ్యేసరికి ఏడున్నర. బాలు ని స్టేజి మీదికి ఆహ్వానించినప్పుడు చాలా సేపు standing ovation. అదే రోజు ప్రముఖ గేయ రచయిత వేటూరి పోయారని, ఆయన పాట "వేదం అణువణువున నాదం" తో మొదలు పెట్టారు. అన్నట్టు ఈ ప్రోగ్రాం లో ప్రముఖ గాయని ఎస్. పి. శైలజ కూడా పాల్గున్నారు. అప్పుడు బాలు అన్నారు "మాకు సమాచారం కొన్ని గంటల ముందే అందింది. సాధారణం గా ఇలాంటి విచారకరమైన రోజున నేను ఇండియా లో అయితే ప్రోగ్రాం చెయ్యను. కాని ఇక్కడ అలా చెయ్యటానికి వీలు లేదు అందుకని నాకు చాతనైనత వరకు ఈ ప్రోగ్రాం కి న్యాయం చేస్తాను" అని. దాదాపు ఒక ఇరవై పాటల్ని ఆయ పాడుంటారు . మిగతావి శ్రీ కృష, కల్పనా మరియు శైలజ గారు పాడారు. ఆయన "శంకరా...." అని మొదలెట్టగానే auditorium అంతా ఆగకుండా చప్పట్లు. సిరి సిరి మువ్వలో "రా దిగిరా..", "వీణ వేణువైన సరిగమ.." కూడా చాల బాగా పాడారు. జనాలంతా అరుస్తూ పాటలు రిక్వెస్ట్ చేస్తే చివరికి "మీరైతే రోజు కారులో పెట్టుకుని వింటారు కాబట్టి మీకు గుర్తుంటాయి. ముప్ఫై వేలకి పైగా పాటలు పాడాను. నాకెలా గుర్తుంటాయి చెప్పండి?" అన్నారు. చివరికి భరించలేక ఆడియన్సు అరుస్తున్న పాటలన్నీ ఒక్కొక్క దాని పల్లవి పాడారు. "కుర్రాళ్ళో కుర్రాళ్ళు", "ఆరేసుకోబోయి" పాడలేదని నేను డిస్సప్పాయింట్ అయ్యాను. మధ్యలో ఒకసారి "కావాలంటే ఫోటోలు తీసుకోండి కాని వీడియొ మాత్రం తీయకండి" అని ఆయన అనంగానే మొదలైన క్లిక్లు ప్రోగ్రాం పూర్తయ్యేంత వరకు ఆగలేదు.<br />Belated Happy Birthday Balu. </span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-38793711867543538882010-04-25T19:49:00.000-07:002010-04-25T19:55:45.493-07:00బాబోయి మల్టీ లెవెల్ మార్కెటింగ్ 2<div><span style="font-size:130%;"><br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">సరే. ఒక రోజు International Farmer మార్కెట్ కి వెళ్ళా. మిరప కాయలు ఎరుతుంటే నా పక్కనే ఒక తెలుగు దంపతులు నిలబడ్డారు. ఒక నల్ల షర్టు అబ్బాయి వచ్చి "excuse me where is the nearest walmart" అన్నాడు. వేల్లేదో చెప్తుంటే నాకెందుకో అనుమానం వచ్చి తప్పుకున్నా. రెండు వారాల తరవాత మల్లి వెళ్ళినప్పుడు అదే అబ్బాయి ఇంకొక తెలుగు జంట కి సుత్తి వేస్తున్నాడు. సరేలే మనదగ్గరకొస్తే చూద్దాం అని నా పని నే చేసుకు పోతున్నా. ఇంతలో ఇంకొక అతను వచ్చి ఆవిడ తో "బయలు దేరుదామా అండి, చాలా లేట్ అయ్యింది" అంటే వాళ్ళు అతని దగ్గర నుంచి తప్పుకున్నారు. తరువాత వాళ్ళు అతనితో "కరెక్ట్ టైం కి వచ్చారండి. గంట నించి భరించ లేక చస్తున్నాం. జిడ్డు లాగ వదిలి పెట్టడు" అన్నారు. నేను ఎప్పుడు శనివారం నాలుగు గంటల టైం లో వెళ్ళేదాన్ని. దాదాపు ప్రతి సారి కనిపించేవాడు. కాని నాతో ఎప్పుడు మాట్లాడలేదు. ఒకసారి నేను మా ఆయనా వెళ్ళాం. మిరపకాయల దగ్గరే "excuse me " అని వినిపించింది. చూస్తే మన ఫ్రెండు. మా ఆయన దగ్గర కొచ్చి"వేర్ ఇస్ ది నేఅరేస్ట్ వాల్మార్ట్" అన్నాడు. ఓరిని యాడాది నించి వాల్మార్ట్ వెతుకుతున్నావా నాయనా అనుకుని, మా ఆయనకీ భరతనాట్యం లో సైగలు చేసాను. ఇప్పటికే ఈ శాల్తి గురించి చెప్పానేమో, మా ఆయన "ఐ డోన్ట్ నో" అన్నారు.<br /></span></div><div><span style="font-size:130%;"> పట్టువదలని విక్రమార్కుడు: "are you new to this place"<br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">మా ఆయన:"kind of "<br />ప వి: "where do you work "<br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">మా ఆ:"I don 't work "<br />ప వి:"సో యు are a student "<br />మా ఆ:"yeah "<br />ప వి:"what are you studying ?"<br />మా అ:"పి హెచ్ డి "<br />ప వి:"ఇస్ ఇట్ ట్రు దట్ యు పీపుల్ గెట్ paid a lot "<br />మా ఆ: "హి హి హి"<br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">ప వి:"she is your missusఆ?" (నన్ను చూపించి)<br />యింక నాకు ఒళ్ళు మండి మా ఆయన కేసి చూసి "షాల్ వి గో?" అన్నాను. తెలుగు మాట్లాడితే తెలుగు లో కొడతాడని నా భయం.<br />మొత్తానికి ఫోన్ నెంబర్ ఇవ్వ కుండా బయట పడ్డాం. ఆ తరవాత ఆ మార్కెట్ తీసెయ్యడం తో వేరే చోటికి వెళ్తున్నాను. అక్కడెందుకో కనిపించటం లేదు.<br /><br /></span></div><div><span style="font-size:130%;">ఒక రోజు ట్రైన్ లో వెళ్తుంటే ఒక దేశి అబ్బాయి ఎక్కడో చూసినట్టు కనిపిస్తే రెండు మూడు సార్లు అతని వైపే చూసాను. అతను నన్ను చూడగానే చాలా ఇబ్బంది గా అనిపించి "I am sorry I did not mean to stare at you. You look very familiar" అంటే అతను నావైపు ఒక లుక్కిచ్చి "yeah you are from so and so marketing right" అన్నాడు. "No I am not" అని అతనితో గట్టిగా అన్నానే కాని చాలా సిగ్గనిపించింది. ఈ మార్కెటింగ్ ల పుణ్యమా అని మన దేశీయులు కనిపిస్తే కనీసం నవ్వటానికి కూడా లేదు.<br /></span></div><span style="font-size:130%;">ఇలాంటి అనుభవాలు ఫ్రండ్స్ చెప్పినవి ఎన్నెన్నో. మాల్స్ లో, వాల్మార్ట్ లో ఇంకా చాల చోట్ల. ఈ గొడవేమిటో, ఎప్పుడాగుతుందో? దార్లో నిలబెట్టి మనుషుల్ని ఇబ్బంది పెట్టటం ఎప్పుదాపుతారో ఏమో? మీకు ఉన్నాయా అనుభవాలు. అయితే చెప్పండి మరి.<br />అసలు నాకేమనిపిస్తోందంటే వీసా stamping అవ్వంగానే ఇక్కడికొచ్చే జనాలకి ఈ విషయం మీద క్లాసు తీసుకుని పంపిస్తే బెటర్ అని. ఏమంటారు?</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-13236211850966024682010-04-25T13:51:00.000-07:002010-04-25T14:11:17.427-07:00బాబోయి మల్టీ లెవెల్ మార్కెటింగ్<div><div><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span></div><span style="font-size:130%;">హైదరాబాద్ లో ఒక సాయంత్రం. నేను మా అమ్మా పెద్ద పనేమీ లేదని ఇంట్లో హస్కు మాట్లాడుకుంటున్నాం. ఇంతలో మా మేనత్త గారి అబ్బాయి వచ్చాడు. పిచ్చా పాటి అయ్యాక "మను రేపు అమెరికా నించి వస్తోంది అత్తమ్మా. బిజినెస్ పని మీద వస్తోందట ఎక్కువ రోజులు ఉండనని చెప్పిందట" అన్నాడు. ఈ మను మాకున్న చాలాఆఆఆఆఆఅ మంది కజిన్ లలో ఒకామె. మా అమ్మ జీవితం లో రెండిటికి చాలా భయపడుతుంది. ఒకటి దేవుడు, రెండోది బిజినెస్. మా ఇంట్లో కొందరు సొంత బిజినెస్ లు పెట్టి నష్టపోవటం తో మా అమ్మ భయం చాల ఎక్కువైంది. మేమేప్పుడైన పొరపాట్న బిజినెస్, investments లాంటి మాటలు మాట్లాడితే "ఎస్తేస్తా" అన్నట్టు చూస్తుంది. సరే ఈ కజిన్ బిజినెస్ విషయం లో నాకు curiosity పెరిగింది. చాలా మైల్డ్ గా ఉండే అమ్మాయి అసలు బిజినెస్ ఎలా చేస్తోందబ్బా? అసలు ఏమిటి బిజినెస్? ఏమా కధ? మా బావ నడిగితే,"ఏదో _____________ బిజినెస్ అట, మనం ఏదో కొని ఇంకొకళ్ళకి అమ్మాలట, అప్పుడు ఆ కొన్న వాళ్ళు కూడా అ బిజినెస్ లో చేరినట్టు అట. అలా నీ కింద లెవెల్ వాళ్ళు ఎంత మందిని చేర్చుకుంటే నీకు అంత ప్రాఫిట్ అట" అంటూ తనకి తెలిసినదేదో చెప్పాడు. సరేలే మనకెందుకులే అని నేను ఊరుకుంటుంటే "మీరు కూడా చేరతారా అత్తమ్మా? మేమందరం కూడా దాని గురిచి తెలుసుకుని చేరదామనుకున్తున్నాం" అన్నాడు. మా అమ్మకి టెన్షన్ వచ్చి "వద్దులే. నాకేందుకోచ్చిన బిజినెస్లు" అంది కాని రెండు రోజులు మా అమ్మ కి నిద్దరపట్టలేదు. తన అత్తగారి వైపు వాళ్ళందరూ తనని బిజినెస్ చెయ్యమని పీడిస్తున్నట్టు మా అమ్మకి ఆ రోజుల్లో కలలు వచ్చాయేమోనని నాకైతే అనుమానమే. సరే మా కజిన్ వచ్చి వెళ్ళిపోయింది. ఏదో ________ మాటలు సాగాయి కాని నేను పెద్ద పట్టించుకోలే. ఇద్దరు ముగ్గురు కజిన్లు చేరారు అందులో. మద్రాస్, బంగళూరు లాంటి చోట్లకి మీటింగ్స్ కి వెళ్తున్నామనేవారు, అక్కడ షాపింగ్ లు చేసేవారు. అంతా నడుస్తోంది. మా అమ్మ అందులో ఒకరిని అడిగితే మొత్తం మీద ఎం చెప్పారో తెలీదు కాని ఏదో డిష్ వాషింగ్ సోప్ మాత్రం నాలుగు వందలు చెప్పారట. ఇది 1997 లో మాట.<br />కట్ చేస్తే ......<br />నేను ఇక్కడికి వచ్చినప్పుడు ఒక సారి మను వాళ్ళింటికి వెళ్లాను. ఒక రూం నిండా ____ సామాన్లె. stationary , కాస్మెటిక్స్ ........ అన్ని. వాళ్ళింట్లో ఆ రోజు చాలా మంది వచ్చారు. పార్టీ కాదు కాని ఏదో బిజినెస్ కి సంబంధించిన gathering . అంతా బాగా డబ్బున్న వాళ్ళలాగే ఉన్నారు. ఎవ్వరు పెద్ద బాధ పడుతున్నట్టు అనిపించలేదు. మను నాతో ఎప్పుడు దీని గురించి మాట్లాడలేదు. ఇప్పుడనిపిస్తోంది, "బిజినెస్ లో చేరు, చాలా డబ్బు సంపాదిన్చులోవచ్చు," అంటూ నాకు చెప్తే నేను అక్వర్డ్ గా ఫీల్ అవుతానేమోనని చెప్పలేదేమో బహుసా.<br />మళ్లీ కట్ చేస్తే ...<br />మనం graduate అయ్యి ఊళ్లు ఏలటం మొదలు పెట్టాం. వేరే ఊరు షిఫ్ట్ అయిన కొత్తలో, నన్ను ఇక్కడ సెటిల్ చెయ్యటానికి మా అయన (అప్పుడు మా ఆయన కాదు లెండి) వాళ్ళ తమ్ముడు, కజిన్, భార్య వచ్చారు. టీవీ కొనుక్కుందామని వాల్మార్ట్ వెళ్లాం. వెళ్తుంటే, కార్ లో సంభాషణ _________ మీదకి మారింది. Conversation :<br />ఒకరు: అమ్మో. వాళ్ళ గొడవ పడలేం బాబు. రోడ్డు మీద ఎక్కడ పడితే అక్కడ ఆపేస్తారు.<br />ఇంకొకరు: మా కాలేజీ లో __________ వాల్లోస్తున్నారంటే, కిటికీ లో నించి చూసి తలుపులు తీసేవాళ్ళం కాదు.<br />మరొకరు:"ఒకసారి ఇలాగే నేను, విజయ్ మాల్ కి వెళ్ళినప్పుడు ఒకతను విజయ్ ని "మిమ్మల్నేప్పుడో చూసినట్టుంది" అంటూ మాట కలిపాడు. విజయ్ వాడికి ఫోన్ నెంబర్ ఇచ్చాడు. ఆతరవాత యాడాది పాటు రోజు ఫోన్లె. ______ చేరతావా? అని.<br /></span></div><span style="font-size:130%;">సరే వాల్మార్ట్ చేరాక, మా ఆయనా వాళ్ళ కజిన్ ఒక వైపుకి వెళ్తే, మిగతా ముగ్గురం ఇంకో వైపు వెళ్లాం. కొంచెం సేపైయ్యాక "హాయ్" అని పలకరింపు వినిపించింది. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే ఒకతను నవ్వుతు చూస్తున్నాడు. మేము నవ్వితే "do you know the way to the nearest target" అన్నాడు. నేను "we are new to this place" అంటే, "I am new here too. can I get your phone number so we can keep in touch" నా చేతిలో సెల్ ఉంది. నాదగ్గర ఫోన్ లేదని చెప్పటానికి లేదు. నీ నెంబర్ ఇవ్వు బాబు ఆ టచ్ లో ఏదో నేనే ఉంటాను అని చెప్పబోఎంతలో నా కాలి మీద ఏదో పాకినట్టని పిస్తే కిందకి చూసా. మా మరిది నా కాలి మీద తడుతున్నాడు. stranger కి నెంబర్ ఇవ్వకు అని చెప్తున్నా డెమో అనుకుని కళ్ళ తోటే భరతనాట్యం చేసి మొత్తానికి ఆ అబ్బాయి నెంబర్ తీసుకుని బయట పడ్డా. ఇంతలో మా ఆయనకీ నాతో ఉన్న మా తోటి కోడలు ఫోన్ చేసేసింది "ఇక్కడ వీడెవడో మమ్మల్ని ఫోన్ నెంబర్ అడుగుతున్నాడు" అని. అందరు నన్ను తిట్లు. నేనేమో ఫోన్ నెంబర్ ఇవ్వలేదు కూడా. మా మరిదేమో వాడు ______ వాడేమో అని నీకు సైగ చేస్తున్నా అర్ధం చేసుకోవేంటి? అంటాడు. కాలి మీద వ్రాస్తే అర్ధమవుతుందా? మేము వెళ్లి పోతుంటే పక్కనే ఉన్న స్టార్ట్ bucks లో ఆ అబ్బాయి దాదాపు పది మంది తో కాఫీ తాగుతూ కనిపించాడు.<br />మిగతా అనుభవాలు తరవాతి పోస్ట్ లో. </span><span style="font-size:130%;"></span> <div><div><div><div><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span></div></div></div></div>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-51409866085112454852010-03-27T15:08:00.000-07:002010-03-27T15:09:59.459-07:00నాక్కొన్ని డౌట్లు<div><div><span style="font-size:130%;"><br /></span> </div><span style="font-size:130%;">చిన్నప్పుడు నేను, మా తమ్ముడు రాఘవేంద్ర స్వామి గుడి కి తరచు వెళుతూ ఉండేవాళ్ళం. అమ్మ మా తమ్ముడికి ఎప్పుడు చెప్పేది "తీర్ధం తీసుకున్నాక, కాళ్ళు మొత్తం జాపి సాష్టాంగం చెయ్యి. చేసేటప్పుడు కళ్ళజోడు తీసెయ్యి " అని. నేనైతే బుద్ధిగా సరే అనేదాన్ని. మరి నేను కదా, అందుకని. మా వాడు మాత్రం, "ఎందుకు? ఎవరు చెప్పారు తియ్యమని" అనేవాడు. మా అమ్మకి మండిపోయ్యి "చెప్పిన పని చెయ్యి. పిచ్చి ప్రశ్నలు నువ్వును. మొన్న ఎవరో టీవీ లో శంకరాచార్యుల వారు అలా చెప్పారని చెప్పారు" అంటే, "అసలు శంకరాచార్యులవారు BC టైం లో ఉండేవారు కదా? ఆ రోజుల్లో జనాలకి కళ్ళజోడు ఉండేదా?" అని వీడు మళ్ళి ఆర్గుమెంటు. మా అమ్మకి విసుగొచ్చి లోపలి వెళ్లి పొయ్యేది.<br />నిజానికి ఇలాంటివి పిచ్చి డౌట్లు కాదు. మనకి తెలిసిన ఇన్ఫర్మేషన్ తక్కువవటం వాళ్ళ ఇలా జరుగుతుండచ్చు. ఇలాంటి డౌట్లు నాకు వస్తాయి కొన్ని సార్లు. ఇప్పుడు మాత్రం రెండింటిని గురించి వ్రాస్తాను. నాకు sincere గా వచ్చిన సందేహాలివి. మన పురాణాలని, culture ని కించపరచటానికి మాత్రం నేను ఇవి వ్రాయట్లేదు సుమా. అపార్ధం మాత్రం చేసుకోకండి.<br />వినాయక చవితి రోజు కధలో కృష్ణుడి నీలాప నిందల కధ ఉంటుంది. అందులో జాంబవంతుడు సమంతక మణి తన కూతురి ఉయ్యాల మీద కట్టటానికి తీసుకెల్తాడని ఉంటుంది. కృష్ణుడితో యుద్ధం అయ్యాక ఆ కూతురినే ఆయనకిచ్చి పెళ్లి చేసేసాడని ఉంటుంది. ఉయ్యాల లో పడుకునే పాపకి అప్పుడే పెళ్ళేంటి? లేకపోతే ఇది చెట్టుకు కట్టుకుని teenage అమ్మాయిలు ఊగే ఉయ్యాలా? అలా అయితే మణి ఎందుకు?<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">చందమామ లో చదివే కధల్లో చాల మటుకు చదివేవాళ్ళం ఎవరో ఒక ముని లేకపోతే రాజు వీర లెవెల్ లో తపస్సు చేస్తుంటే ఇంద్రుడు వచ్చి disturb చేసేస్తాడు అని. వేరే వాళ్ళు తపస్సు చేస్తుంటే ఆయనికి ఎందుకంత ప్రాబ్లం? ఇదే మాట నేను మా ఫ్రెండ్ తో అంటే తనన్నాడు, "according to some schools of thought, ఇంద్రుడు అనేది ఒక పదవి లాంటిది, సో ఆ పదవి పోతుందేమో అని current ఇంద్రుడికి ప్రాబ్లం అయ్యుండచ్చు" అని.<br />పైన నేను చెప్పినట్లు, నాకు తెలియని పురాణాలు ఇక్కడ ఉండొచ్చు. సో మీకు తెలిస్తే నా సందేహాలు తీరుస్తారని ఆశిస్తున్నాను.<br />మనవి: దయచేసి మూఢ నమ్మకాలపై మీ అభిప్రాయాలని ఇక్కడ కామెంట్స్ లో వ్రాయవద్దని మనవి. అలాగే, ఇది నేను సరదాకి వ్రాసిన పోస్ట్. ఎవ్వరిని కించ పరచటానికి మాత్రం కాదు. మీకు నచ్చక పోతే, మన్నించమని మనవి అంతే కాని offensive కామెంట్స్ మాత్రం పెట్టకండి.</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-15382072825218315992010-01-21T13:22:00.001-08:002010-01-21T13:59:39.520-08:00Frustration ఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆఆ<span style="font-size:130%;"><br />మొన్న, మొన్ననే హైదరాబాద్ లో బుక్ ఫెయిర్ అయినప్పుడు నేను కష్టపడి వ్రాసుకున్న పుస్తకాల లిస్టు అమ్మకిచ్చి తెమ్మన్నానా? అప్పుడు అమ్మ, నాన్న నా కోసం తిరిగి నేను అడిగిన పుస్తకాలు (అవి దొరకక పోతే పుబ్లిషెర్ కి ఫోన్ చేసి మరీ కనుక్కుని) కొని తెచ్చారా? మా అమ్మేమో, "అన్ని పుస్తకాలు పోస్ట్ లో నేను పంపించను, వచ్చే నెల మీ తోటికోడలు వాళ్ళ అమ్మ వస్తోందిగా, ఆవిడతో పంపిస్తాను. మీ అత్తగారికిస్తాను, ఆవిడ చెప్తే తీసుకెళ్తుంది లే పరవాలేదు. మేమోచ్చినప్పుడు పట్రామేంటి? దానితో బాటు అరకిలో ఆవకాయి, అరకిలో మాగాయి పంపిస్తాను" అని నన్ను irritate చేస్తోందా?<br />ఇప్పుడేమో కల్పన గారేమో, అసలు కధంటే ఏంటి? దాన్ని ఎలా చదవాలి, పరిగెడ్తు చదవకూడదు మెల్లగా ఆస్వాదించాలి అంటూ lecture లు. పైగా సుజాత గారు, నెమలికన్ను మురళి, లలిత వీళ్ళందరూనేమో మేము ఈ బుక్ చదివాం, ఆ బుక్ చదివాం, ఆహా, ఓహో అంటూ బ్లాగ్ పోస్ట్లు. ఈ కొత్త పాళీ గారేమో మెల్లగా ఒక బుక్ వ్రాసేసి, గమ్మున ఇండియా వెళ్లి, ఆవిష్కరించేసుకుని వచ్చేసి అసలు ఆ బుక్ ఏంటి, అమెరికా లో ఉన్న వాళ్లకి ఎలా దొరుకుతుంది అని చెప్పనైనా చెప్పకుండా, పైగా "కీ బోర్డ్ దుమ్ము దులపండి, చెలరేగి పొండి" అంటూ రెచ్చగొట్టటం. అసలేమైనా బాగుందా? అహ, బాగుందా అంట? </span>నాక్కోపమోచ్చేస్తోన్దంతే. <span style="font-size:130%;">frustration రాకపోతే ఏమవుతుంది? మీరైనా చెప్పండి.</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-16860138821895431302010-01-08T14:26:00.001-08:002010-01-08T17:11:16.746-08:00పలువురు తమిళులు - ఒక తెలుగు: న్యూ ఇయర్ పార్టీ<div><div><div><div><div><div><div><div><span style="font-size:130%;"><br />ఇప్పుడే సునీత గారి "వేర్ ఇస్ ది పార్టీ" పోస్ట్ చదివి కామెంట్ చేద్దామనుకున్నా. కాని చాలా పెద్ద కామెంట్ అవుతుందని నేనే పోస్ట్ తున్నా.<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">ఈ సారి న్యూ ఇయర్ వీకెండ్ కి మా మరిది వాళ్ళ ఊరు వెళ్లాం. వెళ్ళే ముందు రోజు చెప్పారు వాళ్ళు నాకు ఎవరింట్లోనో పార్టీ ఉంది ముప్ఫై ఒకటిన అని. వాళ్ళ ఫ్రండ్స్ అందరికి ఒక గూగుల్ గ్రూప్ ఏదో ఉంది. అది ఓపెన్ చేసి ఇవాళ్ళ పార్టీ కి ఎవరెవరు వస్తారు,వాళ్ళ ఫోటో లు, వాళ్ళు దేని గురించి మాట్లాడతారు అని గురువారం పొద్దున్న నిద్దర లేవగానే మా తోటి కోడలు వివరించి చెప్పసాగింది. మా అయన ఊరుకోక "ఎప్పుడు వెళ్ళాలి" అనడిగారు. వాళ్ళింటికి వెళ్లాం, వాల్లెప్పుడు తీసికేల్తే అప్పుడే వెళ్లోచ్చుగా? మా తోటి కోడలు అంది "ఆరింటికి రమ్మన్నారు, ఏడు గంటలకల్లా బయలుదేరదాం" ఆ లాజిక్కు నాకర్ధం కాలేదు. కాకపోతే నాకు ఇక్కడ పార్టీల గురించి ఎక్కువ తెలీదు. హైదరాబాద్ లో అయితే "రేపు సాయంత్రం మా ఇంటికి భోజనానికి రండి" అని పిలిస్తే బాగా తెలిసిన వాళ్ళైతే, లేదా పిన్నులూ, మామయ్యలు ఆ టైపు లో అయితే మా అమ్మ నాలుగు గంటలకే బయలుదేరేది "వాళ్లకి వంట కి సాయం అవసరం అవుతుందే పాపం" అని. అంతగా తెలీని వాళ్ళైతే ఆరు గంటలకి వెళ్ళేవాళ్ళం మాట్లాడుకుని ఎనిమిది గంటలకి తినేయ్యోచ్చని. యింక ఇక్కడి సంగతంటారా, ప్రతి గంటకి ఫోన్ చేసి అప్ డేట్ ఇస్తూనే ఉంటారు కాబట్టి బయలు దేరేతప్పుడు ఫోన్ చెయ్యటం ముఖ్యం కాబట్టి పెద్ద సమస్యే లేదు.<br /><br /></span> </div><div><span style="font-size:130%;">మా తోటి కోడల్ని వంట చేయ్యఖరలేకుండా చపాతి కొని తెచ్చేయమన్నారట. ఆన్నట్టు చెప్పటం మర్చి పోయా ఇది "kind of potluck, kind of not". అంటే ఏంటంటే, చాలా మటుకు వంటలు ఆ ఇంటావిడ చేస్తుంది, కొన్ని మాత్రం గెస్ట్లు పట్టుకేల్తారు. సరే ఎలాగో స్నో, స్లీట్ ల మధ్య, హోల్ ఫూడ్స్ చపాతిల పాకెట్లు పట్టుకుని సదరు హోస్ట్ ఇంటికి చేరుకున్నాం. మా అయన ఆ చపాతీలు ఉన్న బాగ్ నాకిచ్చి "నేను కార్ పార్క్ చేసాక తమ్ముడి తో వస్తాను. నువ్వెళ్ళు" అని నన్ను తోసేసాడు. లోపలికెల్తే, బయట రూం లో మగవాళ్ళందరూ కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నారు (అని నేను అనుకున్నాను). కోట్ పెడదామని చూస్తే నాకు క్లోసేట్ కనిపించలేదు. మా తోటి కోడలు తన కోట్ ని లివింగ్ రూం లో ఉన్న మెట్ల రైలింగ్ మీద, మిగతా కోట్ల మీద వేసేసి, నువ్వు కూడా అలాగే చెయ్యాలి అని నేను నీకు స్పెషల్ గా చెప్పాలా ? అన్నట్టుగా చూసింది. సరే నేను అలాగే చేసి, ముందుకి నడిచా. కిచెన్, లివింగ్ రూం కలిపి ఉన్న ఇల్లు కావడం తో కిచెన్ లో, లివింగ్ రూం లో, పక్కనే ఉన్న పిల్లల ప్లే రూం లో ఇలా పలు చోట్ల ఆడవాళ్ళూ మాట్లాడుతూ కనిపించారు (వీళ్ళు నిజంగానే మాట్లాడుతున్నారు లెండి) మీరు గమనించ వలసిన విషయం ఏమిటంటే నేను ఇంకా లివింగ్ రూం లోపలి వెళ్ళలేదు. మా తోటి కోడలు మాయ మయి పోయింది (అంటే అక్కడి వాళ్ళల్లో కలిసిపోయింది) ఈ లోపలే ఎవరో వచ్చి నా చేతిలో ఉన్న చపాతి ప్యాకెట్లు లాగేసుకున్నారు. కొంత మంది కిచెన్ లో వంటలు చేస్తున్నారు అని నేను అప్పుడు గమనించాను. ఆ వంటల వాసన నా కొత్త కోట్ కి తగులుతుందిరా భగవంతుడా అని బాధ పడుతూ లోపలి చూసా. ఆ హోస్ట్ అంటోంది తమిళం లో "లేట్ అయ్యిందేంటి?". "మా బావగారు తోటి కోడలు ఇప్పుడే చేరారు. పాపం స్లీట్ కదా రోడ్ అంతా. లేట్ అయ్యిది" ఈ రిహార్సల్ నాకు ముందే అయిపోవడం తో నేను పెద్ద ఆశ్చర్య పడలా.<br /><br /></span> </div><span style="font-size:130%;">సరే గడపలోనే నిలబడ లేను కదా? మనకి తెలిసిన మొహం ఒక్కటైనా కనిపించక పోతుందా అని లోపలి వెళ్ళా. "హాయ్" అంటూ క్రితం సారి మా మరిది ఇంటికి వచ్చిన ఒక ఫ్రెండు పలకరించింది. కొంచెం సేపు మాట్లాడి వెళ్లి పొయ్యింది "let me take a look at what else is going on" అంటూ. అప్పుడప్పుడు ఎవరైనా వచ్చి పలకరిస్తే మాట్లాడటం. ఇలా ఉంటుంది conversation<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">కొత్త ఆవిడ: "ఎప్పిడి ఇరికింగే"<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">నేను: "హి హి హి I don't know Tamil" (నిజం చెప్పాలంటే పైదానికీ నాకు అర్ధం తెలుసు. కాకపోతే ఇప్పుడు జరగబోయే సంభాషణ ఒక రెండు లైన్ల తరవాత జరుగుతుంది తప్ప నాకు పెద్ద ఫరక్ పడదు. అది సంగతి)<br />కొ. ఆ: Oh you don't know Tamil? Are you new here?<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">నేను: Yeah. do you see that lady there? she is my co-sister.<br /></span> </div></div><span style="font-size:130%;">మాది భాషాంతర వివాహం అని అక్కడ దాదాపు చాలా మందికే తెలుసు కాబట్టి సంభాషణ ని ఆంగ్లం లోకి మార్చి కొంచెం సేపు నాతో మాట్లాడి వెళ్లి పోవడం.<br /><br /></span> </div><span style="font-size:130%;">అక్కడ అందరి కంటే పెద్దవాళ్ళైన ఒక దంపతులున్నారు. వాళ్ళు దాదాపు ప్రతి ఫంక్షన్/పార్టీ కి వస్తారు. పెద్ద జోకు ఏంటంటే వాళ్ళు తప్ప ఆ వయసు వాళ్ళు అక్కడ ఇంకెవ్వరు ఉండరు. ఆవిడ ఈ పార్టీ కి అరిసెల లాంటి స్వీట్ తెచ్చింది. దాని పేరు మర్చి పొయ్యా. బలే ఉన్నాయవి. ఎనీ వే, కొంచెం సేపయ్యాక భోజనం వైపు టాపిక్ మళ్ళింది. నాకు ఆకలిగానే ఉంది కాబట్టి సరే అని తినటానికి లేద్దామనుకుంటే ఎవ్వరు లెవరు. అక్కడ రూల్ ఏంటంటే ముందు మగవాళ్ళందరూ భోజనం చేసాక తరవాత ఆడవాళ్ళు తింటారట. నేను తలుపు దగ్గర నుంచుని చూస్తే "మెన్" అందరు ఫుల్లుగా మెక్కుతున్నారు. మా ఆయన నా వేపు నిస్సహాయంగా చూసి ఓ వెర్రి నవ్వు నవ్వాడు. ఏడవలేక నేనూ నవ్వా. వాళ్ళ తిండి అయ్యాక మమ్మల్ని రమ్మన్నారు. నేనూ వెళ్ళే లోపలే ఒకావిడ వచ్చి "ఆపం అయ్యిపోయ్యాయి ఇంకొన్ని చేద్దామా" అంటూ స్టవ్ ఆన్ చేసింది. దోస పిండి లాంటి దాన్ని చిన్న మూకుడు లో పోసి దాన్ని ఇటు, అటు తిప్పి కొంచెం సేపయ్యినతరవాత తీసేస్తారు. అప్పుడు ఆ దోస ఒక "bowl " shape లో వస్తుంది. అవి చేస్తుంటే చూడడం నాకు బలే సరదా వేసి చూస్తూ నిలబడ్డా. "I really like the way you are making it. It is very funny" అన్నా. నా ఉద్దేశం ఏంటంటే "భలే చేస్తున్నారే" అని అందామని. ఆ హోస్ట్ పిల్లకి కొంచెం కోపం వచ్చినట్టుంది "ఫన్ని వా, అడ పావి" అంది. ఎందుకులే నాకు తమిళ్ తో బాటు ఇంగ్లిషు కూడా రాదనీ పేరు తెచ్చుకోవటం అని అక్కడ నించి బయట పడ్డా. అసలు "this aapam making process is very innovative" అనాల్సింది. కనీసం నా ఉద్దేసమైనా వాళ్లకి అర్ధం అయ్యేది. వాటిని కొబ్బరి పాలు, చక్కర కలిపిన పాలతో తిన్నాం. ఇడ్లీలు, చట్నీ, సాంబార్, చిక్కుడుకాయ కూర యింక చాలానే ఉన్నాయి వంటకాలు. అయ్యాక గేమ్స్ ఆడారు. ఆ వచ్చిన పెద్దావిడతో నేను "మీరు చేసిన స్వీట్ చాలా బాగుంది" అంటూ మాట కలిపి చాల సేపే మాట్లాడా. నిజంగానే స్వీట్ బాగుంది. నేనేమి ఊరికే ఆనలా. ఆవిడ కూడా వాళ్ళు ఎప్పుడు స్టేట్స్ వచ్చింది, పిల్లలు, ఆవిడ కొన్ని రోజులు ఉద్యోగం చెయ్యడం తరవాత సొంత బిజినెస్ పెట్టడం అంతా చెప్పింది.<br />ఆ దంపతులు కేకు కోశాక, రస మలై తిని, "పళ్ళ పాయసం" తిని/తాగి, ఆపిల్ సైడర్ టోస్ట్ తో కొత్త సంవత్సరానికి స్వాగతం చెప్పాం.<br /><br /></span> <div><span style="font-size:130%;">వచ్చేటప్పుడు ఎవరెవరు ఎలాంటి చీర/సల్వార్ కమీజ్ లో వచ్చారు, వాళ్ళ నగల, మరియు కార్ల details ఏంటి లాంటి విషయాలతో టైం పాస్స్ అయి పోయింది.<br /></span> </div><div><span style="font-size:130%;">తరువాతి రోజు మా తోటి కోడలు నాతో "మంగమ్మ గారి తో ఏంటి మాట్లాడారు" అని అడిగింది. (అది నిజంగా ఆవిడ పేరు కాదు లెండి, నేనే సృష్టించా). మనసులో విషయాలు మనసులో దాచుకుని పైకి టిక్కు టిక్కు మంటూ, తుక్కు అన్సర్లు చెప్పలేని నేను మా సంభాషణ అంతా పూస గుచ్చినట్టు చెప్పేసా. అప్పుడా అమ్మాయి "నేను కూడా ఆవిడని అన్ని ప్రశ్నలు ఎప్పుడు అడగలేదు. మీరు బలే అడిగారు" అని నా మీద సటైరు విసిరింది. తరవాత మా అయన అన్నారు "పార్టీ లో మగవాళ్ళు చాలా మంది పరిచయం లేని వాళ్ళే. వాళ్ళ వైఫ్ కి తెలిసిన వాళ్ళ పార్టీ అని వచ్చిన వాళ్ళే. ఎవరూ ఎక్కువ మాట్లాడు కోలేదు. చాల మంది ఒకళ్ళ మొహాలు ఒకళ్ళు చూసుకున్నారు. It got better after we started playing games" అని.<br /><br /></span> </div><div><span style="font-size:130%;">"ఈ పోస్ట్ వ్రాయటం ద్వారా ఎవ్వరిని ఎగతాళి చెయ్యటం నా ఉద్దేశం కాదు" అని నేను పెద్ద disclaimer పెట్టను. ఎందుకంటే ఇలాంటి పార్టీలల్లో, వాటికి ముందు/తరవాతా జరిగే ప్రీ, పోస్ట్ పార్టీ వ్యవహారాలలో కొన్ని విషయాలు నాకు చాలా చికాకు. కొన్ని విషయాలు మాత్రం నాకు చాలా ఇష్టం.<br />పార్టీ అనేది మనకి ఇష్టమయిన వాళ్ళని పిలిచి వాళ్ళతో సమయం గడపటం. పార్టీ కి ముందర జరిగే preparations సరదాగా ఉండాలి కాని తల నొప్పి వ్యవహారం కాకూడదు.<br />Readers అందరికి ఈ సందర్భంగా కొన్ని విషయాలు చెప్పాలను కుంటున్నాను.<br />-- మీ ఇంటికి సరిపోయేంత మంది నే పిలవండి. ఎక్కువ మందిని పిలిచి సోఫా, కార్పెట్ పాడయ్యి, క్లీన్ అప్ కష్టమయ్యి ఇబ్బంది పడకండి.<br />-- మీ ఇంట్లో పార్టీ చేసుకుంటుంటే మీకు ఇష్టం అయిన వాళ్ళనే పిలవండి, ఇష్టం లేని వాళ్ళని మొహమాటం కొద్ది పిలిచి, వాళ్ళని ఇబ్బంది పెట్టి మీరు ఇబ్బంది పడకండి.<br />-- ఎవరైనా రాలేమంటే ఒకసారి చెప్పి వదిలెయ్యండి అంతే గాని పది సార్లు చెప్పి విసిగించకండి.<br />-- హోస్ట్/hostess మీ ఆవిడ/ఆయన కి తెలీక పోతే ముందు వాళ్ళని పరిచయం చెయ్యండి.<br />-- అలాగే మీకు తెలిసిన వాళ్ళని పార్టీ కి తీసుకెళ్ళి అక్కడ వాళ్ళని వదిలేయ్యకండి. మీకు తెలిసిన అతిదులని పరిచయం చెయ్యండి. అది బేసిక్ మానర్స్.<br />--అందరి ఇళ్ళల్లోను చెప్పుల స్టాండ్, కోట్ క్లోసేట్ ఉండాలని రూల్ లేదు. వచ్చేవారి కోట్ తీసుకుని కావాలంటే లోపల గది లో పెట్టండి. వెళ్ళేటప్పుడు వాళ్లకి తిరిగి ఇచ్చేయ్యోచ్చు. కోట్ కి వంట వాసన అంటుకోవటం ముఖ్యం కాదు. కొంత మంది అదే కోట్ ని రేపు ఆఫీసు కి వేసుకుని వెళ్ళాల్సి వస్తుంది. ఆ కోట్ అలాగే ఉంటె కింద చెప్పుల మీద పడీ, పిల్లలు తొక్కి నానా న్యూసెన్సు అవుతుంది. అలాగే వాళ్ళ చెప్పులని ఒక మూలగా, వరసగా పెట్టమనండి. వెతుక్కోవడంలో ఇబ్బంది ఉండకూడదు.<br />-- బేబీ shower పార్టీ అవుతే మగ వాళ్ళని పిలవకండి. లేదా వాళ్లకి ఏదైనా సినిమానో లేక మరోటో కాలక్షేపం పెట్టండి.<br />-- చిన్న పిల్లలు ఉన్నప్పుడు, అందులోను పసి పిల్లలు అయితే మనింట్లో పార్టీ పెట్టక పోవటమే మంచిది.<br />--భోజనం చేసేటప్పుడు అందరిని పిలవండి చాలా చాల ఆకలి వేస్తున్న, భోజనం చేసి మందులు వేసుకోవాల్సిన ఆడవాళ్ళు కూడా ఉంటారని మర్చి పోకండి.<br /></span> </div><div><span style="font-size:130%;">--"please feed your child first. you can start eating as soon as the men are done" అని అమ్మలకి మీరు సలహా ఇవ్వకండి. ఆవిడ పిల్లల విషయం ఆవిడ చూసుకుంటుంది.<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">Martha Stewart లెవెల్లో సలహాలు ఇవ్వటం యింక ఆపెస్తా. మీరు కూడా పైన లిస్టు కి dos and don'ts add చెయ్యండి మరి. </span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-70413977116067332212009-12-24T07:25:00.000-08:002009-12-24T20:00:15.213-08:00Book Festival Nostalgia<div><span style="font-size:130%;">మా ఆయన: "చిట్టి తల్లీ, రామ్మా, ఆకలేస్తోంది. భోంచేద్దాం"<br />నేను: "ఇదిగో వచ్చేస్తున్నా"<br />గంట తరవాత ......<br />మా ఆయన: "ఈ మూవీ కూడా అయిపోయింది. తొందరగా రావాలి"<br />నేను: "వచ్చేస్తున్నా. అయిదు నిమిషాలు"<br />గంట తరవాత.....<br />రూం తలుపులు భాడాల్న తెరుచుకున్న చప్పుడుతో మా ఆయన స్టడీ లో ప్రవేశం.<br />"ఎం చేస్తున్నావు నువ్వసలు కంప్యూటర్ ముందు? ఇందాకట్నుంచి పిలుస్తుంటే రావేంటి? అయినా ఆకలేస్తోందంటే, ఒకటే ఆ ఫోన్ లో ముచ్చట్లేంటి? మీ అమ్మా వాళ్లకి ఇంకో గంట పొయ్యాక ఫోన్ చెయ్యొచ్చుగా? వాళ్లు కూడా పొద్దున్నే ఎనిమిది గంటలకే నీతో హస్కు వేసుకోవాలా? అయినా నువ్వూ మీ నాన్నగారు ఎం మాట్లాడుతున్నారేంటి? తెలంగాణా ఇష్యూ నా?" ఆకలేస్తోందేమో, ఆపకుండా చెలరేగిపోతున్నాడు.<br />మనం ఎమన్నా తక్కువ తిన్నామా? ఒక్కసారి తన కేసి చూసి "అంత ఆకలేస్తే, టేబుల్ మీద అన్ని రెడీ గా ఉన్నాయి, వెళ్లి స్టార్ట్ చెయ్యి. నేనిప్పుడే వస్తా. నువ్వు ల్యాబ్ లో రాత్రి, రాత్రి readings తీసుకుంటూ కూర్చుంటే నేను వెయిట్ చెయ్యట్లా నీ కోసం. ఇది కూడా అంతే అనుకో" అనేసి కంప్యూటర్ వైపు తిరిగేసా మిగతా బ్లాగ్స్ చూడటానికి. ఇంతకి నేను చూసే బ్లాగ్స్ ఏమనుకుంటున్నారు? హైదరాబాద్ బుక్ ఫెస్టివల్ గురించి తెలుగు బ్లాగ్స్, ఇంకా పుస్తకం.నెట్ లో పరిచయాలు. రెండు ఒకటి తరవాత ఒకటి చూసి, మా అమ్మకి లిస్టు చెప్పటం. అవన్నీ మా అమ్మా, నాన్న బుక్ ఫెస్టివల్ కి వెళ్లి కొని నాకు పంపిస్తారు.<br /><br />హైదరాబాద్ బుక్ ఫెస్టివల్ తో నా అనుబంధం ఇప్పటిదా? అసలు ఆ గ్రౌండ్ లో అడుగు పెట్టగానే ఆనందం అలా గుండెలోనుంచి పొంగి వస్తుంది. అసలు ఈ గ్రౌండ్ మన ఇంటి back yard అయిపొయ్యి, ఈ బుక్ stalls అన్ని మన property అయిపోతే ఎంత బాగుంటుంది. అప్పుడు మనకిష్టం లేని పుస్తకాల్ని, మనుషుల్ని, గడ్డి పీకేసినట్టుగా తీసేసి, బయట విసిరేయ్యోచ్చు.<br />మొదటిసారి ఎడో క్లాసు లో ఉన్నప్పుడు వెళ్ళా నేను బుక్ ఫెస్టివల్ కి. చిక్కడపల్లి లో సెంట్రల్ లైబ్రరీ లో. అప్పుడు మనకి పుస్తకాలు అంటే ఇష్టం కాని ఫ్యామిలీ budget సంగతులు అర్ధం కావుకదా? నేను యాభై పుస్తకాలు సెలెక్ట్ చేసుకుంటే, అమ్మ అందులో ఐదో, ఆరో కొనేది. దానికి తోడు మా తమ్ముడు నాకు తోక. వాడికిష్టం వచ్చినలాంటి బుక్స్ నా చేత కొనిపించేవాడు. కొన్న బుక్స్ మొత్తం మీద పదైతే, అందులో దాదాపు ఏడు వాదికిష్టమైనవే ఉండేవి. ఇలా 70 - 30 సిస్టం లో నాకు తీరని అన్యాయం జరిగి పొయ్యేది. నాన్న దగ్గరికి వెళ్లి చెప్దామంటే ఆయనకి కావాల్సిన పుస్తకం వెతుక్కోవటం లో బిజీ. నాన్న ఫ్రీ అయ్యేటప్పటికి నాకు అలిగి, అలిగి విసుగోచ్చేసేది. నా తోకగాడు విజయ గర్వం తో కామిక్స్ పుచ్చుకుని ఆటో లో కూర్చునేవాడు. నేనేమో నా మూడు పుస్తకాల్ని ఇంటికి పట్టికెళ్ళి, అట్టవేసుకుని, పేరు రాసుకునేటప్పటికి రాతిరైపొయ్యింది. వాటిని మహా జాగ్రతగా ఆస్వాదిస్తూ, మరుసటి రోజు టిఫిన్ తినేటప్పుడు చదువుతుంటే ఉందీ....... అబ్బ అనుభవించిన వాళ్ళకే తెలుస్తుంది మజా.<br /><br />తరవాత పదో తరగతి, ఇంటర్మీడియట్ కి వచ్చినతరవాత లైబ్రరీ, బుక్ ఫెస్టివల్ అన్ని బంద్ కొన్ని రోజులు. అయినా అదేంటో? EAMCET వ్రాసినంత మాత్రాన వేరే పుస్తకాలు చదవకూదడా? ఇదెక్కడి న్యాయం? ఇంతకు ముందు చెప్పినట్టు, అంత కిందా, మీదా పడి చదివినా అప్పుడు చత్త BSc లో చేరాల్సి వచ్చిది (అప్పుడలా అనుకున్నాం. ఇప్పుడు కాదులెండి). ఒక సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చేసరికి అమ్మ చిరునవ్వుతో ఇల్లు సద్దుతోంది. ఏమిటి అంటే "ఇంట్లో చత్త ఎక్కువైపోయింది. పాత పుస్తకాలన్నీ పేపర్ల వాళ్లకి ఇచ్చేశాను. బోల్డు చోటు ఉంది ఇప్పుడు సామాన్లు పెట్టడానికి. ఇల్లంతా దుమ్ము దుమ్ము" అని మా అమ్మ స్నానానికి వెళ్ళిపోయింది. మా తమ్ముడి చేతిలో క్రికెట్ బాట్ ధడాల్న కింద పడింది. నేను ఒక్కసారి కుర్చీ లో కూలబడి పొయ్యా. మా అమ్మతో ఆ రోజు పెద్ద యుద్ధమే "నీ అరాచాకాలకి అసలు అంతు ఉండదా" అంటూ. మా అమ్మేమో మా మీద ఒక రేంజ్ లో రివర్స్ ఎటాక్ చేసింది "రోజు లైబ్రరీ లో పుస్తకాలు అద్దెకి తెచ్చి చదువుతారుగా? మళ్లి నెలకో యాభై కొని ఇల్లంతా పుస్తకాలు చెయ్యాలా? మా రోజుల్లో మేము కూడా చదివాం. అయినా చదివేసి బయట పారెయ్యాలి. లేక అటక మీద పెట్టెయ్యాలి. ఈ అద్దె ఇళ్ళల్లో మనకి అటకలు కూడానా?" అంటూ. మా నాన్నేమో ఇంటికొచ్చి గబా గబా ఆయన డబ్బాలు చూసుకున్నారు. కొన్ని మిగిలి పొయ్యాయి కొన్ని మాత్రం పేపర్ వాళ్ళ దగ్గరకి వెళ్లి పొయ్యాయి. కాని మా నాన్న ఫిలోసోఫి ఏమిటంటే చదివేసి, పుస్తకం లో ఉన్న సారాంశాన్ని గుర్తుపెట్టుకోవాలి కాని మెమరీ కోసం పుస్తకం మన దగ్గర ఉండటం ముఖ్యం కాదు అని. అయితే మాత్రం? పుస్తకాలు పడేస్తారా ఎక్కడైనా? అప్పుడు చూసాం పేపర్లో "హైదరాబాద్ బుక్ ఫెస్టివల్" అని. మా పాత రోజులు గుర్తుతెచ్చుకుని మాకు మేం సద్దిచేప్పుకున్నాం ఈ సారి వెళ్లి బోల్డు బోల్డు కొని తెచ్చుకుందాం అని. ఇంకా రెండు నెలలు ఉంది బుక్ ఫెస్టివల్ కి. మా అమ్మ అంది "ఐదు వందలు ఇస్తాను, వెళ్లి తెచ్చుకోండి" అని. ముందే మా వాడి తో చెప్పా, సగం సగం అని. అంటే చెరో రెండొందల యాభై. ఆహా. ఆ రెండు నెలలు ఎన్ని కలలు కన్నామో?<br /><br />సరే. డిసెంబర్ రానే వచ్చింది. బుక్ ఫెస్టివల్ నిజాం కాలేజీ గ్రౌండ్స్ లో. ముందే నా రెండొందల యాభై తీసేసుకున్నా అమ్మ దగ్గర నుంచి. ఇప్పుడు ధరలు పెరిగిపోయ్యాయి, మనం కొనే పుస్తకాలు కూడా పెద్దవయ్యేసరికి పర్స్ మీద భారం ఇంకొంచెం ఎక్కువ పడింది. ఏమైతేనేం, నాకిష్టమైనవి పుస్తకాలు కొనుక్కున్నా. ఆ సంవత్సరం తమ్ముడికి కూడా డబ్బులిచ్చా, పుస్తకం మీద నా పేరు కూడా వ్రాసుకునే ఒప్పందం మీద. అప్పుడు మా collection లో R . K . Narayan , జిం కార్బెట్, మైకేల్ క్రియన్ చేరారు. అప్పుడే మేం నిర్ణయం చేసేసుకున్నాం వచ్చే సంవత్సరం ఆ collection పెంచాలని. తరువాతి సంవత్సరాలలో, ఇవే రచయతలవి వేరే పుస్తకాలు ఇంకా కుష్వంత్ సింగ్ పుస్తకాలు కొన్నాం. నేను ఉద్యోగం మొదలు పెట్టిన ఏడాది నా డబ్బులు పెట్టి పుస్తకాలు కొనుక్కున్నా కేశవ్ మెమోరియల్ గ్రౌండ్స్ లో. మా తమ్ముడికైతే పండగే. అమ్మ లాగా నేను ఆంక్షలు పెట్టలేదని. ఆ సంవత్సరం కొన్న పుస్తకాల్లో "Anne Frank 's Dairy " కూడా ఉంది. ఈ పుస్తకం ఎందుకు గుర్తుందంటే, వీసా కోసం మద్రాస్ వెళ్ళినప్పుడు ట్రైన్ లో చదువుకుందామని పట్టికెళ్ళి పోగొట్టుకున్నా. వచ్చేటప్పుడు ట్రైన్ లో చదువుకోవటానికి పుస్తకాలు లేక women 's era కొనుక్కున్నా. నేను ఇక్కడి కొచ్చేసాక పుస్తకాల పిచ్చి తగ్గలేదు కాని మళ్లి హైదరాబాద్ బుక్ ఫెస్టివల్ కి వెళ్ళే అవకాశం రాలేదు.<br /><br />తెలుగు పుస్తకాల గురించి చదువుతున్నప్పుడు అనిపించింది నా దగ్గర అస్సలు తెలుగు పుస్తకాలు లేవని. పోయిన సంవత్సరం సుజాత గారి బ్లాగ్ లో బుక్ ఫెయిర్ గురించి చదివాక అనిపించింది వీలైతే నేవెళ్ళి కొనుక్కోవాలని లేకపోతే అమ్మా, నాన్నతో తెప్పించుకోవాలని. ఈ సారి మా అమ్మకి పెద్ద తెలుగు బుక్స్ లిస్టు చెప్పా. "తెలుగు పుస్తకాలు ఎప్పటినుంచి చదువుతున్నావు" అంటూ అమ్మ మురిసిపోయింది. మా అమ్మ, నాన్న వెళ్లారు బుక్ ఫెస్టివల్ కి. నాకు కావాల్సినవి కొన్నే దొరికాయి పుస్తకాలు . ఏమైతేనేం మా అమ్మ అన్ని stalls గురించి వివరంగా చెప్పింది. "వేరే దేశాలల్లో ఉన్నా, నన్ను పుస్తకాల కోసం తిప్పటం మానట్లేదర్రా మీరు" అంది కూడా.<br /></span> </div><span style="font-size:130%;">ఇవన్ని చెప్తే మా శ్రీవారంటారు "we did not have to go to any book festivals in Chennai. There are huge books stores we always go to. You probably do not have such big stores. So book festival was a big deal" అని. వొళ్ళు మండిపోయింది నాకైతే. మా హైదరాబాద్ లో కూడా ఉన్నాయండి బుక్ స్టోర్స్ కోటి ఇంకా అబిడ్స్ లో. కాని బుక్ ఫెస్టివల్ మజా నే వేరు. ఎదురు చూస్తున్నా మా అమ్మ వాళ్ళు పంపిచే బుక్స్ కోసం.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-17445619557337902432009-12-09T09:30:00.000-08:002009-12-09T15:02:19.447-08:00నా గాలి, నా నేలా, నా ఊరు .......<div><div><span style="font-size:130%;"><br />నిన్న కొత్త పాళీ గారి పోస్ట్ చదివాను. మాతృ భూమిని గురించి వ్రాయటం కష్టం అని ఆయన అన్నప్పుడు నిజమేననిపించింది. మాతృ భూమి కంటే ముందు పుట్టి పెరిగిన ఊరు గురించి వ్రాసి ప్రాక్టీసు చేద్దాం అనుకున్నా. అసలు హైదరాబాద్ గురించి వ్రాస్తే ఏమి రాయొచ్చా అని ఆలోచిస్తుంటే అసలు ఎక్కడ మొదలెట్టాలా అనే చాలా సేపు ఆలోచించా. అంత పెద్ద రచయిత కే కష్టమవుతే, గడ్డి పరక లాంటి దాన్ని, నాకు అసాధ్యమేమోననిపించింది. అయినా ప్రయత్నం చేద్దామని మొదలుపెట్టా.<br /><br /></span></div><span style="font-size:130%;">నాకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుంచి హైదరాబాద్ లోనే ఉన్నా. అమ్మా, నాన్న ఉద్యోగ రీత్యా వేరే ఊళ్ళల్లో ఉండేవారు నాకు తొమ్మిదేళ్ళ వయసు వచ్చే వరకు. నేను అమ్మమ్మగారింటిలో హైదరాబాద్ లో ఉండేదాన్ని.<br /></span></div> <span style="font-size:130%;">రిక్షా లో వెళ్తే రెడ్డి కాలేజీ ఎదురుకుండా సందులోనుంచి వెళ్లి, రాఘవేంద్ర స్వామి గుడి మీదుగా బసంత్ ధియేటర్ దాటి, కాచిగూడ చౌరస్తా, బడి చౌడి తరవాత కోటి. అబ్బ, కళ్ళకు కట్టినట్టు కనిపిస్తోంది దారంతా. బసంత్ ధియేటర్ కంటే కొంచెం ముందు వచ్చే నృపతుంగా స్కూల్ దాటినతరవాత వచ్చే షాప్ ఎనిమిది గంటలకే తెరిచేసేవారు. స్కూల్ కి వెళ్ళే ముందర ఏదైనా కొనుక్కోవాలంటే అక్కడే. ఖర్మ కాలి అంకుల్ (అందరు పిల్లలు ఆయన్ని అలాగే పిలిచేవారు) షాప్ తెరవకపోతే పెద్ద తలనొప్పే. కాచిగుడా, బడే చౌడి మీద నుంచి వెళ్తుంటే పూల బుట్టలు పెట్టుకుని అమ్ముతున్న వాళ్ళు కనపడితే చాలు, రిక్షా అబ్బాయిని అడిగి, ఆపించి అమ్మయిలమందరం పది పైసలకి గులాబీలు కొనుక్కునే వాళ్ళం టీచర్ కి ఇవ్వడానికి. అబ్బాయిలందరూ ఒకటే గోల. రిక్షా బాలరాజు మాత్రం "పాపా తొందరగా నడవనడంమా" అనేవాడు. బడే చౌడి కూరగాయల మార్కెట్ అప్పుడే కూరల బండ్లతో నిండడం మొదలయ్యేది. ఆకు కూరలైతే, పచ్చగా, ఫ్రెష్ గా ఎంత అందంగా కనపడేవో. ఆంజనేయ స్వామి గుడి పక్కనించి వెళ్తుంటే, పూజారి గారు జాలి సందుల్లోంచి హారతిస్తూ కనిపించేవారు. అందరం దండం పెట్టుకునే వాళ్ళం బాలరాజు తో సహా. వినాయక చవితప్పుడు చూడాలి. దారి పొడుగునా విగ్రహాలు అమ్మకానికి పెట్టేవారు. నిమర్జనం అయ్యేవరకు ప్రతి వేదిక మీద ఉన్న వినాయకుళ్ళని చూడడానికి రోజు ఉత్సాహమే. సుల్తాన్ బజార్ చౌరస్తా దగ్గర రంగు రంగుల పొడులు (బొట్టు పెట్టుకోవటానికి వాడతారు), దేవుడి పుస్తకాలు పెట్టుకుని ఇద్దరు ముగ్గురు ముసలమ్మలు ఉండేవాళ్ళు.<br /><br />తరవాత నేను అబిడ్స్ లో missionary స్కూల్ లో చేరాను. శాంతి ధియేటర్ దాటి, వితల్ వాడి క్రైస్తవ సిమెట్రీ, saint జోసెఫ్స్ స్కూల్, కింగ్ కోటి హాస్పిటల్ దాటి వెళ్ళేవాళ్ళం. దారిలో ఒక చిన్న ధియేటర్ ఉండేది. దాని పేరు మర్చిపోయ్యాను. అందులో ఎప్పుడు "A Certified" సినిమాలు ఉంటాయని, అమ్మ రిక్షా అబ్బాయితో రెండు మూడు వారాలకోక్కసారి చెప్పేది "ధియేటర్ పక్క సందులోనుంచి వెళ్ళకు" అని. తరవాత అక్కడ "one way" పెట్టడంతో తప్పిది కాదు. కింగ్ కోటి హాస్పిటల్ దగ్గర చిన్న చిన్న షెడ్లు, స్కూటర్ రేపైర్ వాళ్ళ షాప్లు, బలే సందడి గా ఉండేది. పండగలోస్తే, బాలరాజు ని సాయంత్రం రావద్దని చెప్పి, సాయంత్రం అమ్మా, నాన్న వచ్చేవాళ్ళు నన్ను, తమ్ముడిని పిక్ అప్ చేసుకోటానికి. తాజ్ లో టిఫిన్ తిని, బట్టలు కొనుక్కునే వాళ్ళం. చేర్మాస్, దయాల్స్, నీడ్స్, బోల్డు బట్టల షాప్లుండేవి. అంతా అయ్యాక, అమ్మకి చీర కొని, నాన్నకూడా సియరామ్స్ లోనో, లేక </span><span id="TRN_723" style="font-size:130%;">raymonds, లోనో (ఇంకా చాలా షాప్స్ పేర్లు గుర్తురావట్లేదు) షర్టు బట్టలు కొని, జోన్స్ బకేరి కి వెళ్లి pastry </span><span style="font-size:130%;">(అప్పుడు </span><span id="TRN_752" style="font-size:130%;">1.50 Rs కి పెద్ద పెస్త్రి వచ్చేది) కొనుక్కుని, ఇంటికి వెళ్ళేవాళ్ళం. ఆహా ఆ రోజులు మళ్ళి రావుకదా.<br /><br /></span> <div><span style="font-size:130%;">ఇంక కాలేజీ కి వచ్చాక చుట్టు పక్కనున్న ధియేటర్ లు, ఫాస్ట్ ఫుడ్ సెంటర్ లు, అన్ని మనవే. శాంతి, కిషోర్, సంధ్య, దేవి, odeon, sapthagiri, sangam, మహేశ్వరీ-పరమేశ్వరి, తారకరామ అబ్బో. అబిడ్స్ లో మూడో నాలుగో ఉండేవి, వాటి పేర్లు నాకు గుర్తు రావట్లేదు. కాలేజీ లో ఉన్నప్పుడు ఇవి చాలవుటండి. నాన్న ఇంగ్లీష్ సినిమా కి తీసుకెళ్ళాలంటే, secundrabad లో ఉన్న సంగీత్. ఇంక తినతానికైతే హిమాయత్ నగర్ ఏరియా లో కింగ్ అండ్ కార్డినల్, పిక్ అండ్ move, minerva, gayathri భవన్. పోయిన సారి హైదరాబాద్ వెళ్లి నప్పుడు చూసాను అక్కడే మాక్ దోనల్డ్స్, పిజ్జా హట్ ఇంక చాలా చాల కనిపించాయి. అలానే ముందు కెళ్తే, liberty ఏరియా దగ్గరనుకుంటా Baskin robins ఉండేది. దాంట్లోకి వెళ్ళాలంటే ధైర్యం కావాలి ఎందుకంటే బాగ్ లో డబ్బులున్డాలి మరి. విగ్రహాలని పెట్టినతరవాత, హైదరాబాద్ వచ్చిన చుట్టాలని ట్యాంక్ bund తప్పకుండా తీసుకెళ్ళే వాళ్ళం. అప్పుడే కాల్చిన మొక్క జొన్న పొత్తులు తింటూ, బుద్దుడిని చూస్తూ నడుస్తుంటే టైం తెలిసేది కాదు. కొన్ని రోజులతరువాత లుంబిని పార్క్ కూడా వెళ్ళేవాళ్ళం వచ్చిన చుట్టాలని తీసుకుని.</span><span id="TRN_1097" style="font-size:130%;"> Secretariat దగ్గర Lees బ్యుటి పార్లర్ ఉండేది. మన మొహం ,మన జడ మన చేతిలోకోచ్చాక అక్కడికేల్లెవాళ్ళం, facials , eye brows , hair cut కోసమని. నాకైతే వెళ్ళేటప్పుడు, వచ్చిన తరవాత రెండు సార్లు తిట్లే. అయితే ఎందుకు వెళ్ళడం అంటారా? అదంతే. అప్పుడింక దోస్తులతోటి బడి చౌడి, కోటి, జనరల్ బజార్ వెళ్లి మన సల్వార్ కమీజులు మనమే సెలెక్ట్ చేసి తెచ్చుకోవడమే.<br /></span></div> <span id="TRN_1097" style="font-size:130%;">ఇంక సంజీవరెడ్డి నగర్ లో ఉద్యోగం వెలగపెట్టేటప్పటికి మేము ఇల్లు మారిపోయ్యం. బస్సు లో వెళ్ళేదాన్ని ఉద్యోగానికి. ఖైరతాబాద్, పంజాగుట్ట ఏరియా లో అప్పటికే అపార్ట్మెంట్ కల్చర్ పెరిగిపోయింది. రిక్షాలు తగ్గిపోయ్యాయి. చాలామంది పిల్లలు అటో లో స్కూల్కి వెళ్ళటం మొదలెట్టారు, తల్లి తండ్రులు హై టెక్ సిటీ లో పని చేస్తుంటే పిల్లలు కార్లల్లోనే స్కూల్ కి వెళ్తున్నారు. కంపెనీ బుస్సులన్ని సిటీ లోకి రావటం మొదలు పెట్టాయి. అటో minimum ఛార్జ్ పెరిగి, పెరిగి నేను పోయిన సారి వెళ్ళినప్పుడు నమ్మలేనంతగా తయారయ్యింది. మా స్కూల్ దగ్గరున్న గోడ కూలిపోయ్యి బోల్డు అపార్ట్మెంట్లు లేచాయి. చాల classy గా ఉండే botique లు పెరిగి పొయ్యాయి. కాలుష్యం చాలా ఎక్కువయ్యింది. ఇంత కాలుష్యం లో పిల్లలు బయట ఆడుకోకపోవటమే నయమనిపిస్తోంది.<br />ఈసారి వెళ్ళినప్పుడు ఎ మార్పులు చూస్తానో?</span><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-67435690376869988082009-11-10T21:39:00.000-08:002009-11-13T19:40:58.829-08:00రెండు suitcases, ఒక carry-on ..... బోలెడన్ని memories, మరెన్నో dreams (Part 4): రీసెర్చ్ ల్యాబ్ లో నా అనుభవాలు<span style="font-size:130%;">మా advisor మొదటి రోజు ల్యాబ్ కి వెళ్ళినప్పుడు బోలెడు రీసెర్చ్ పేపర్లు, ఒక ల్యాబ్ నోట్ బుక్ ఇచ్చి "ల్యాబ్ తలుపు కి ఎడమ పక్కనున్న డెస్క్ నీది. ఇదిగో ల్యాబ్ తాళం" అని ఒక లాంటి shape లో ఉన్న, స్టీల్ మరియు ప్లాస్టిక్ తో చేసిన gadget ని చేతిలో పెట్టారు. చాలా రోజుల క్రితం "జడ పదార్ధం" అనే ఒక మాట విన్నాను. దాని అర్ధం నాకు తెలీదు కాని నా ల్యాబ్ తాళం చెవి చూడగానే ఆ మాట గుర్తొచ్చింది (ఎందుకో తెలీదు). తాళం ఇలా ఉందేంటి అనుకుంటూ ల్యాబ్ కి వెళ్తే, గ్రాడ్ స్టూడెంట్ ఒకడు "ఇది ప్రోగ్రామబుల్ కీ. దీనిని activate చేసి నీకిచ్చారు. నువ్వు graduate అయ్యాక దీన్ని deactivate చేస్తారు" అన్నాడు. సుబ్భరంగా ఒక తాళం చెవి ఇవ్వచ్చుగా? సరే లోపలికెళ్ళి డెస్క్ దగ్గర కూర్చున్నా. నా జీవితం లో రాబొయ్యే ఐదున్నర సంవత్సరాలు ఆ డెస్క్ దగ్గరే కాలం గడిపెస్తానని నాకప్పుడు తెలీదు.<br /><br />నిజం చెప్పాలంటే, నాకసలు కంప్యూటర్ వాడటం అంత పెద్దగా తెలీదు (పెద్దగా ఏంటి? అస్సలు తెలీదు). డిపార్టుమెంటు సర్వర్, దాని పాస్ వర్డ్స్ లాంటి చిన్న చిన్న basics అన్నిటికి ఒక రోజు పట్టింది. దానికి తోడు మధ్యలో నా TA పని ఎలాగో ఉండేది. నేను ల్యాబ్ లో సమ్మర్ సెమెస్టర్ లో జాయిన్ అయ్యాను. అందుకని నేను తీసుకునే కోర్సు లేమి లేవు. దాంతో మా advisor చెలరేగి పొయ్యేవాడు. తరవాత నాకు అర్ధమయ్యిందేంటంటే, రీసెర్చ్ faculty ఎవ్వరు సమ్మర్ లో టీచింగ్ చెయ్యరు కాబట్టి, పొద్దస్తమానం ల్యాబ్ లోనే ఉండి, మన ప్రాణాలు తీస్తారు అని.<br /><br />ఇక్కడ మీకందరికీ కొంచెం జ్ఞానోదయం చేస్తా వినుకోండి. హ్మహ్మ్ .... (గొంతు సవరించుకుంటున్న నేను)<br />advisorలు పలు రకములు.<br />ప్రతి రోజు మన ప్రాణాలు తింటూ, ప్రతి క్షణం మన జీవితాని stress భరితం చేసి మనల్ని నాలుగు లేక నాలుగున్నర సంవత్సరాలలో Ph.D తో బయటకి నెట్టే వాళ్ళు మొదటి రకం. వీళ్ళని భరించలేక చాలా మంది MS తో బయట పడటమో లేక advisor మార్చుకోవటమో, లేక వేరే కాలేజీ కి వెళ్లి పోవటమో చేస్తారు.<br />అప్పుడప్పుడు (అంటే రెండు నెలలకోసారి) మన జీవితం మీద మనకి విరక్తి కలిగేతట్టుగా, పోయిన సంవత్సరం data కి సంబంధించిన power point ని లేదా మనం బ్యాక్ అప్ తీసుకోవటం మర్చిపోయిన data ని అడిగి, సమ్మర్ funding కూడా ఇచ్చి, మనల్ని personal లెవెల్ లో చాల బ్రహ్మాండంగా ఆదరించి, సమ్మర్ లో ఒకరోజు మొత్తం వాళ్ళ ఇంట్లో ల్యాబ్ పార్టీ ఇచ్చి అయిదు లేదా అయిదున్నర సంవత్సరాల్లో మనల్ని పంపించే రకం రెండోది. మా advisor రెండో రకం. వీళ్ళకి ప్రతి రోజు ప్రొడక్టివిటీ కావాలి.<br /> మా ల్యాబ్ లో ప్రతి వారం advisor తో individual meeting ఉండేది. దానికి తోడు నెలకోసారో, రెండు నేలలకోసారో గ్రూప్ మీటింగ్స్ ఉండేవి. ఆయన చాల intelligent. ల్యాబ్ లో ప్రతి instrument ఆయనకి కొట్టిన పిండి. ప్రతి రోజు మమ్మల్ని guide చేస్తూ హెల్ప్ చేసేవాడు.<br />మనం ల్యాబ్ కి ఎప్పుడు వస్తున్నాము అన్న విషయానికి కాకుండా, అసలు పని ఎంత జరుగుతోంది, ఎంత ప్రొడక్టివిటీ ఉంది అన్నది గమనిస్తూ మనల్ని guide చేసే రకం మూడోది. వీళ్ళు ideal advisors.<br />ఇంక నాలుగో రకం ఏంటంటే, మనల్ని అస్సలు పట్టించుకోకుండా, ఆరేళ్ల తరవాత "I am not happy with the progress of your project. Please leave with MS" అని ఖంగు తినిపించేవారు, లేదా thesis defending seminar లో స్టూడెంట్ ని ఫెయిల్ చేసేవారు నాలుగో రకం. వీళ్ళు మహా dangerous.<br /><br /><br />నేను నా మొదటి రీసెర్చ్ publication వ్రాసినప్పుడు చూడాలి నా పాట్లు. వ్రాసింది కొట్టేసి, దానినే వేరేలాగా వ్రాస్తే బాగులేదని చెప్పి మళ్లి పాత దానిలాగే వ్రాయించి అబ్బబ్బబ్బా .... మొతానికి పద్దెనిమిది వెర్షన్ లు అయ్యినతరవాత దానిని జర్నల్ కి పంపితే reviewer లు దానిని చీల్చి, చెండాడి మళ్లి మనకి తిప్పి పంపితే, వాళ్లకి కావాల్సిన experiments మనం మళ్లి చేసి, వాటికి explanation జత చేసి మనం పంపితే, అది వాళ్లకి నచ్చితే అప్పుడు మన పేరు మనం scientific journal లో చూసుకోవచ్చు.<br /><br />Experiment లు అన్ని అంత సులభంగా , సునాయాసంగా జరిగిపోతాయా అంటే అదీ లేదు. మన ల్యాబ్ లో జనాలు ఎక్కువగా లేక పోతే పరవాలేదు. చాలా మంది ఉన్నారనుకోండి, ఇక ముందు రోజు నుంచి మొదలవుతాయి పాట్లు. Instrument రిజర్వు చేసుకోవాలి ముందు. "అమ్మాయివి కదా నీకే first preference ఇవ్వాలి" అని ఒక కుళ్ళు మోతు దేశి స్టూడెంట్ అంటే, "If you cannot get here by 10.00 tomorrow, can I get started on it?" అని మరో punctual గ్రాడ్ స్టూడెంట్ అంటాడు. ఎలాగో చచ్చి చెడి instrument మనదయ్యింది అనుకున్నాక, అందులో ఎ filter ప్రోబ్లేమో ఏదో తగలడుతుంది. ఇంక కంపెనీ వాడికి ఫోన్లు. వాడు చెప్పిన trouble shooting తో పనయ్యిందా సరి. లేదు, వాడిని పిలవటమో, లేదా instrument ని వాడి దగ్గరకి పంపించతమో చెయ్యాలి. అది ఫ్రీ గా అవ్వదు కదా. అందుకని మనం advisor దగ్గర lecture తినాలి "you need to remember to maintain the instrument properly" అని. అదంతా అయ్యాక అప్పుడు మన సోల్యుషనో, మరోటో అందులో పోస్తే అప్పుడోస్తుంది మనకి result. ఆ result మనకి, మన advisor కి నచ్చితే, మనం టట్ట టాడా, టట్ట టాడా అని డాన్స్ చేసుకుంటూ ఇంటికెళ్ళి వంట చేసుకుని, వేడి వేడి గా వెజిటబుల్ ఫ్రైడ్ రైస్ తినొచ్చు. మనకి కాని, advisor కి కాని, లేదా ఇద్దరికి కాని నచ్చలేదనుకోండి మనం subway కి వెళ్లి, బాధగా ఓ సాండ్ విచ్ మెక్కి, లైబ్రరీ కి పొయ్యి అసలు మనం చేసిన తప్పేంటి, ఇల్లాంటి తప్పు ఇంతక ముందు ఎవరైనా చేసారా? దాన్ని ఎలా solve చెయ్యాలి అని లిటరేచర్ సెర్చ్ చెయ్యాలి.<br /><br />ఇలా మూడు experimentలు , ఆరు resultలు అన్నట్టు మన జీవితం కొన్ని రోజులు గడిచాక, మన పేరు మీద ఒకటో రెండో publications వచ్చాక మన మీద Ph.D qualifiers అని ఒక అస్త్రం విసరబడుతుంది. దానిని ఎదుర్కోవటానికి సన్నాహంలో భాగంగా మనం ఒక యాభై పుస్తకాలు ముందేసుకుని చదువుకుని, డిసెంబర్ బ్రేక్ లో ఇండియా వెళ్లినప్పుడు , అమ్మతో "నాకు పరిక్షలమ్మా, నాకోసం దేవుడి కి దండం పెట్టు" అని చెప్పి, ఇండియా లో ఉన్నప్పుడు రోజు గుడికెళ్ళి, ఇక్కడికి రాగానే రోజు పూజ్చేసుకుని మొతానికి మనం qualifiers అయ్యాయనిపిస్తాం. ఈ లోపలే మన advisor కి ఒక గొప్ప రీసెర్చ్ ఇవిడియా వచ్చేస్తుంది. దాన్ని ఆయన గ్రాంట్ గా వ్రాయటం మొదలెట్టి మన ప్రాణం తోడేయ్యొచ్చు. అలా ఆయన తోడుతున్న సమయం లో దీపావళి పండగొస్తుంది. "ఇతని శక్తి హమే దేనా దాతా" ప్రాక్టీసు కోసమని సంజన, సుభద్ర, కీ బోర్డు ప్లేయర్ కార్తిక్ మనల్ని ఫోన్ చేసి ముప్ఫై సార్లు రమ్మంటారు. స్టేజి మీద పాట పాడేటప్పుడు పాట మీద కాకుండా, audience లో వాళ్ళు మన సల్వార్ కమీజ్ ని చూసి ఏమనుకుంటున్నారు అన్న దాని మీదే మనకి ధ్యాస ఉంటుంది.<br /><br />లేదా, ఒక కొత్త instrument ని కొని మన మొహం మీద పారేసి "why don't you optimize it and write some protocols so every one in the lab can use them" అనొచ్చు. అప్పుడు కొన్ని రోజులు మన జీవితం ఆ instrument కి అంకితం.<br /><br />లేదా, ఎ పెళ్ళిళ్ళ పెరమ్మో మరెవరో అమ్మకి మన కోసం పెళ్లి సంబంధం తెస్తారు. మనకి వాకే అనుకోండి మనం ఆ పోరగాడికి ఎమైల్స్ వ్రాయటం మొదలెడతాం. అక్కడ కొంచెం (కొంచెం ఎం ఖర్మ, ఎక్కువే) టైం వేస్ట్ అవుతుంది. మన కళ్ళు already ఇక్కడ ఒక అబ్బాయి మీదా (ఆ అబ్బాయి కళ్ళు మన మీద) ఉన్నాయనుకోండి, "ఇప్పుడే వద్దులే అమ్మా, Ph.D అయ్యాక చూద్దాం లే" అంటాం.<br /><br />మధ్య మధ్య లో కాంఫెరెంసులకని DC, NY, Boston, LA, San Diego చేక్కేయ్యటాలు, దోస్తులతో లాస్ వేగాస్, అట్లాంటిక్ సిటీ, నయగారా, ఎల్లో స్టోన్ తిరగటాలు ఎలాగో ఉన్నాయి.<br /><br />ఈ లోపల మన ల్యాబ్ కి ఒక కొత్త స్టూడెంట్ వస్తాడు లేదా వస్తుంది. మన advisor మనల్ని పిలిచి "please train the new student" అంటాడు. మనం ఏడుపు మొహాలమైతే "వీడిని నాకు అంట గట్టాడు కదరా దేవుడా" అని తిట్టుకుంటాం. అదే మనకి challenges ఇష్టమైతే వాళ్ళని ట్రైన్ చేసి "mentored graduate and undergraduate students in the research lab" అని resume లో వ్రాసుకుంటాం. teaching లో ఇంట్రెస్ట్ ఉంటె హై స్కూల్ పిల్లలు ల్యాబ్ కి వచ్చినప్పుడు వాళ్ళని mentor చేస్తాం, lab work లో ఇంట్రెస్ట్ ఉంటె సమ్మర్ internships కి వెళతాం.<br />తరవాత thesis వ్రాయటం, అందులో భాగం గా ఇంకో రెండు పేపర్లు అవగోట్టటం జరుగుతుంది. ఆ చివరి ఒకటి రెండు సెమెస్టర్ లలో ఫ్లోరిడా వాళ్ళకైతే hurricane లు, మాబోటి north-east గాళ్ళకి snow storm లు. ఇంట్లో కూర్చుని thesis వ్రాసుకోవటాలు. అద్రుష్టం ఉన్నవాళ్ళకి assistantshipలు, లేని వాళ్లకి చిన్న చిన్న అప్పులు. మధ్య మధ్య interviewలు. Thesis సెమినార్ కి ముందు ఉద్యోగం వచ్చేస్తే international students office కి వెళ్లి OPT అప్లికేషను గురించి అడగటం, వాళ్ళు మనల్ని పలురకాల ప్రశ్నలు వేసి, మనం మన సినియర్లకి ఫోన్లు చేసి, వివిధ వెబ్ సైట్లు, ఫోరం లు తెగ చదివేసి, నానా పాట్లు పడి మొతానికి అప్లై చేస్తాం. తరవాత thesis సెమినార్. అందులో పాసయ్యాక మన advisor ఇంట్లో డిన్నర్. తరవాత thesis లో corrections. అప్పుడింక అవసరం లేని టీవీలు, పరుపులు, టేబుళ్లు అందరికి పంచిపెట్టి, మన సామాను పెట్టేల్లోను, డబ్బాల్లోను సద్దుకుని మన తరవాతి destination కి చేరుకుంటాం. అక్కడ మొదటి రోజు మన ఆఫీసు బయట<br />"Dr. Kiranmayi" అని మన పేరున్న బోర్డు చూసాకా, మనం మళ్లి మే నెలలో graduation walk కోసం university కి వచ్చినప్పుడు మన స్నేహితుల్ని, advisor ని డిన్నర్ కి తీసుకి వెళ్ళినప్పుడు, graduation gown లో మన ఫోటో ని అమ్మ, నాన్న, తమ్ముడు చూసి సంతోషపడినప్పుడు, మన పిన్నులు అత్తయ్యలు మనల్ని చూపించి "అక్క చూడు, ఎంత మంచిగా చడువుకుందో" అని మన కజిన్స్ కి చెప్పినప్పుడు మనకి కలుగుతుంది ఆనందం. ఈ ఆనందం కోసం ఎన్ని గంటలయినా ల్యాబ్ లో ఉంటాం, ఎన్ని snow storms అయినా ఎదురుకుంటాం, ఎన్ని సెమినార్ లయినా ఇస్తాం.<br /><br />ఇంతకముందు ఒక పోస్ట్ వ్రాసినప్పుడు భావన గారు కామెంటారు "రెండు సూటు కేసులు, బోలెడన్ని జ్ఞాపకాలతో వస్తాం.." అని. నిజమే. చాలా ఉత్సాహంగా వస్తాం. కొన్ని ఎదురు దెబ్బలు తింటాం, కొన్ని సంతోషాలని అనుభవిస్తాం.<br />నేను చాల conservative, మధ్యతరగతి కుటుంబంలో పెరిగాను. ఇక్కడికి రావటంతో నాకు చాలా విషయాలు తెలిసాయి. చాలా విషయాల గురించి నా దృక్పధం మారింది. ముఖ్యం గా grad program లో ఉన్నప్పుడు రకరకాల మనుషులని కలిసాను, చాలా cultures గురించి తెలుసుకున్నాను. ఈ అనుభవం నాకు ఎంతో ఉపయోగపడుతుంది. ఇంక నా సొంత డబ్బా ఆపేసి, వేరే విషయాల గురిచి వ్రాస్తా నెక్స్ట్ పోస్ట్ లో.<br />ఈసారి చాలా పెద్ద టపానే వ్రాసాను. చదవటానికి బోరు కొడితే ఒక కామెంట్ పెట్టండి. ఈ మాటు పెద్ద పోస్ట్ కాకుండా జాగర్త పడతాను. ధన్యవాదాలు.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-43601365605543719082009-11-03T19:50:00.000-08:002009-11-03T19:56:04.957-08:00రెండు suitcases, ఒక carry-on ..... బోలెడన్ని memories, మరెన్నో dreams (Part 3) - మొదటి సెమెస్టర్<span style="font-size:130%;"><br />నేను వచ్చిన మొదటి వారమే పెద్ద snow storm వచ్చింది. లోపల్నించి చూడటానికి బాగానే ఉంది కాని బయటకి వెళ్తే చలి చంపేసిది. పైగా సావిత్రేమో "insurance కి ఇంకా sign up చెయ్యలేదు కాబట్టి బయటకి నడిచి వెళ్లడానికి వీల్లేదు. ఐస్ మీద జారి పడ్డావంటే నడుము విరుగుతుంది + టాప్ లేచి పోతుంది (మెడికల్ బిల్)" అని బయటకి వెళ్ళనివ్వలేదు.<br /> మా డిపార్టుమెంటు లో ప్రతి సోమవారం TA మీటింగ్ జరిగేది. TA supervisor (తాటకి) ఒకామె ఉండేది. ఆమె మా అందరికి బాస్. ఆమె వేరే దేశం నించి వచ్చి పాతికేళ్ళ క్రితం ఇక్కడ సెటిల్ అయ్యింది. ఎన్నేళ్ళైనా మాతృదేశం మీద అభిమానం పోదు కదా? అంచేత వాళ్ళ దేశం వాళ్ళు డిపార్టుమెంటు ని ఎలేద్దామని చూసేవారు. కొంతమంది ఆ పప్పులు ఉదకనివ్వకుండా ట్రై చేసేవారు. దానితో నిరంతరం సైలెంట్ వార్ జరిగేది.<br /><br />సరే నా విషయానికొస్తే, మొదటి వారం మమ్మల్ని TSE exam వ్రాయాలన్నారు." అదేంటి? అప్లికేషనులో అవసరం లేదన్నారు కదా?" అనడిగితే, నన్ను ఒక వెర్రి దానిని చూసినట్టు చూసారు. తరవాత తెలిసింది మనం అమెరికన్ విద్యార్ధులకు అర్ధం అయ్యేటట్టు మాట్లాడగలగాలి, లేకపోతే వాళ్ళు మనల్ని హింస పెడతారు. అందుకనే ఈ పరీక్ష. సరే అది కూడా అయ్యాక నన్ను పిలిచి, నీకు రావలసిన దానికంటే 5 మార్కులు తక్కువోచ్చాయి, సో వెళ్లి accent modification క్లాసు అటెండ్ అవ్వు అని చెప్పింది మా తాటకి. నాకు ఒళ్ళు మంది పొయ్యింది. "చల్. నన్నే ఇంగ్లీష్ క్లాసు కి పంపిస్తుందా?" అని మా advisor దగ్గరికెళ్ళి "నేను Ph. D చెయ్యటానికి వచ్చాను. ఇంగ్లీష్ నేర్చుకోవటానికి కాదు. నేను ఆ క్లాసు కి వెళ్ళను" అని కొంచెం ఏడుపు మొహంతో, కొంచెం అమాయకపు మొహంతో చెప్పాను. రాళ్ళు కరగటం నాకు తెలీదు కాని ఆయన మాత్రం కరగలేదు. పైగా, "this will be a good experience for you" అన్నాడు. అప్పటికే నేను వచ్చిన మొదటి వారం లోనే అక్కడ దేశి కమ్యూనిటీ లో gossip అంతా నాకు తెలిసిపోయ్యిది. "మొన్నెవరో ప్రొఫెసర్ question అడిగితే ఒక దేశి అమ్మాయి లేచి నిలబడి ఆన్సర్ చెప్పిందంట", "ఒక దేశి అబ్బాయి car trunk ని డిక్కీ అన్నడంటా", ఇలా ఉండేవి ఆ గోస్సిప్స్ అన్ని. చెప్పుకుని, చెప్పుకుని అందరు తెగ నవ్వేవారు. ఇప్పుడు నా గురించి కూడా అందరు "ఆ అమ్మాయిని ఇంగ్లీష్ క్లాసు కి పంపించారట" అనుకుంటారేమో అని నా అసలు భయం.<br /><br /><br />సరే తరవాత రోజు నేను ఇంకో దేశి అబ్బాయి వెళ్ళాం కమ్యూనికేషన్ డిపార్టుమెంటు కి. దారిలో ఎంత తిట్టుకున్నానో, "మరీ ఇంగ్లీష్ రాని వాడితో నన్ను క్లాసు కి పంపిస్తున్నారు " అని. అక్కడ ఆ డిపార్టుమెంటు హెడ్ ఇంకొక టెస్ట్ పెట్టింది. చక్కగా పాస్ అయ్యాం. "మీరు క్లాసు కి రానఖర లేదు, రెండు syllables లో ప్రాబ్లం ఉంది కాబట్టి వచ్చేవారం క్లాసు అటెండ్ అయితే చాలు" అంది ఆవిడ. నేనయితే ఇంటి కొచ్చి టట్ట టాటా, టట్ట టాటా అని డాన్స్ చేశా.<br /><br /><br /> అదే మొదటి సెమెస్టర్ కాబట్టి ల్యాబ్ పని ఉండదు. సోమవారం TA పని. ఆదివారం రాత్రి చాలా సేపు నిద్దర పట్టలే. అసలే reader's digest, అదీ చాల చదివానేమో, నేను ఈ అర్భకపు అమెరికన్ పిల్లలినందరిని ఉద్ధరించేస్తున్నట్టు నిద్ర పట్టగానే ఒకటే కలలు. పొద్దున్నే 7.30 కల్లా బయలుదేరా, 8.00 గంటల క్లాసు కోసం. అప్పుడు చూడండి అసలు మజా. కాలికింద ఐస్, ప్రతి రెండు నిమిషాలకి గాలిలో నేను. నా వీపుకి ఒక పెద్ద బాగ్ ప్యాక్. మూడు layers బట్టలు. ఎముకలు కోరికే చలి. ఇందుకేనా బాబు నేనిన్ని కలలు కన్నాను అని రోదించా. ఎట్లాగో అట్లా క్లాసు అయ్యిన్దనిపించా.<br /><br /><br />ఇక పోతే నేను తీసుకున్న క్లాస్స్లు. ఒకటేమో organic chem క్లాసు, ఇంకోతేమో electrochem. Organic నాకు తెలుసు కాబట్టి హేండిల్ చేసేసా. ఎలెక్ట్రో లో చూడాలి నా కష్టాలు. కాకపోతే అందులో రెండు take home లు, ఒక term-paper ఉండటం తో బ్రతికి పొయ్యా.<br /><br />మా డిపార్టుమెంటు లో ఒక బెంగాలీ post doc ఉండేవాడు. ఒకరోజు కనిపించి పిచ్చాపాటి మాట్లాడిన తరవాత నాతో పాటే నడుస్తూ, "do you have assistantship?" అన్నాడు. నేను "yes" అన్నాను. అతను వెంటనే "fool" అన్నాడు. ఇక్కడ కష్టాలు తెలీక అసిస్టెంట్ షిప్ దొరకగానే ఎగురుకుంటూ వచ్చేసినందుకు అలా అన్నాడేమో అని ఓ రెండడుగులు వేసాను. "fool or half" అని అతను రెట్టించాడు. అప్పుడర్థమయ్యింది నాకు "నీకు full-assistantship ఉందా, లేక half-assistantship ఉందా" అని అడుగుతున్నాడని. తరవాత తెలిసింది ఆయన చాలా అమాయకుడు, ఎవ్వరేమి అడిగినా కాదనకుండా హెల్ప్ చేస్తాడని. ఇలాంటి మంచి వాళ్ళే కాదు, పరమ నీచులు కూడా కొంత మంది తారస పడ్డారు. వాళ్ళ గురించి ఇప్పుడు వద్దులెండి. Ph.D స్టూడెంట్ గా నా research lab అనుభవాలు వ్రాసి ఈ సిరీస్ ఇంతటితో ముగిస్తా.<br /><br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-21445247772481698452009-11-02T20:26:00.000-08:002009-11-18T05:30:31.352-08:00రెండు suitcases, ఒక carry-on ..... బోలెడన్ని memories, మరెన్నో dreams (Part 2)- అమెరికా లో నా మొదటి వారం<span style="font-size:130%;">మొదటి రోజు లేవగానే మా రూం మేట్ (పేరు కొంచెం సేపు సావిత్రి అనుకోండి) అంది "నేను lab కి వెళ్తాను, ఏది కావాలంటే అది తిను. ఇవాల్టికి కొంచెం సేపు రెస్ట్ తీసుకో. రేపు స్కూల్ కి తీసుకెల్తా" అని. స్కూలా? ఇదేంటి రా దేవుడా. తరవాత తెలిసింది ఇక్కడ university కి మరో పదం స్కూల్. ఆ రోజు పెద్ద చెప్పాల్సిన విషయాలేవీ జరగలేదు. రోజంతా పడుకుని, మధ్య, మధ్యన లేస్తూ, ఫ్రిజ్ లో కనపడే ప్రతి వస్తువు రుచి చూస్తూ గడిపేసా. సరే తరవాతి రోజు కృష్ణ అని మా డిపార్టుమెంటు అబ్బాయి, నేను, సావిత్రి బయలుదేరాం. అసలే జనవరి నెల. నార్త్ ఈస్ట్ లో చలి పిచ్చ, పిచ్చగా ఉంది. సావిత్రి ఇచ్చిన jacket వేసుకున్నా వెన్నులోంచి చలి పుట్టుకొస్తోంది. చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్న "wood is a bad conductor of heat........." పాఠం గుర్తొచ్చి ఎప్పుడెప్పుడు బిల్డింగ్ లోపలి చేరతాం రా బాబు అనుకుంటూ డిపార్టుమెంటు కి చేరా. కృష్ణ నన్ను అందరికి పరిచయం చేస్తూ మధ్యలో ఎటో తప్పిపోయ్యాడు. సరే advisor రూం కి వెళ్దాం అని ఆయన రూపం గుర్తు తెచ్చికోవటానికి ట్రై చేశా. మన పదహారణాల తెలుగాయన నన్ను ఆదరించక పోతాడా అనుకున్నా. నా పప్పులేవి ఆయన దగ్గర ఉడకలా. వెళ్ళిన రెండు నిమిషాల్లోనే ప్రాజెక్ట్ ఎక్ష్ప్లైన్ చెయ్యడం మొదలెట్టాడు. నాకు కొంచెం అర్ధమవుతోంది (మరి కొంచెం అర్ధమవ్వట్లేదని మీకర్ధమయిపోయ్యుంటుంది కదా). సరే అదయ్యాక రోజు ఎన్ని గంటలకి రావాలి, వారానికి ఎంతసేపు పనిచెయ్యాలి, ఏడాదికి ఎన్ని పేపర్స్ publish చెయ్యాలి ....... పేపర్స్ publishing ఎంటబ్బా? అనుకున్నా. తరవాత తెలిసింది దాని సంగతి. మొత్తం గంట సేపు ఒక్క తెలుగు ముక్క మాట్లాదలేదాయన. అప్పుడు "అబ్బో, పొగరు" అనుకున్నా కాని తరవాత తెలిసింది (తెలుగు) faculty అందరు అలాగే ఉంటారని. మిగతా భాషల వాళ్ళ గురించి నాకు తేలేదు సుమా.<br /><br /><br />ఇక ఆ తరవాతి రోజు నేను, సావిత్రి A&P కి వెళ్ళాం. అదో కొత్త అనుభవం. కాని సావిత్రి కి వాళ్ళ fiance (ఇప్పుడు హస్బెండ్) కి నేను చాల థాంక్స్ చెప్పాలి. నేను అస్సలు బెంగ పడకుండా నన్ను చాలా మంచిగా చూసుకున్నారు. నాకు పరిచయమయిన ఇంకొక couple V and B. నన్ను పరిచయం చేసుకుని, నాకు కావాల్సిన వన్ని లిస్టు వ్రాయించి, ఎక్కడెక్కడ ఏమేమి అవసరమోస్తుందో చెప్పి, షాపింగ్ కి తీసుకు వెళ్లి, మొదటి వారం ప్రతి రోజు ఫోన్ చేసి నాతో మాట్లాడి, నాకు చాల హెల్ప్ చేసారు.<br /><br /><br />తరవాత రోజు TA orientation. ఓరి వీళ్ళ TA దొంగలెత్తుకెళ్ళ!!!! ఎంత సుత్తి కొట్టి చంపేసారనుకున్నారు. నేను కూడా teaching చేసాను కాని నన్ను ఇంత ఎవ్వరు భయపెట్టలేదు. "ప్రతీది document చెయ్యండి. స్టూడెంట్స్ తో అనవసరం గా మాట్లాడకండి, మీరు, స్టూడెంట్ ఒక రూం లో ఉన్నప్పుడు తలుపు దెగ్గర వెయ్యకండి....." ఇదే గోల. ప్రతీ దానికి పర్యవసానం "This might result in the cancellation of your assistantship" అని మాత్రం మర్చి పోకుండా చెప్పేవారు. తరవాతి రోజేమో placement tests. వీటి గురించి ముందే చెప్పారేమో నేను తెగ prepare అయ్యా. అక్కడికెళ్ళి చూస్తే ఏవిటో వింత వింతగా ఉన్నాయి ప్రశ్నలన్ని. మొతానికి అయ్యిందని పించా. సాయంత్రం వెళ్లి చూస్తే ఏముంది కొన్నింటిలో పాసయ్యాం, కొన్నింటిలో లేదు. మా దేశం లో మేం చదివామమ్మా అయినా ఎవ్వరు మమ్మల్ని ఇలా హింస పెట్టలేదు. సరే పాస్ అయ్యిన పేపర్స్ లో కోర్సు తీసుకోఖరలేదు. మిగతావాతిల్లో తీసుకోవాలి అన్నారు. సరే అని చెప్పి క్లాస్ కి రిజిస్టర్ చేసుకుని, ఆ వారానికి బయట పడ్డా. ఆ రోజు నేను సావిత్రి తో కలిసి మాల్ కి వెళ్ళా. నా ఫస్ట్ మాల్ ట్రిప్ బలే సరదాగా ఉండింది. మొదటివారం లో అమెరికాలో నేను తిన్న కొత్త పదార్ధాలు "swiss roll", "fresh pretzel", taco bell వారి bean burrito. నా మొదటి సెమెస్టర్ అనుభవాలు వచ్చే భాగం లో.</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-89249087756643567502009-10-26T19:57:00.000-07:002009-10-26T21:02:31.488-07:00రెండు suitcases, ఒక carry-on ..... బోలెడన్ని memories, మరెన్నో dreams (Part 1)<span style="font-size:130%;"><br />"ఆరోగ్యం జాగర్త అమ్మా, వేళకి సరిగ్గా తిను", "బ్యాంకు డ్రాఫ్టు జాగర్త గా పెట్టుకో తల్లి. మూర్తి అంకుల్ ఫోన్ నెంబర్ ఉంది కదా? ఎం అవసరం వచ్చినా ఫోన్ చెయ్యి. బెంగ పెట్టుకోకు". "అక్కా, ఇదిగో FiveStar మళ్ళి ఎప్పుడు తింటావో ఏమో"<br /><br />ఇలాగే ఉండేవి ఆ రోజుల్లో airport లో send-off లు. ఇప్పుడు ఇలాగే ఉంటాయి, కాకపోతే పరిస్థితులు మారాయి. అప్పట్లో (నేను చెప్పేది దాదాపు పదేళ్ళ క్రిందటి సంగతి) మనల్ని airport కి దిగపెట్టే వాళ్ళు మనం ఫ్లైట్ ఎక్కటం కన్నాల్లోంచి చూసేవారు హైదరాబాద్ airport లో. ఇప్పుడా సదుపాయం లేదు. నేను ఇక్కడికి మొదటి సారి వచ్చినప్పుడు ఫ్లైట్ ఎక్కటం రెండో సారి. వీసా వచ్చిన తరవాత మా నాన్న నన్ను తిరుపతి తీసుకెళ్ళి అక్కడనించి ఫ్లైట్ లో హైదరాబాద్ తీసుకొచ్చారు. నాకు ఫ్లైట్ ఎక్కటం (మరియు దిగటం), బెల్ట్ మీదనించి సామాను తీయటం లాంటివి ప్రాక్టీసు చేయించటానికి. ఆయన చాదస్తం కాని, ఒక సారి సామాను కనిపిచించిన తరవాత దాన్ని తీయక చస్తానా? అసలే అందులో అమ్మ పెట్టిన పచ్చళ్లు, బాలాజీ mithai భండార్ లో కొన్న కలాకండ్, Concise Inorganic Chemistry - JD Lee లాంటి ముఖ్యమైనవి ఉంటేను.<br /><br />ఎందుకో ఫ్లైట్ take off అప్పుడు బలే బెంగ వేసింది. కాని అమెరికా వెళ్తున్నాను అన్న ఆనందం ఆ బెంగని గుండెలో ఒక మూలకి నెట్టేసింది. మొత్తానికి Ahmedabad, Amsterdam తిరిగి, కొత్త పరిచయాలు చేసుకుంటూ, సర్టిఫికేట్ లు, passport, I-20, మరియు ముఖ్యంగా "assistantship letter" ఉన్నాయా లేదా అని మాటి మాటికి check చేసుకుంటూ చేరాల్సిన చోటికే చేరా. మధ్య మధ్య నాకొక వింతైన భయం కూడా వేసింది, కరెక్ట్ ఫ్లైట్ ఎక్కానా, లేదా అని. అవును మరి. ఎప్పుడు ఫ్లైట్ ఎక్కకుండా, ఒకే సారి ఇంత దూరం వస్తున్నప్పుడు భయం వేస్తుంది కదా? ఫ్లైట్ దిగంగానే మా university కి చెందిన ఇద్దరు సుందర వదనులు నన్ను రిసివ్ చేసుకున్నారు. వాళ్ళని "సుందర వదనులు" అని అనటానికి వెనకాల చాల ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఉంది. దీని గురించి వేరే పోస్ట్ రెడీ చేస్తున్నా. ఇక నా కధలోకి వస్తే, ముందే రూమ్మేట్ ని మాట్లాడేసుకున్నా కాబట్టి నన్ను వాళ్ళు ఇంటి దగ్గరకి తీసుకొచ్చారు. నా రూమ్మేట్ ఆరోజు చుట్టుపక్కల ఉండే అందరిని డిన్నర్ కి పిలిచింది. అప్పుడు గమనించ లేదు కాని తరవాత అనిపించింది అందరు అబ్బాయిలే, ఒక్క అమ్మాయి కూడా లేదు. సరే, డిన్నర్ అయ్యింది అందరు వెళ్ళిపొయ్యారు. ఇక తరవాతి రోజు university కి వెళ్లి చించేయ్యడమే (అని అప్పుడు అనుకున్నా, తరవాత తెలిసింది, in front crocodile festival అని). "అమెరికాలో Week 1" వచ్చే వారం.<br /><br />గమనిక: అసలైతే "అమెరికా లో Day 1" అని టైటిల్ పెడదామనుకున్నా, కాని మొదటి రోజు మైగ్రేన్ వచ్చి పడుకున్నా కాబట్టి మొదటి రోజు was not very eventful.<br />వేమూరి వెంకటేశ్వర రావు గారు (నా అమెరికా ప్రయాణం) వ్రాసినంత ఇంటరెస్టింగ్ గా వ్రాయలేనేమో కాని, నా అనుభవాల్ని మీ అందరితో పంచుకోవాలని కోరిక. రేపు కలుస్తా.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-78107668156367201532009-10-13T20:02:00.001-07:002009-10-13T20:02:28.236-07:00తెలుగు సినిమా లో నాకు తెలిసిన కామెడీ కారులు (అంటే..... comedians అన్నమాట)<span style="font-size:130%;"><br /><br />లాంగ్, లాంగ్ అగో సో లాంగ్ అగో,.... నేను తెలుగు సినిమాలు విచ్చల విడిగా చూసే రోజుల్లో.... వద్దులెండి, ఉపోద్ఘాతం టూ మచ్ గా ఉంది. డైరెక్ట్ గా పాయింట్ కి వచ్చేస్తా. ఇదిగో వచ్చేసా.<br />నేను మొదట మొదట తెలుగు సినిమాలు చూడటం రెండో క్లాసు లో అనుకుంటా మొదలెట్టా. మోస్ట్ అఫ్ ది టైం అవి NTR లేదా ANR హీరోలు గా ఉండే సినిమాలే. వాటిల్లో నాకు బాగా గుర్తున్న కమెడియన్ రాజబాబు. అతని డైలాగ్లు నాకు అంతగా గుర్తు లేవు. కాని సన్నగా ఉండే ఆ మనిషి, తాగుబోతు రోల్ చేస్తున్నప్పుడు పడిపోతూ మాట్లాడటం మాత్రం బాగా గుర్తుంది. ఆ తరవాత తెలుగు సినిమాలల్లో నాకు గుర్తున్నంతవరకు గొప్ప కమెడియన్లు సుత్తి pair. సుత్తి అనే మాట "నాలుగు స్తంభాలాట" లో అనుకుంటా మొదట introduce చేసారు. ఆ పిక్చర్ లో వాళ్ళ కామెడీ మాత్రం సూపర్. రక రకాల సుత్తులని డిఫైన్ చేసి చెప్పే డైలాగ్ కత్తి గా ఉంటుంది. కొన్ని రోజుల తరవాత శ్రీవారికి ప్రేమలేఖ అని ఇంకో సినిమా వచ్చింది. మా అమ్మ సాధారణం గా సినిమాలకి వెళ్ళదు. మా అమ్మ రావాలి అంటే చాల కండిషన్స్ ఉంటాయి. అది కే. విశ్వనాధ్ సినిమా అయి ఉండాలి, ఒక్క అసభ్యకరమైన మాట కాని, సీన్ కాని ఉండకూడదు.... ఇలా పలురకాలుగా ఉంటాయా కండిషన్స్. అలాంటిది మా అమ్మని కూడా ఆ సినిమాకి రెండో సారి తీసుకెళ్ళాం. సినిమా లో కామెడీ ని మా అమ్మ బాగా ఎంజాయ్ చేసింది. తరవాత చాలా రోజులు మన సుత్తి ద్వయం తెలుగు సినిమా లో unbeatable గానే ఉన్నారనుకుంటా. తరవాత కోట శ్రీనివాస రావు, బాబు మోహన్ కూడా చాల రోజులే నడిపించారు. కాకపోతే కోట కొన్ని విలన్ రోల్స్ కూడా వెయ్యడంతో ఆయన ని నేనెప్పుడు established కమెడియన్ కింద లేక్కకట్టలేదు. Then, one fine day .....ENTER అరగుండు బ్రహ్మనందం. కామెడీ లో అతనికి అతనే సాటి (at least, in my opinion). ఒక పిసినారి (కోట) దగ్గర పనివాడి రోల్ లో అదరగొట్టాడు. సినిమా పేరు గుర్తు లేదు. అందులో తిట్లు, "beach దగ్గర రొయ్యలు అమ్ముకునే మొహం" ఈ టైపు లో ఉంటాయి. పదేళ్ళ క్రితం ఇక్కడ కొచ్చినప్పటినుంచి సినిమాలు చూడటం తగ్గించాను. అందుకే సునీల్ గురించి నాకంతగా తెలీదు. ఇంక females లో మాత్రం శ్రీలక్ష్మి. Her expressions and dialogue delivery are totally worth watching the movie.<br />తెలుగు సినిమాల్లో నాకు నచ్చిన కొన్ని కామెడీ సన్నివేశాలు/dialogues:<br /><br />నాలుగు స్తంభాలాట: దేఫినిషన్స్ ఫర్ సుత్తి. ఇందులో బెస్ట్ "reverse hammering"<br />____________ : కోట శ్రీనివాసరావు కోడి ని వేలాడకట్టి అన్నం తినటం.<br />చంటబ్బాయి: చిరంజీవి, సుత్తి వేలు, సాక్షి రంగారావు (చెవిటాయన) conversation.<br />చంటబ్బాయి: సుత్తి వీరభద్ర రావు భీమవరం ని "Kunti's second son's boon" అనటం. (ఇది మా ఆయనకీ కూడా అర్ధం అయ్యింది)<br />చంటబ్బాయి: శ్రీలక్ష్మి, పొట్టి ప్రసాద్ conversation. "నన్ను కవిని కానన్న వాడ్ని కతి తో పొడుస్తా, నన్ను రచయిత్రి ని కానన్న వాడ్ని రాయెత్తి కొడతా"<br />శ్రీవారికి ప్రేమలేఖ: మిశ్రో "మీ అబ్బాయి పెళ్ళికి, నా గుండు కి, సంబంధం ఏంటి మహాప్రభో?"<br /><br />ఇలా చెప్పుకు పోవాలంటే చాలానే ఉన్నాయి. కాని నాకు అతి ఇష్టమయిన సన్నివేసం ఏంటంటే... సినిమా పేరు గుర్తులేదు కాని, బ్రహ్మానందం- గుండు హనుమంత రావు, రాముడు-హనుమంతుడు వేషంలో వచ్చి శ్రీలక్ష్మి ని మోసం చెయ్యటం.<br /><br />కొన్ని రోజులు తెలుగు సినిమా కామెడీ తో కాలక్షేపం చేద్దాం. మీకిష్టమయిన డైలాగ్ లు లేదా సీన్లు ఉంటె నా బ్లాగ్ లో కామెంట్ల ద్వారా పంచుకోండి మరి.</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-91030025356175912672009-09-29T20:45:00.000-07:002009-09-29T20:48:19.099-07:00పిల్లలు పిల్లల్లాగా ఉండాలి<span style="font-size:130%;"><br /><br />నా చిన్నప్పుడు అమ్మ ఈ డైలాగ్ రోజుకి ఒక్కసారైనా అనడం వినేదాన్ని. నేను నా ఫ్రెండ్స్ తో ఆడుకుంటున్నపుడు మాలో ఎవరైనా, ఏదైనా పిచ్చి సినిమా మాటలు మాట్లాడితే మా అమ్మ కాని పక్కింటి ఆంటీలు ఎవరైనా కాని అలా అనేవారు. అలా అనంగానే మాకైతే చచ్చే సిగ్గోచ్చేసేది. కొన్ని రోజులు వరకు ఆ విషయం మర్చి పోయేవాళ్ళం కాదు. నేను స్కూల్ లో చదువుకునేటప్పుడు, మేము ఒక కాంపౌండ్ లో ఉండేవాళ్ళం చాలా ఫామిలీస్ తో బాటు. సాయంత్రం ఇంటికొచ్చి హోం వర్క్ చేసుకుని ఆటలకి బయలుదేరేవాళ్ళం. అందరికి దాదాపు ఒకే టైం లో యూనిట్ టెస్ట్లు, ఎగ్జామ్స్ ఉండడం వల్ల అందరం ఒకే టైం లో చదువుకోవటం, ఆడుకోవటం చేసేవాళ్ళం. సమ్మర్ సెలవుల్లో అయితే ఎంత మజా నో చెప్పలేను. రిపోర్ట్ కార్డులు తెచ్చేసుకుని, రెండో, మూడో రోజులు పెద్దాళ్ళ తో తిట్లు తినేసి సమ్మర్ గొడవ మొదలు పెట్టామంటే మళ్లి జూన్ పదకొండో తారికునే అల్లరి ఆపడం. సాయంత్రాలేమో ఆడుకోవటం, మధ్యాన్నం పుస్తకాలు చదవటం, లేదా craft ప్రాజెక్ట్ పని పెట్టుకోవటం. కుట్లు, అల్లికలు, ఐస్ క్రీం స్టిక్స్ తో, అగ్గిపుల్లలతో, అగ్గిపెట్టేలతో, వెల్వెట్ పేపర్ తో craft తాయారు చేసుకోవటం. caroms, scrabble, chess, ludo లాంటి ఆటలు ఆడటం.<br /><br />ఈ సుత్తంతా ఇప్పుడెందుకు కొడుతున్నానంటే, నేను క్రితం సారి హైదరాబాద్ వెళ్ళినప్పుడు, మా కజిన్ వాళ్ళబ్బాయిని "ఎంట్రా ఎక్కడికి బయలుదేరుతున్నావు?" అనడిగితే "foundation కి వెళ్తున్నాను చిన్నమ్మా" అన్నాడు. నాకిక్కడ రెండు డౌట్లు. మొదటిది, ఫౌండేషన్ అనగా నేమి? రెండోది, తొమ్మిదో క్లాసు చదివే పిల్లాడు, ఇంత బుద్ధిగా ఎక్కడికి వెళ్తున్నాడు? అని. ఆ మాటే వాడిని అడిగా. ఫౌండేషన్ అంటే IIT foundation కోర్సు అట. ఇంక చూస్కోండి. నాకైతే cholesterol లెవెల్ పెరగకుండానే heart attack వచ్చింది. మొన్నెవరో జోక్ చేసారు. "ఒక ముగ్గు వేసే టైం లో నాలుగు EAMCET problems చేసుకోవచ్చు" అని.<br /><br /><br />కంపెటిషన్ పెరిగింది.కరక్టే. కాని తొమ్మిదో క్లాసు లో IIT కోసం రెడీ అయ్యేంత level లో నా? అసలు అంత చిన్న పిల్లలకి IIT importance ఏమి తెలుసని?ఇంకో మాట. ఇది నేను దాదాపు మూడేళ్ళ క్రితం హైదరాబాద్ వెళ్ళినప్పుడు జరిగింది. ఈ సారి నేను వెళ్ళినప్పుడు, ఆరో క్లాసు పిల్లాడు కూడా, IIT prep మొదలెట్టేస్తాడా?ఈ మధ్యన పిల్లలు computer గేమ్స్ తప్ప ఇంకో ఆట ఆడట్లేదు. వాళ్ళ బాల్యాన్ని వాళ్ళు పోగొట్టుకోవట్లేదు కదా? చదువు మీద ఇంట్రెస్ట్ పోకుండా, వాళ్ళకి వాళ్ళ childhood ని ఎంజాయ్ చేసే విధంగా మనమేమి చెయ్యొచ్చు? స్కూల్ సిస్టం మార్చలేం కదా? కాబట్టి కుటుంబ వాతావరణం లోనే మార్పులు రావాలేమో?</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-58248319236001126442009-09-17T22:32:00.000-07:002009-09-17T22:33:16.161-07:00మన కల్చర్ ని మనమే single handed గా కాపాడుతున్నామా?<span style="font-size:130%;"><br />నేను Ph.D చేస్తున్నప్పుడు నా roommate ఒక బెంగాలి అమ్మాయి ఉండేది. ఆ అమ్మాయి రెండు సంవత్సరాలప్పుడే వాళ్ళు US కి వచ్చేసారు. సాధారణంగా.... (ధర్మవరపు సుభ్రమణ్యం డైలాగ్ గుర్తొచ్చిందా? ఇప్పుడా కామెడీ వోద్దులెండి) ఇక్కడ పెరిగిన, ఇండియన్ origin ఉన్న పిల్లలకి మన కల్చర్ తెలీదని పెద్ద భ్రమ. నా రూంమేట్ (ఆ అమ్మాయి పేరు కొంచెం సేపు పంకజ అనుకుందాం) వాళ్ళ నాన్నగారు కూడా అలాంటి భ్రమ ఉన్న మనుషుల కోవ లోకే చెందుతారు. పంకజ కి దాదాపు 19 లేదా 20 ఏళ్ళు ఉంటాయేమో. ప్రతి వీకెండ్ 3 గంటలు బస్సు జర్నీ చేసి ఇంటికి వెళ్ళేది. వచేటప్పుడు ఆల్మోస్ట్ వారానికి సరిపడా వండిన కూరలు, పప్పులు అవన్నీ తెచ్చుకునేది. కొత్తలో, బెంగ పెట్టుకుందేమో అనుకునేదాన్ని (బెంగాలి కదా? హి హి హి హి జోకన్నమాట). తరవాత, తరవాత భోజనం తేవటం తగ్గించింది. అయినా ప్రతి వీకెండ్ వెళ్ళేది.<br /><br />ఒక రోజు అడిగాను. ఇక్కడ dorms లో ఉన్న పిల్లలు అలా ప్రతి వీకెండ్ ఇంటికి వెళ్లారు కదా, నువ్వు మీ పేరెంట్స్ కి చాల క్లోజా? అని. తను నవ్వి, "మా నాన్న ప్రతి వీకెండ్ నాకు బయాలజీ, ఫిజిక్స్ లాంటి సైన్సు సబ్జక్ట్స్ అన్ని కూర్చోపెట్టి చెప్తారు, అందుకే రమ్మంటారు. అలా అయన involve అయ్యి చెప్పకపోతే, నేను నా చదువుని neglect చేస్తానని భయం". "Parents teaching their children is a natural thing for Indians. I think it is an Indian thing" అంది. నాకు ఫస్ట్ ఆశ్చర్యం వేసింది ఆ తరవాత నవ్వొచ్చింది. చిన్నప్పుడు అమ్మ మనల్ని కూర్చోపెట్టి చదివించిన మాట నిజమే. కాని ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చాక కూడానా? పేరెంట్స్ కి పిల్లల చదువు మీద anxiousness ఉంటుంది. అది చాలా సహజం. అయినా, కాలేజీ కి వచ్చిన తరువాత పిల్లలు ఎప్పుడు చదువుకోవాలి అని వీక్ టు వీక్ basis మీద పేరెంట్స్ నిర్ణయించటం ఎంత వరకు సబబు? మనకి ఒక originality డెవలప్ అయ్యేది ఆ ఏజ్ లోనే కదా? పంకజ వాళ్ళ నాన్నగారు ఇంకొక పని కూడా చేసేవారు. ఎప్పుడైనా క్రికెట్ మ్యాచ్ జరుగుతుంటే పంకజ వాళ్ళ తమ్ముడిని తప్పకుండా తీసుకెళ్ళే వారు (ఏదో ఒక ఫ్రెండ్ ఇంటిలో డిష్ antenna ఉంటుంది కదా తప్పకుండా). స్కూల్ వర్క్, hobbies neglect చేసినా సరే. ఎందుకయ్యా అంటే, క్రికెట్ మన కల్చర్ లో ఒక భాగం, మన పిల్లలకి అది తెలియాలి అంటారు.<br /><br />ఇక్కడ చాల మంది పిల్లల్ని వీకెండ్స్ లో తెలుగు, తమిళం (లేదా వేరే ఏదైనా మాతృభాష), శాస్త్రీయ సంగీతం, డాన్స్ క్లాస్సులకి పంపిస్తారు. వాళ్ళ హాబీ ని వాళ్ళనే ఎంచుకోమంటే బెటర్ ఏమో? hobbies కూడా మనం డిసైడ్ చెయ్యడమెందుకు?నేను ఈ విషయం పిల్లలు మరియు teenagers తోనే మాట్లాడాను (ఇలా అన్నానని నేనేదో పెద్ద సైకాలజీ expert ని అనుకునేరు. నాకంత లేదు). పేరెంట్స్ తో మాట్లాడలేదు. కాబట్టి నాకు వాళ్ళ perspective తెలీదు.<br />మా university లో ప్రతి university కి మల్లె ఒక ఇండియన్ స్టూడెంట్స్ అసోసియేషన్ ఉండేది. దాని elections అప్పుడు వినాలి ఒక్కొక్కడి కల్చర్ గోల. ఒక కల్చరేసుడు రెండో సారి కాంటెస్ట్ చేస్తున్నాడు (మొదటి సారి గెలిచాడు లెండి). అతగాడి స్పీచ్ ఇలా నడుస్తోంది "why do you think I contested last year? I think it is very important to preserve our culture. Some one has to do it you know. My wife was here that time. I did not even consult her when you all nominated me. This year, I want to be an officer for the same reason. We have to make sure this organization has capable officers who can preserve our culture". నాలుగు దేశి మ్యూజిక్ డాన్స్ పార్టీలు పెడితే కల్చర్ ని కాపాడినట్టేనా?<br /><br />ఇలాంటి వాళ్ళు కొంతవరకు బెటర్. వాళ్ళింటికి వెళ్తే సుబ్భరంగా క్రికెట్ మ్యాచ్ లు, తెలుగు, హిందీ సినిమాలు చూపించి, మంచి ఫుడ్ పెడతారు (రుచి గా ఉందా, లేదా అన్నది వేరే విషయం). ఇంకొక టైపు కల్చరేస్వరులు ఉంటారు. నా ఫ్రెండ్ ఒకమ్మాయి తను కాలేజీ లో చదువుకున్నప్పటి విషయం ఇలా చెప్పింది:<br />నేను post graduation లో ఉండగా అనుకుంటా freshers party లో ఒక సీనియర్ ప్రబుద్ధుడు స్పీచ్ ఇస్తున్నాడు. ఇలా సాగుతోంది ".........మన సంస్కృతి ని మనం నిలబెట్టుకోవాలె. నిన్న మన కాలేజీ ల చూసిన ఒక అమ్మాయిని. జీన్స్ ప్యాంటు ఏస్కోని, బొట్టు పెట్టుకోకుండా కాలేజికి వచ్చింది. అట్లనేన కాలేజీ కి వచ్చుడు? గసొంటి బట్టలేస్కోనోస్తర? మన సంస్కృతి ఏమైపోవలె?....." మర్నాడు మేము బస్సు దిగి కాలేజీ కి వెళ్తుంటే గేటు దగ్గర ఒక పెద్ద గ్రూప్ వచ్చే పొయ్యే అమ్మాయిల మీద కామెంట్లు. ఆ గ్యాంగ్ లో ఈ అబ్బాయి కూడా ఉన్నాడు. గేటు దగ్గర నిలపడి అమ్మాయిలకి సైట్ కొట్టటం కూడా ఈ మధ్య కల్చర్ లో భాగం అయిపొయింది. అవును మరి, ప్రతి సినిమా లో బేవార్సు గా రోడ్డు మీద కూచుని లైన్లు వేసే వాళ్ళనే హీరోయిన్లు ప్రేమించేసి, duet పాడేసి, పెళ్లి చేసేసుకుంటారు.<br /><br />నా ఒపీనియన్ లో culture అనేది చాలా broad concept. Everyone defines it in their own way. ఇలా చేస్తే కల్చర్ ని కాపాడొచ్చు, ఇలా అయితే లేదు అన్న రూల్ ఏమి లేదు. కాకపోతే ఇతరులకి (ముఖ్యంగా తమ పిల్లలికి) ఇబ్బంది లేకుండా, వాళ్ళ మనసులకి కష్టం కలగకుండా చూసుకుంటే మంచిది. నా మటుక్కి నేను సంస్కృతిని కాపాడడానికి ఎం చేసానా అని ప్రశ్నించుకుంటే, నాకేమి జవాబు దొరకట్లేదు. ఇక పైనే ఆలోచించాలి ఏమి చెయ్యొచ్చో. ప్రియమైన చదువరులారా, మీరేమంటారు? కల్చర్ గూర్చియు, మరియు దానిని కాపాడుటకై మనము చేయవలిసిన కృషిని గూర్చియు దయచేసి మీ మీ అభిప్రాయములు చెప్పుడు. (ఎలా ఉంది మన గ్రాంధికం?)<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-34340614334121068162009-09-14T19:09:00.000-07:002009-09-14T19:35:38.912-07:00పర భాషా గాయకులు<span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:130%;">ఇవాళ్ళ "తెలు-గోడు" బ్లాగ్ లో "తారలెంతగా మెరిసేనో" పోస్ట్ చూడగానే, నాకు చిన్నప్పుడు నేను మహా fascinating గా విన్న "నా మది నిన్ను పిలిచింది గానమై" అనే పాట గుర్తొచ్చింది. ఈ పాట నేను మొదటి సారి ఎప్పుడు విన్నానో జ్ఞాపకం లేదు కాని, ఒక విషయం మాత్రం గుర్తుంది. ఈ పాట వినగానే, ఎదేవరో తెలుగు రానాయన పాడుతున్నాడని మాత్రం అంత చిన్న వయసులో కూడా అర్ధం అయ్యింది. ఈ గొంతు ఎక్కడో విన్నట్టుందే, అని అనుకుంటుంటే మా ఇంట్లో ఎవరో అన్నారు ఇది హిందీ పాటలు పాడే ఒకాయన పాడాడు అని. తరవాత్తరవాత రఫీ, కిషోర్, బాల సుబ్రహ్మణ్యం లాంటి మహా మహా గాయకులతో పరిచయమయినా (నాకు వాళ్ళు తెలుసని, వాళ్లకి తెలీదు), ఆ పాట మాత్రం నా మనసులో ఉండి పొయ్యింది. హిందీ పాటలు పాడినాయన తెలుగు పాట బలే charming గా పాడాడు కదా అనుకునే దాన్ని.<br /><br />చాలా రోజుల తరువాత "రామ్మా చిలకమ్మ" అన్న పాట విడుదలయ్యి మొత్తం రాష్ట్రాన్నే ఒక ఊపు ఊపేసింది. ఈ సినిమా నేను నా ఫ్రండ్స్ తో, కసిన్స్ తో, "నాతో రావటానికి ఎవ్వరు లేరు నువ్వు రావే" అన్న మా పిన్ని తో మూడు సార్లు చూడాల్సి వచ్చింది (చూడాలని వుంది కదా?). లాస్ట్ టైం నేను చూసినప్పుడు సినిమా రిలీజ్ అయ్యి చాల రోజులే అయినా, రామ చిలకమ్మ పాట రాగానే audience లో భలే excitement ఉండింది. తరవాత ఈనాడు లో రామ చిలకల గురించి ఒక ఆర్టికల్ వచ్చింది. అందులో లాస్ట్ లైన్ నాకు ఇంకా గుర్తు. "రామ చిలకమ్మ ని, పరభాషా గాయకుడు రామ్మా చిలకమ్మా అని పాడినా...." అప్పుడు నాకర్ధమయ్యింది actually అది "రామ చిలకమ్మ" అని. మొన్నీ మధ్య పాట వింటుంటే, "రామ చిలకమ్మ" అని ఉదిత్ నారాయణ్ కరెక్ట్ గానే అన్నాడు కదా.... అనిపించింది.<br /><br />సరే, వేరే పాటలు కూడా విందాం అనేసి, "రాధే గోవిందా", "కన్నుకొట్టినా" లాంటి ఉదిత్ పాడిన పాటలన్నీ విన్నా. ఉచ్చారణ లో ప్రాబ్లం లేక పోయినా ఏంటో అన్ని పాటలు ఫన్ని గా ఉన్నాయి. సరే అని శంకర్ మహాదేవన్ పాటలు విన్నా. అవి "funny meter" లో కొంచెం బెటర్ గా అనిపించాయి. ఇది లాభం లేదని ఉదిత్ తమిళ్ పాటలు విన్నా. అక్కడ కూడా ఒక funnyness (by the way, is this a word?). సరే బాలు గారి హిందీ పాటలు విన్నా. అవి గమ్మతుగా అనిపించలె. హరి హరన్ పాటలలో కూడా నాకేమి funny గా అని పించలె.<br /><br />సరే మళ్లి రూట్స్ కే వెళ్లి ప్రాబ్లం ఏంటో కనుక్కుందాం అని "నా మది నిన్ను పిలిచింది" విన్నా. ఈ సారి మీరు విన్నప్పుడు గమనించండి "సూర్య చంద్రులు", "అలనాటి జానకి" అన్న phrases ని రఫీ భలే గమ్మతుగా అన్నారు.<br />వీళ్ళంతా చాలా పేరున్న గాయకులు కదా? భాష రాకపోవటమే దీనికి కారణం అంటారా? మరి చిత్ర గారికి కూడా భాషా అంతగా రాదు కదా? అసలు నేను ఈ పోస్ట్ రాయడానికి కారణం ఏంటంటే, నేను ఈ పోస్ట్ లో "funny", "గమ్మతు" అనే పదాల్ని చాల సార్లు వాడాను. అవి తప్ప నాకు వేరే పదాలు దొరకలే. వీటికి బదులుగా వేరే ఏవైనా పదాలు వాడొచ్చా? అవేంటో నాకు చెప్తారా ప్లీజ్? లేక పోతే "అనవసరమైన ఆలోచనలు పెట్టుకోక, పాటల్ని ఎంజాయ్ చేయ్యమ్మాయి" అంటారా? వాకే.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-62030941535652895332009-09-07T18:43:00.000-07:002009-09-07T18:46:49.048-07:00పరిశుభ్రత కు నోచుకోని Public Restrooms<span style="font-size:130%;"><br />నేను పెట్టిన title ని చూసి నేను మాట్లాడేది మన దేశం లో లేదా US లో ఉన్న బాత్రూం ల గురుంచి మాత్రమె అనుకోకండి. నేను వేరే ఎ దేశాలకి వెళ్ళలేదు కాబట్టి నా అనుభవాలు మాత్రమే వ్రాస్తున్నాను. ఇంకొక విషయం. చిన్నప్పటి నుంచి ఈ విషయం ఎవరితోటైనా మాట్లాడితే, "అబ్బ ఇప్పుడీ విషయం అంత అవసరమా?" అని తీసి పారేశారు. అందుకనే blog ముఖంగా వ్రాస్తున్నాను.<br /><br />నేను స్కూల్ లో చదివింది 1980s లో. అప్పట్లో హైదరాబాద్ లో నీళ్ళ సమస్య చాలా ఘోరంగా ఉండేది. ఎంత ఘోరం అంటే రోజు ఇంటి దగ్గరికి నీళ్ళ tanker (ఆ రోజుల్లో అలానే అనే వాళ్ళం, ఇప్పుడేం అంటున్నారో తెలీదు నాకు) వస్తే పిల్లలు, పెద్ద వాళ్ళు అన్న తేడా లేకుండా బకెట్ లతో నీళ్ళు మోసి, రోజుకి సరిపడా నీళ్ళు నింపుకునే వాళ్ళం. వాటర్ tanker విషయానికి వస్తే ఇల్లుకల వాళ్ళు, అద్దె కి ఉండే వాళ్ళు అన్న తేడా ఉండేది కాదు. It was a world of tough competition. మాది "water works" generation. sodium metal తో వాటర్ react అవుతే ఏమవుతుందో చెప్పలేమేమో గాని, water tanker ఎ రోజు ఎన్ని గంటలకి వస్తుందో, ఎ బకెట్ ఎ చేత్తో పట్టుకుంటే ఎన్ని trips లో సిమెంట్ గోలెం నింపోచ్చో, ఎ అంటీ ఎన్ని గంటలకి తన బకెట్ బయట పెట్టారో, దాన్ని బట్టి మనకి ఆ రోజు ఎన్ని నీళ్ళు వస్తాయో చెప్పగలం మేం. సో, మేము మా జీవితం లో ఇన్ని విషయాలు experience చెయ్యడం వల్ల నీళ్ళు చాల పొదుపుగా వాడతాం. అయితే మాకేంటి? అని మీరనడానికి లేదు. ఈ విషయం ఇప్పుడెందుకు చెప్పానంటే, మేము స్కూల్ లో చదువుతున్నప్పుడు ఒక్క బాత్రూం లో కూడా నీళ్ళు వచ్చేవి కాదు. పర్యవసానం ఎంటయ్యా అంటే, మాహా dirty గా ఉండే బత్రూమ్స్. sixth class లో ఉండగా అనుకుంటా ఒక సారి నేను స్కూల్ లో బాత్రూం లోకి చూసినట్టు జ్ఞాపకం. ఆ రోజు నేను కడుపులో తిప్పి పడిపోయ్యాను. ట్యూషన్ క్లాసు కి వెళ్లినప్పుడు ఒక ఫ్రెండ్ తో చెప్పా ఈ విషయం. తను అంది "నా స్కూల్ లో అలానే ఉంది. మా తమ్ముడి స్కూల్ లో కూడా" అని.<br />అందరు అంటారు ముందర సమస్య ఏంటో కనుక్కోండి, అప్పుడు సమాధానం ఆలోచించచ్చు అని. చిన్న పిల్లల మైన మాకే అనిపిస్తే, స్కూల్ లో టీచర్స్ కి, ప్రిన్సిపాల్ కి, స్కూల్ కి వచ్చే పేరెంట్స్ కి ఎవ్వరికి ఈ సంగతి పట్టలేదా? ఇంటిలో అన్ని రూమ్స్ ని క్లీన్ గా ఉంచుకున్నట్టే, స్కూల్ లో బత్రూమ్స్ ని కూడా క్లీన్ గా ఉంచాలి అని ఎవ్వరు మాతోటి ఎందుకు అనలేదు. ఎప్పుడో జరిగిన సంగతెందుకు, ఇప్పుడేం చెయ్యాలి అంటారా? నన్నడిగితే, periodical గా నోట్ బుక్ చెకింగ్, classroom inspections చేసినట్టు బాత్రూం inspections కూడా చెయ్యొచ్చేమో?<br /><br />ఒక సారి ఏదో ఊరు వెళ్ళినప్పుడు, బస్సు స్టాండ్ లో దిగి, బాత్రూం కి వెళ్ళాము. అక్కడ వరసగా నాలుగైదు బత్రూమ్స్ ఉన్నాయి. లైన్ మాత్రం ఒక్కదానికే, చాంతాడంత. బాత్రూం తలుపు దగ్గర ఒకామె నించుని లోపలకి వెళ్ళే వాళ్ళ దగ్గర డబ్బులు తీసుకుంటోంది. నేనేమో పెద్ద ఫీల్ అయిపొయ్యి, "చల్ , నేను డబ్బులెందుకు ఇవ్వాలి, పక్కనున్న బాత్రూం లోకి వెళ్తా" అనుకున్నా. "jawaani ka josh" కదా, అదన్నమాట. లోపలకి వెళ్లి, నానో సెకండ్ లో బయటకి వచ్చా. మళ్ళి కడుపులో తిప్పుడు. ఆ డబ్బులు తీసుకునే ఆమె నన్ను చూసి నవ్విన నవ్వు, నేనింకా మర్చిపోలేను.<br /><br />లాస్ట్ టైం ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు ఒక బస్సు ప్రయాణం చేసాం. నాది లాస్ట్ విండో సీట్. ఓవర్ నైట్ జర్నీ. రాత్రి మూడు గంట్లకో ఎప్పుడో బస్సు ఆగితే నిద్ర లేచి కిటికీ తీసా గాలి కోసమని. బయటకి చూస్తే ఏముంది? ఒకాయన టైరు దగ్గరే పని కానిచ్చుకుంటున్నాడు. చిరాకొచ్చేసింది. చూస్తే చడువుకున్నవాడిలా ఉన్నాడు. ఇప్పుడనిపిస్తోంది. నాలుగు చీవాట్లు పెడితే బాగుండేది. మళ్ళి అలా చెయ్యడు అని. అసలు అందరం ఇలా మనకెందుకు గొడవ అనుకోపట్టే కదా ఇలా ఉంది పరిస్థితి? మా అమ్మమ్మ ప్రయాణానికి ముందర ఎప్పుడు అంటారు "ఊరికి బయలుదేరే ముందర, బాత్రూం కి వెళ్లి బయలుదేరండి, దారిలో మంచి నీళ్ళు ఎక్కువ తాగకండి, దారిలో బాత్రూమ్స్ సరిగ్గా ఉండవు" అని. మరి ఎండా కాలం లో నీళ్ళు తాగకుండా ఎలా ప్రయాణం చెయ్యడం. అందరు AC ఉన్న బస్సు లో వెళ్ళడం అఫ్ఫోర్డ్ చెయ్యలేరు కదా?<br /><br />ఒక సారి బోస్టన్ వెళ్ళేటప్పుడు దారిలో రెస్ట్ ఏరియా లో ఆగాం. అక్కడ బాత్రూం అయితే ఛండాలం. flush పని చెయ్యట్లేదు. బాత్రూం తలుపు తియ్యగానే, రూం అంత పేపర్లు పడేసి ఉన్నాయి. ట్రాష్ క్లీన్ చెయ్యలేదు. ఓవర్ ఫ్లో అయ్యి పోతోంది.<br /><br />ఇది పరిష్కారం లేని సమస్య అని నేననడం లేదు. ముఖ్యం గా నేను ఎవ్వరిని కించపరచటం లేదు. ఇది అందరి సమస్య. మన చుట్టుపక్కల పరిశుభ్రం లేక పోతే, మన ఆరోగ్యానికే నష్టం కదా? If it is not too stinky (even if it is), I would very much appreciate it if you could share your experiences and any possible solutions to this problem.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-76942625017259140872009-09-02T21:01:00.001-07:002009-09-04T06:53:52.481-07:00పెళ్ళికూతురు/పెళ్లి కొడుకు ఎలా ఉండాలంటే?........<span style="font-size:130%;"><br />పెళ్ళంటే? పెళ్ళంటే పందిళ్ళు, లల్లల్ల, లల్లల్ల, లల్లల్ల తలంబ్రాలూ.......... ఆగండి!!!! ఎవరక్కడ కృష్ణంరాజు, శ్రీదేవి లా సాంగేస్కునేది? ఈ మధ్య పిల్లలు మరీ పాడైపోతున్నారు. చదువు గిదువు మీద ధ్యాస లేదు కాని, కాబోయే ఆవిడ/ఆయన ఇలా ఉండాలి, అలా ఉండాలి అని ఒకటే imaginationలు.<br />చిన్నప్పుడైతే గోరింటాకు పెట్టుకోగానే "మందారం లా పూస్తే మంచి మొగుడొస్తాడు.... ఇంకేదోలా పూస్తే ఇంకొకడెవడో వస్తాడు.." అని పాడెస్కునే వాళ్ళం ఎంచక్కా. సరే, ఆ రోజుల్లో అది చాల "happening" పాట కాబట్టి అలా పాడుకున్నాం. టెన్త్ క్లాసు లో కొచ్చాక శివ సినిమా రిలీజ్ అయ్యింది. ఇంక చూస్కోండి ఏ అమ్మాయిని చూసినా "సరసాలు చాలు శ్రీవారు తాననానా...." ఇదే గొడవ. అక్కడికి నాగార్జున వీళ్ళ కిచెన్ లోకే వచ్చేసి, పింక్ చీర కట్టుకున్న వీళ్ళ తోటే duet వేసుకున్న ఫీలింగ్. ఈ విషయంలో అబ్బాయిలు అమ్మాయిలకి అస్సలు తీసిపోరు. "భోలిసి సూరత్, ఆంఖోమే మస్తి ..." అని వీళ్ళు పాడేసుకోవడమే. అసలు నాకు తెలికడుగుతాను, మన గోరింటాకు మందారంలా పండితే, వాడెవడో మంచివాడేలా అవుతాడు, మన పిచ్చి గాని. పోనీ, ఏదో చిన్నతనం లో అలా అనుకున్నామా అంటే అదీ కాదు. పెద్దయ్యేకొద్దీ ఈ పిచ్చి ముదురుతుందే తప్ప (at least, నాకు తెలిసినంత మటుక్కు) తక్కువ కాదు.<br /><br />చదువుకునే రోజుల్లో నాకు తెలిసిన అమ్మాయి ఇంకొక ఫ్రెండ్ తో "నాకైతే పెళ్లి విషయం లో కొన్ని specifications ఉన్నాయి. నాకు కాబోయే భర్త EAMCET లో టాప్ 50 రాంక్ holders లో ఒకడై ఉండాలి, IIT లో MTech చేసుండాలి, MS మాత్రం CS అయితేనే అస్సలు proceed అయ్యేది, లేకపోతే లేదు". అప్పుడా ఫ్రెండ్ అంది ... "అన్ని qualifications ఉన్నవాడు నిన్నెందుకు పెళ్లి చేసుకుంటాడు?" అని. అవును మరి మన lady ఏమో హైదరాబాద్ లో ఏదో ప్రైవేటు ఇంజనీరింగ్ కాలేజీ లో electrical engineering చదివింది.<br /><br /><br />నేనిందాక చెప్పా కదా అబ్బాయిలు ఎందుకు తీసిపోరని. నాలుగైదేళ్ళ క్రితం మా university లో చదువుతున్న ఒక తెలుగు అమ్మాయికి పెళ్ళయ్యింది. బాగా ఉన్నవాళ్ళమ్మాయి అవడంతో చాలా గ్రాండ్ గా పెళ్లి చేసారని ఆ అమ్మాయి రూం మేట్స్ ద్వార అందిన సమాచారం. అది పెద్ద విషయం ఎంచేతంటే, తను ఎప్పుడు అంత డబ్బున్న పిల్లలా behave చెయ్యలేదు. అందరితో పాటే కలిసి పొయ్యి చాల friendly గా ఉండేది. సడన్ గా సంబంధం కుదరటం తో అ అమ్మాయి ఇండియా వెళ్ళే ముందర ఎక్కువ మందికి చెప్పలేదు. అందుకని వచ్చాక ఫ్రెండ్స్ (అమ్మాయిల్ని మాత్రమే) Pizza party కి పిలిచింది. ఈ విషయాలన్నీ ఎలా అయితేనేం ఇండియన్ అబ్బాయిలందరికీ తెలిసాయి. నాకు తెలిసిన అబ్బాయి తో తరువాతి రోజు జరిగిన conversation:<br />నేను: అబ్బ, ఇవ్వాళ ల్యాబ్ కి వచెటప్పటికి లేట్ అయ్యింది.<br />తె అ: ఎందుకండి నిన్న పార్టీ కేమైనా వెళ్ళారా?<br />నేను: (మనసులో "ఓర్నీ, నీకెలా తెలిసింది?" అనుకుని, బైటికి మాత్రం) ఔనయ్యా. భలే కనిపెట్టావే.<br />తె అ: నేను కనిపేట్టతానికేముందండి, అందరు అనుకుంటున్నారు?<br />నేను: (అందరు అంటే?) ఏమని?<br />తె అ: సో అండ్ సో అమ్మాయి పెళ్ళయిందని, అమ్మాయి చాల డబ్బున్న వాళ్ళ అమ్మాయి అని, పెళ్లి చాలా గ్రాండ్ గా చేసారని, ఆ అబ్బాయి సో అండ్ సో university లో Ph.D చేస్తున్నాడని, ఈ అమ్మాయి MS అవ్వంగానే వెళ్ళిపోతుందని, ........<br />నేను: (ఆపుతావా నాయనా? ఓరి మీ అసాధ్యం కూలా. వారం రోజుల్లో ఇన్ని విషయాలు ఎక్కడ కనిపెట్టారు? ల్యాబ్ లో రీసెర్చ్ మానేసి ఈ పనులన్నీ చేస్తున్నారా ఏంటి?) హి హి హి హి అయితే ఇప్పుడు ఏంటి?<br />తె అ: మీ లాంటి సీనియర్స్ ఉండి నాలాంటి వాళ్లకి లాభామేవుందండి? ఆ అమ్మాయి గురించి నాకైనా చెప్పలేదు.<br />నేను: (ఇంక నాకు తిక్క వచ్చేసింది) చెప్తే ఏమి చేసేవాడివి?<br />తె అ: మీరు introduce చేస్తే, friendship చేసుకుని, మెల్లమెల్లగా పెళ్లి వరకు తీసుకేల్లెవాడిని (మరి లాస్ట్ సెమెస్టర్ లో వాళ్ళ స్టడీ గ్రూప్ చదువుకుందామని పిలిస్తే రానన్నావ్?)<br />నేను: సరే ఇప్పుడేమయింది. నీకెలాంటి అమ్మాయి కావాలో చెప్పు. ఇప్పుడు వెతుకుదాం (అక్కడికి నేనేదో పెళ్ళిళ్ళ పేరమ్మ లాగ)<br />ఇంక మొదలయ్యింది లిస్టు. ఎంతకీ ఆపడే? ఆ అమ్మాయికి చాల డబ్బులుండాలి, ఆ అమ్మాయి సన్నగా ఉండాలి, కళ్ళజోడు ఉండకూడదు, పెద్ద జడ ఉండాలి............................................................................................, చివరిగా ఆ అమ్మాయికి MS డిగ్రీ ఉండాలి అని. ఈ లిస్టు చెప్పటం అయ్యేటప్పటికి నేను రెండు experiments కి సరిపడా calculations పూర్తి చేశా.<br />నేను: MS ఎందుకు? నువ్వు ఎలాగో Ph.D చేస్తున్నావుగా? ఆ అమ్మయి కూడా Ph. D అయితే బావుంటుంది (నాలో పెళ్ళిళ్ళ పేరమ్మ మేల్కొంది).<br />తె అ: వద్దండి Ph.D ఉన్న పిల్లయితే నా మాట వినదు.<br />నాకప్పుడనిపించింది, ఎక్కడో ఈ లోకంలో ఒక అమ్మాయి అనుకుంటూ ఉంటుంది "మా నాన్న అన్ని కట్నం డబ్బులు, అవీ ఇచ్చినతరవాత Ph. D. ఉన్నవాడినేందుకు చేసుకోవటం దండగ, ఎంచక్కా 10th క్లాసు పాస్ అయ్యిన వాడిని చేసుకుంటే బెటర్, మన మాటైనా వింటాడు" అని.<br />సరే. అమ్మాయిలూ, అబ్బాయిలు ఇలా అనుకుంటే reasonable గానే ఉండొచ్చు. వాళ్ళ పెళ్లి విషయం కాబట్టి. ఇంక తల్లి తండ్రుల కోరికలు వినాలి. మా అమ్మకి బోల్డంత మంది కజిన్లు. వాళ్ళల్లో కొంత మంది కి సంబధించిన విశేషాలు:<br /><br />ఒక ఆవిడ: అక్కా, భాస్కర్ కి సంబంధాలేవైన చూస్తున్నారా?<br />ఇంకో ఆవిడ: చెప్పానే చాలా మందికి. ఇంకా ఎవ్వరు ఏమి సంబంధాలు తీసుకు రాలే.<br />ఎందుకు తీసుకొస్తారు. తీసుకొచ్చి ఈవిడ తోటి పిచ్చ తిట్లు తినటానికా? మొన్నటికి మొన్న ఒకాయనెవరో సంబంధం మాట చెప్తే, solid గా తిట్టింది. ఈవిడ కండిషన్ ఏంటంటే, పిల్ల తెల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్ల్లగా ఉండాలిట. ఆవిడ "తెల్ల" ని అంత స్ట్రెస్ చేసింది మరి. వాళ్ళ అబ్బాయి చామన ఛాయ కంటే కొంచెం ఎక్కువుంటాడు.<br /><br />మా అమ్మ ఒక సారి వాళ్ళ ఇంకొక కజిన్ వాళ్ళ ఫ్యామిలీ హైదరాబాద్ కి transfer అయ్యి వచ్చారని నన్ను, మా పిన్నిని తీసుకెళ్ళింది వాళ్ళింటికి. ఆవిడ తలుపు తీసి మమ్మల్ని చూస్తూనే జరిగిన conversation:<br />అమ్మ: ఏమే బాగున్నావా? గుర్తుపట్టవా?<br />ఆవిడ: గుర్తుపట్టక పోవటం ఏమిటే? ఇదెవరు? మీ అమ్మాయా? పెళ్ళయ్యిందా? అది చెల్లెలు కదూ?<br />అమ్మ: కాలేదే. చదువుకుంటోంది.<br />ఆ: అవున్లే ఈ రోజుల్లో చదువుండాలి కదా దేనికైనా. మా అమ్మాయికి మంచి సంబంధం చూడవే.<br />(కాళ్ళు నేప్పెడుతున్నాయి బాబు, కొంచెం కుర్చీ చూపించి మంచినీళ్ళు ఇస్తారా?)<br />అమ్మ: నాకే ఆడపిల్ల (నేను) ఉంది కదా? ముందు దానికి చూసుకోవాలిగా?<br />ఆ: నీ పిల్ల కేమే? పొట్టి వాడైనా పరవాలేదు. మా అమ్మాయి 5 6' ఉంటుంది. పోడుగువాళ్ళు దొరకటంలా.<br />నాకసలే నా height మీద కామెంట్ చేస్తే ఒళ్ళు మంట. టక్కున నేను మా పిన్ని లేచాం. "general bazaar లో షాపింగ్ చేసోస్తాం" అని. నాకు పొగరు లేదు కాని నేను మాత్రం మళ్లి వాళ్ళింటికి వెళ్ళలేదు. ఎందుకేల్తాను? నన్ను అంత అవమానించాక? కదా?<br /><br /><br />ఏ విషయం లోనైనా, మనకి కొన్ని standards ఉండడం చాల అవసరం. కాకపోతే, కామన్ సెన్స్ ఉండాలి పైగా కొన్ని విషయాలని ప్రైవేటు గా ఉంచుకోవటం ఎంతైనా అవసరం. లేక పోతే నవ్వుల పాలవ్వటం ఖాయం.<br /></span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6627709044732385249.post-18339705128727451262009-08-24T20:39:00.000-07:002009-08-24T21:33:18.839-07:00Nancy Drew నించి ఇల్లేరమ్మ కధల దాకా నా journey<span style="font-size:130%;">చిన్నప్పుడు మాకు స్కూల్ నించి రాగానే టిఫిన్ తినే అలవాటుండేది. పొద్దున్నా, మధ్యాన్నం రెండు సార్లు అన్నం తింటామని అమ్మ మా మీద జాలి పడి ప్రతి సాయంత్రం టిఫిన్ చేసేది. బజ్జీలు, పకోడీలు, దోసెలు మా అమ్మకి టైం లేకపోతే ఉప్మా. ఈ ఉప్మా లో చాల రకాలు ఉండేవి బియాపు రవ్వ ఉప్మా, గోధుమ రవ్వ ఉప్మా, బొంబాయి రవ్వ ఉప్మా, అటుకుల ఉప్మా.... సరే ఉప్మా సంగతి వేరే పోస్ట్ లో రాస్తా లెండి. చెప్పోచేదేంటంటే, మేము ఫ్రెష్ అయ్యి వచ్చి టిఫిన్ ప్లేట్ తీసుకోగానే, మా అమ్మ మా వైపు కోపంగా చూసేది. ఇక మేం చేసేది లేక చచ్చినట్టు టేబుల్ దగ్గర కూచుని తినేవాళ్ళం. అసలు సంగతేంటంటే మా ఇంట్లో అందరికి, (ఒక్క అమ్మ కి తప్ప) ఒక పిచ్చలవాటు (మా అమ్మ వాడే పదం) ఉంది. అదేంటంటే ఏదైనా తింటుంటే పుస్తకాలు చదవటం. మీరు చిన్న చాక్లెట్ ముక్క ఇవ్వండి, మేం పుస్తకాలు వెతుకుతాం తినే ముందర. మా నాన్న వాళ్ళింట్లో అందరికి ఈ రోగం (again, మా అమ్మ వాడే పదం) ఉంది. మేమెవ్వరమ్ పుస్తకాలు లేకుండా బ్రతక లేం. Period.<br /><br />స్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు tinkle, చందమామ, బొమ్మరిల్లు, బాలమిత్ర, పంచతంత్ర స్టోరీస్ (తెలుగు, ఇంగ్లీష్), టిన్-టిన్, Enid Blyton వ్రాసిన Famous Five, Five Find Outers and the Dog (ఇంకా చాల సిరీస్ ఉండేవి. పేర్లు గుర్తుకు రావట్లేదు) లాంటి పుస్తకాలన్నీ ఏక బిగిన దొరికినవి దొరికినట్టే చదివేదాన్ని. పుస్తకం మొదలు పెడితే ఫినిష్ చేసే వరకు ఆగేది లేదు. సమ్మర్ లో మా అమ్మ, నాన్న నేనేదో పాపం చాల మంచి పిల్లనని నెక్స్ట్ ఇయర్ టెక్స్ట్ బుక్స్ అన్ని కోనేసేవారు. వాళ్ళ ఉద్దేశం ఏంటంటే నేను maths, science పాఠాలన్ని చదివేసి ప్రిపేర్ అయ్యిపోతానని. మన దగ్గర అల్లాంటి పప్పులెం ఉడకవ్. సమ్మర్ హాలిడే లో చదువుకోడానికి నేనేమైనా పిచ్చిదాన్నా? ఫ్రండ్స్ చూస్తే నవ్వుతారు కూడా. కాని మధ్యాన్నం ఎండ లో ఆడుకుంటే వడ దెబ్బ (అంటే ఎండ దెబ్బ, మనం తినే వడ కాదు) కొడుతుంది కదా? మనం లైబ్రరీ నించి తెచ్చుకున్న కామిక్స్ ముందురోజు రాత్రే చదివేస్తాం కదా? అందుకని, మధ్యాన్నం పూట చక్కగా, నెక్స్ట్ ఇయర్ తెలుగు, లేదా హిందీ లేదా ఇంగ్లీష్ టెక్స్ట్ బుక్ చదివేసుకోవాలన్న మాట. టెన్త్ క్లాసు అయ్యేవరకు ఇలా కాలక్షేపం చేశా.<br /><br />ఇంటర్ కి వచ్చాక ఈ EAMCET గొడవలో పడి ఇంటికి ప్రతి నెల పేపర్ అబ్బాయి తీసుకొచ్చే చందమామ తప్ప పెద్ద పుస్తకాలేం చదవలే ఆల్మోస్ట్ రెండు సంవత్సరాలు. అంత చిన్చేటట్టు చదివినా ఇంజనీరింగ్ లో సీట్ రాలేదు, అది వేరే విషయం. ఇంటర్ అయ్యాక జూన్ లో మొదలు పెట్టా మళ్ళి పుస్తకాల పరంపర. ఇంక మనం ఆల్మోస్ట్ డిగ్రీ లోకోచ్చేసాం కదా. మనం చదివే పుస్తకాలు మనం డిసైడ్ చేసేసుకోవచ్చన్నమాట. అంటే ఇప్పుడింక నాన్న మనతో లైబ్రరీ కొచ్చి మనకి పుస్తకాలు సెలెక్ట్ చెయ్యరు. మనమే చేసుకోవాలి. మొదట్లో అయితే లైబ్రరీ కెళ్ళి బుక్స్ తెచ్చులోవటం, పెద్ద అడ్వెంచర్. అప్పుడు చదివానేను Nancy Drew ఇంక Hardy Boys ఏక బిగిన. మొత్తం లైబ్రరీ లో ఉన్న అన్ని టైటిల్స్ చదివేసా.<br /><br />BSc లో ఉండగా ఫ్రెండ్స్ ఎవరో చెప్పారు Mills and Boon romances గురించి. ఇప్పుడు తలచు కుంటే నవ్వొస్తుంది ఆ పుస్తకాలు ఎంత exciting గా చదివేవాళ్ళం. అమ్మ కి తెలిస్తే తిడుతుందేమో అన్న భయం. అదే టైం లో నాన్న "Reader's Digest" తెప్పించేవారు. అది చదవటం అప్పుడు అలవాటు చేసుకున్నానంటే ఇప్పటికి మానలేదు. సరే తెలుగు నొవెల్స్ ని కూడా ఓ పట్టు పడదాం అని చెప్పి లైబ్రరీ కి వెళ్లి వెతికా. అందరు ఎండమూరి, ఎండమూరి అని ఒకటే తెగ చెప్పేస్తారు కదా, అసలు ఎవరా ఎండమూరి? ఏమా కధ అని చెప్పి వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల చదివా. అంత ఇంటరెస్టింగ్ పుస్తకం నా ఫస్ట్ తెలుగు నోవెల్ అయ్యినందుకు నాకు ఇప్పటికి చాల సంతోషం గా ఉంది. ఆ నోవెల్ లో రమ్య ని రేవంత్ కి చూపించనందుకు ఇప్పటికి నాకు ఎండమూరి గారి మీద కోపమే.<br /><br />తరవాత Scientific Fiction అలవాటయ్యిది. దాంతో పాటే Womens' Era, Femina లాంటి periodicals కూడా. ఇక్కడి కొచ్చాక లైబ్రరీ విషయం లో మాత్రం నాకైతే పండగే. ఒక బుక్ మనదగ్గర పది రోజులు పెట్టుకోవచ్చు. లైబ్రరీ లో ఒకే author వ్రాసిన పుస్తకాలన్నీ ఒక దగ్గరే ఉండడంతో అవన్నీ ఒక దాని తరవాత ఒకటి చదివి, ఆ రచయత స్టైల్ ని అర్థం చేసుకోవటానికి ప్రయత్నించేదాన్ని. మంచి మంచి రచయితల పుస్తకాలు చదివి, ఆ రచయిత రైటింగ్ స్టైల్ ని analyze చేసి, ఆ analysis కి పుస్తక రూపం ఇవ్వాలని నా అభిలాష. "దానికి చాల టైం ఉందిలే. ముందు పుస్తకం సరిగ్గా చదవటం నేర్చుకో. ఒక లైన్ అర్ధం కాకపోతే పేజి తిప్పేస్తావ్" అంటారా? సరే. అలాగే కానీండి.<br /><br />"That's the way the cookie crumbles", "house keeper of the professor" లాంటి సైన్స్ కి సంబంధించిన పుస్తకాలు ఇక్కదికోచ్చాకే చదివాను. Motivational reading మాత్రం నాకు అలవాటవ్వలె. క్రిందటి సంవత్సరం నా స్నేహితురాలు "ఇల్లేరమ్మ కథలు" పుస్తకం ఇచ్చింది. అది చదివి మా ఆయనకీ కూడా అనువాదం చేసి చెప్పాను. చిన్నపిల్లల పుస్తకాలతో మొదలైన నా పుస్తకాల పిచ్చి, ఇల్లేరమ్మ కధల దగ్గరకోచేసరికి ఒక phase complete అయ్యినట్టనిపిస్తోంది. ఇప్పుడింక చిన్న పిల్లల చేష్టలు మానీసి, కొంచెం intellectual పుస్తకాలు మొదలెట్టాలి. ఏమంటారు?</span>kiranmayihttp://www.blogger.com/profile/13527078190319450447noreply@blogger.com8